به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «دو رگه»؛ عنوان آخرین اثر زندهیاد سعید تشکری است که به تازگی توسط نشر ستارهها منتشر شده و در دسترس علاقهمندان به ادبیات داستانی قرار گرفته است.
«دو رگه» همانند کارهای پیشین زندهیاد تشکری، در فضای شهر مشهد میگذرد. نویسنده در این کتاب خود نیز با در نظر داشتند اقلیم و محیط شهری که در آن پرورده و بزرگ شده است، به روایت داستان خود میپردازد.
آخرین اثر زندهیاد تشکری نقبی نیز به تاریخ میزند. آنجا که فضای شهری چون مشهد آنچنان استبدادزده میشود که دیگر دم و سخنی از کسی برنمیآید و روشنفکرانش منفعل میشوند. نویسنده «دو رگه» در این اثر خود نیز بر سنت داستاننویسی خود وفادار بود و سوژه داستان خود را از دل تاریخ بیرون کشیده است.
تشکری در کتاب واپسین خود، ضمن ارائه اطلاعات تاریخی در قالب یک روایت داستانی به مخاطب، او را با چهرههای این شهر به ویژه ملکالشعرای بهار نیز آشنا میکند. اینکه فضای مسموم و استبدادزده چه تأثیری بر یک جامعه و اندیشمندانش میگذارد، نکته کلیدی رمان «دو رگه» است.
زندهیاد تشکری پیشتر درباره کتاب «دو رگه» گفته بود: در رمان «دو رگه» تاریخ مشهد و بمباران حرم امام رضا(ع) توسط روسها مطرح شده است. موضوع این اثر نیز به استبدادستیزی و اشغال کشور توسط قوای بیگانه و انقلاب مشروطه اختصاص دارد.
تشکری با این توضیح که سه کتاب «وسنی»، «کافه داش آقا» و «دو رگه» بافت فعالیت اجتماعی دارند و رمان شهری محسوب میشوند، ادامه داده بود: در زمینه ادبیات شهری بسیار ضعیف هستیم. ادبیات ما بیشتر آپارتمانی و آشپزخانهای است. حتی وقتی سمت ادبیات اجتماعی میرویم اجتماع یا چرک است و یا بسیار از فضای اجتماعی مردم دور. ما بهشدت به رمان شهری نیازمند هستیم. در هر سه کتاب به شهر بهعنوان یک استقرار و واکنش اجتماعی نسبت به حوادث روزمره دورانهای مختلف نگاه داشتم.
در بخشهایی از کتاب «دو رگه» میخوانیم: مادرش گفت: غصه تو سرما میاره، نه دعا خودن. بنویس محمد تقی جان، قرص بنویس، نذار برف ترس، توی وجودت یخ بزنه. بنویس مادر، تا بدونم خدا همین الآن جوابت رو داده.
بهار مثل اینکه بخواهد باز شدن اولین غنچه گل محمدی در بوته سرشار از غنچه در بهار را ببیند، دستان سرد مادرش را گرفت، با نفسش گرم کرد و بوسید. خواهران و برادرانش، مادر و محمدتقی را در بغل گرفتند. انگار یک سینی بود، پر از شمع روشن نذری!
سعید تشکری از سال 1360 فعالیتهایش را با عنوان نویسنده و کارگردان مطرح تئاتر و سینما، نویسندهٔ مقالات در مطبوعات در حوزهٔ ادبیات و هنر، داوری و منتقد جشنوارهٔ تئاتر فجر، شرکت در جشنوارههای ملی و کشوری، چاپ آثار در حوزهٔ رمان، ادبیات نمایشی، ساخت فیلم و نگارش سریالهای تلویزیونی و نگارش نمایشنامههای رادیویی در اداره کل نمایش رادیو تهران ادامه داد. همچنین در جایگاه استاد، شاگردان زیادی را در حوزهٔ هنر و ادبیات تربیت کرد و امروز نیز در جایگاه یکی از رماننویسان تراز اول کشور در حوزهٔ ادبیات دینی و انقلاب مطرح است. گواه آن، جایزهٔ سه دوره کتاب سال رضوی و کتاب سال شهید غنیپور، در سالهای 1385، 1388و 1390 برای نگارش رمان «بارِ باران» است که توسط انتشارات نیستان به چاپ رسیده است.
او بارها به عنوان نمایشنامهنویس، کارگردان تئاتر و فیلمنامهنویس برتر برندهٔ جایزه شد و با حضور در جشنوارههای ملی و بینالمللی چون فجر، امام رضا، یونیسف و … در کارنامهٔ سی و چند سالهٔ فعالیت ادبی – هنری عناوین زیادی کسب کرد.
از آخرین کارهای او در حوزه تلویزیون میتوان به نگارش بخش اول «سریال زمانه»، از سریالهای موفق و پربینندهٔ شبکه سوم سیما در سال 1391، اشاره کرد. «پاریس پاریس»، «ولادت»، «رژیسور»، و «بارِ باران» از جمله آثار او در حوزه ادبیات داستانی است. زندهیاد تشکری در 19 بهمن 1400 بر اثر بیماری درگذشت.
انتهای پیام/