به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حجتالاسلام رفیعی در دومین شب مراسم عزاداری شهادت حضرت فاطمه زهرا سلاماللهعلیها که در حسینیه امام خمینی(ره) با حضور رهبر انقلاب اسلامی برگزار شد، گفت: حضرت زهرا سلامالله علیها شخصیتی است که پیامبر صلی الله علیه و آله خطاب به ایشان فرمود هرکه تو را به خشم آورد، گویی خدا را به خشم آورده است. یک چنین شخصیتی، کوچکترین تهدیدش هم بزرگ است. جالب است در روزگاری که آن اعراب نسبت به دختران نگاه بسیار منفی داشتند، رسول خدا صلی الله علیه و آله با جملات زیبا و رفتارهای زیبا از دختر بزرگوارشان استقبال میکردند؛ همان روزگاری که قرآن درباره یکی از ویژگیهای آن میفرماید «وَ إِذا بُشِّرَ أَحَدُهُمْ بِالْأُنْثى ظَلَّ وَجْهُهُ مُسْوَدًّا ... » یعنی و هر گاه یکى از آنان را به دختر مژده آورند، چهرهاش سیاه میشد.» در دوران جاهلیتی که اگر مردی قربان صدقه دخترش میرفت، مورد شماتت قرار میگرفت، پیامبر اسلام دخترش خود را تکریم میکرد.
وی درباره ضرورت و محدودیت عرصههای حضور اجتماعی زنان گفت: رسالت اجتماعی زن به این معناست که اولاً چقدر یک میتواند در جامعه حضور داشته باشد؟ دوم اینکه مرزهای حضور اجتماعی زن چیست؟ اینها باید کنار هم باشند. اگر عرصهها مطرح شود، اما از مرزهای آن گفته نشود، حق مطلب ادا نشده است.
حجتالاسلام رفیعی با اشاره به اینکه در غرب ابتذال یک زن را حضور اجتماعی او قلمداد میکنند، گفت: در غرب حضور اجتماعی زن عمدتاً به معنای حضورش در فیلمهای مستهجن، تبدیل شدن به یک کالا و یا استفاده از تصویرهای زننده آنها برای تبلیغات تعریف میشود. اینها تحقیر زن است، تکریم نیست. نگاه متاع به زن است، نگاه مقام نیست. اسلام بسیار زیبا برای حضور اجتماعی زن سخن گفته است. اسلام عرصه حضور اجتماعی زن را نبسته به شرط آنکه تبدیل به بازیچه و ملعبه نشود.
وی افزود: با مرور آیات قرآن در مییابیم خداوند در بهرهمندی از معنویت، حقوق یکسانی برای مرد و زن در نظر گرفته است، از جمله آنکه خداوند در آیه97 سوره نحل فرمود «مَنْ عَمِلَ صالِحاً مِنْ ذَکَرٍ أَوْ أُنْثى...» یعنی هرکه از مرد و زن عمل صالح انجام دهد. یا در آیهای دیگر اشاره به بیعت گروهی از زنان با پیامبر صلی الله علیه و آله دارد «یا أَیُّهَا النَّبِیُّ إِذا جاءَکَ الْمُؤْمِناتُ یُبایِعْنَکَ عَلى أَنْ لا یُشْرِکْنَ بِاللَّهِ شَیْئا...»اى پیامبر، چون زنان باایمان نزد تو آیند که [با این شرط] با تو بیعت کنند که چیزى را با خدا شریم نکنند ..» از این جهت برخی از زنها در بیعت عقبه حضور داشتند که بیعةالنساء نام گرفت.
حجتالاسلام رفیعی با تصریح بر اینکه دین اسلام مخالف تبدیل شدن زن به کالای تبلیغاتی است، گفت: با این حساب، کجای دین با عرصه تعلیم و تدریس و نویسندگی و پرستاری مخالف است؟ این بانوی بزرگوار و شخصیتی که امروز الگوی خوبان ماست، کرسی تعلیم و تدریس داشت. خانمی خدمتی ایشان آمد و گفت مادر ضعیفی دارم که درباره نمازش سؤالی دارد. سؤال را مطرح کرد و حضرت پاسخ داد. پس از آن، زن خجالت زده شد و گفت شما را خسته و ناراحت کردم، بیش از این مزاحم شما نمىشوم. حضرت زهرا سلام الله علیها فرمود خیر، براى من زحمتى نخواهد بود. سپس گفت چنانچه شخصى اجیر شده باشد تا بارى سنگین را به جایى ببرد و در ازاى آن مبلغ صد هزار دینار مزد بگیرد آیا ناراحت مى شود؟! آن زن در جواب حضرت گفت خیر. فرمود من براى هر سؤال که جوابش را بگویم، اجیر تو هستم و مزد و پاداش آن نزد خداوند متعال به ارزشى بیش از آنچه که در این جهان است، میارزد. پس اکنون آنچه مى خواهى سؤال کن و براى من ناراحت نباش که از پدرم رسول الله صلی الله علیه و آله شنیدم که فرمود علما و دانشمندان، شیعیان و پیروان ما در روز قیامت در حالى محشور مىشوند که تاج کرامت بر سر نهادهاند.
این کارشناس مذهبی درباره مرزهای حضور اجتماعی زن گفت: کانون خانواده با این بهانه که مشغول فعالیت علمی یا تربیتی هستیم، نباید فدای فعالیتهای اجتماعی شود. نمیتوان فرزندآوری و ازدواج را کنار گذاشت؛ همان امری که وقتی اسماء بنت عمیس خدمت رسول خدا رسید و از قول زنان به ایشان فرمود ما از برخی عرصههای اجتماعی محرومیم و باید چکار کنیم؟ آقایان که به جبهه میروند و شهید میشوند؛ ما چکار کنیم؟ حضرت ابتدا از خانمها تشکر کرد بعد فرمود به آنها بگو جِهَادُ اَلْمَرْأَةِ حُسْنُ اَلتَّبَعُّلِ؛ یعنی جهاد زن، خوبهمسرداری است. اگر این مسئله در عرصههای اجتماعی فراموش شود، مرز خطر است. اگر به اسم فعالیت شغلی و اجتماعی، سن ازدواج پایین بیاید، فرزندآوری کم شود، پسندیده نیست.
حجتالاسلام رفیعی با اشاره به مدل حضور حضرت زهرا (س) گفت: آن بانوی بزرگوار آن زمان که به سمت مسجد رفت، پوشش خاصی داشت؛ نقل است هنگام خروج از منزل مقنعه را محکم بر سر بستند و جلباب و چادر را به گونهای که تمام بدن آن حضرت را میپوشاند و گوشههای آن به زمین میرسید، به تن کردند و به همراه گروهی از نزدیکان و زنان قوم خود به سوی مسجد حرکت کردند. دو پوشش مطرح است: خمار و جلباب: لاثت خِمارِها عَلی رَأسِها و اشتَمَلَت بِجِلبابِها. خمار روسریهای بلند و جلباب پوششی بود که هنگام راه رفتن ممکن بود به زیر پا رود.
انتهایپیام/