به گزارش خبرگزاری تسنیم از دزفول، حکایت مقاومت مردم دزفول و ایستادگی هشت ساله شان زیر موشکهای 12 متری دشمن، حقیقتی است که همیشه ماندگار خواهد بود. این که مردمی ببینند عزیزانشان پیش چشمشان تکه و پاره میشوند، اینکه ببینند خانههایشان ویران میشود، اینکه 2600 شهید را بر شانههای شهر تشییع کنند، اما باز هم بمانند و شهر را ترک نکنند تا پشتوانهای عظیم برای فرزندانشان باشند که در میدانهای نبرد میجنگند، روایت سادهای نیست!
در این میان اگر کسی دزفولی نباشد و بماند، مهم است. خوزستانی نباشد و بماند مهمتر و اگر ایرانی نباشد و بماند آنجاست که باید نشست و کنکاش کرد که چه عِرق و غیرتی است که او را نگه داشته است در خاکی که ریشه در آن ندارد!
اینکه یک غیر ایرانی بیاید و دقیقاً وارد مرکز هجوم دشمن شود و آنجا بماند، جای تعجب دارد و جای تأمل و حالا اگر این غیر ایرانی زن باشد، باید بیشتر تعجب کرد و اگر این زن پزشک باشد، دیگر حرفی برای گفتن نمیماند. شیرزن، زنی که مردانه میماند، تا با تعهدی که دارد، تخصصش را در راه خدمت به مردمی به کار گیرد که هر روز زیر توپ و موشکهای عراق تکه تکه میشوند.
«اورورا باتارا » در سال 1329 در مانیل کشور فیلیپین متولد میشود و پس از اخذ مدرک پزشکی عمومی از دانشکده پزشکی مانیل قبل از پیروزی انقلاب اسلامی ایران، وارد ایران شده و به عنوان اولین پزشک فیلیپینی در دزفول طبابت خود را آغاز میکند.
با شروع جنگ تحمیلی و موشکباران دزفول، در خانههای سازمانی بیمارستان یازهرا(س) دزفول ساکن میشود و به همراه مردم شهر را ترک نمیکند و به مداوای مجروحین میپردازد به گونهای که به اعتراف بسیاری از پرستاران و پزشکان، هنگام موشک بارانها و عملیاتها، هفتهها بیمارستان را ترک نمیکند و مشغول خدمترسانی به مجروحین و مصدومین حملات موشکی میشود و هر بار که از او میپرسند، چرا به کشور خود بر نمیگردد، اظهار می کند: «کشور من ایران است و من به دزفول و دزفولیها علاقه دارم!» و با اینکه هیچ قوم و خویش و آشنایی نه در دزفول که حتی در ایران هم ندارد، اما همیشه میگوید: «شما بستگانم هستید!»
دکتر باتارا به عنوان اولین پزشک بخش دیالیز در دو نوبت صبح و عصر سالهای سال در بیمارستان افشار دزفول به بیماران دیالیزی خدمت میکند و کار مداوای مجروحین و مصدومین را نیز به همراه سایر پزشکان دنبال میکند. او همزمان، دوران رزیدنتیاش را در رشته داخلی بهصورت مکاتبهای و حضوری در دانشگاه مانیل ادامه داده و بورد تخصصی را از آن دانشگاه دریافت میکند.
پس از پایان جنگ تحمیلی عراق علیه ایران نیز حاضر به بازگشت به فیلیپین نمیشود و کار طبابت را در دزفول دنبال میکند و بیش از 40سال از عمر طبابتش را در دزفول گذرانده و در سال 94 به عنوان «چهره ماندگار پزشکی » از ایشان تجلیل میشود.
«دکتر اورورا باتارا» یک قهرمان است. یک قهرمان بومی و شاید یک قهرمان ملی! کسی که در سختترین شرایطی که لحظه به لحظه جانش در خطر بود، دزفول را ترک نکرد و تا توان داشت به مردم دزفول و به مصدومین و مجروحین جنگ خدمت کرد.
به گزارش تسنیم، بهپاس ایستادگی مردم دزفول در هشت جنگ تحمیلی این شهر بهعنوان پایتخت مقاومت ایران اسلامی نامگذاری شدو چهارم خرداد در تقویم رسمی کشور روز مقاومت و پایداری روز دزفول نامگذاری شده است. مردم دزفول در هشت سال دفاع مقدس و با منطق اسلامی و انقلابی خود از ارزشهای اعتقادی ما دفاع کردند و نامی ماندگار از خود در این عرصه بهیادگار گذاشتند و این مردم ولایتمدار در دوران دفاع مقدس و دیگر عرصههای انقلابی بیش از 2600 شهید والامقام و نُه شهید سرافراز مدافع حرم تقدیم انقلاب اسلامی ایران کردهاند.
شهر دزفول در هشت سال جنگ تحمیلی مورد اصابت 176 موشک دوربرد فراگ و اسکادبی قرار گرفت، هواپیماهای دشمن 489 بمب و راکت بر سر مردم بیدفاع شهر دزفول فروریختند و 5 هزار و 821 گلوله توپ به نقاط مختلف این شهر اصابت کرد. در این هشت سال 19 هزار و 500 واحد مسکونی، تجاری، آموزشی و مذهبی بین 20 تا 100 درصد در دزفول خسارت دید. مردم دزفول در هشت سال جنگ نابرابر 2 هزار و 600 شهید، 400 جانباز، 452 آزاده و 147 جاویدالاثر تقدیم کردند.
«دکتر اورورا باتارا» 4 اردیبهشت سال96 دارفانی را وداع گفت و پس از طی تشریفات اداری و اجازه رسمی خانواده اش، در دزفول مشایعت و در جوار ملکوتی شهدای موشکی دزفول ، شهدایی که روزی شانه به شانهشان در شهر مقاومت و خدمت میکرد، به خاک سپرده میشود.
در ادامه به مناسبت چهارمین سالگرد وفات دکتر اورورا باتارا کلیپ کمتر دیده شده از دلیل حضور و خدمت خالصانه و عاشقانه دکتر اورورا باتارا در شهرستان دزفولی که مورد هجوم حملات سنگین دشمن بعثی بود را مشاهده کنید.
انتهای پیام/337/ش