به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم ، امام موسی کاظم(ع) بیشتر امامت خود را تحت نظر در زندان و سیاه چال ها به سر بردند ولی با تدبیر و درایتی که انجام دادند آموزه هایی که از پدر و اجدادشان تعلیم دیده بودند را به فرزندان و نسل های بعدی شیعه نشر دادند.
زندگی سراسر نورانی امام موسی کاظم(ع) با وجودی گرفتاری هایی که از سوی حکومت عباسی بر آن حضرت ایجاد می شد درسی برای امروز وفرداهای همه پیروان اهل بیت(ع) و طرفداران مذهب پویای تشیع است.
رقیه درویشی در گفت و گو با خبرنگار تسنیم در قم ، اظهار داشت: امام موسی بن جعفر(ع) در علم، تواضع، مکارم اخلاق، کثرت صدقات، سخاوت و بخشندگی ضرب المثل بود.
وی افزود: این امام همام بداندیشان را با عفو و احسان بیکران خویش تربیت می فرمود، شبها بطور ناشناس در کوچه های مدینه می گشت و به مستمندان کمک می کرد، مبلغ دویست، سیصد و چهارصد دینار در کیسه ها می گذاشت و در مدینه میان نیازمندان قسمت می کرد، صرار (کیسه های) موسی بن جعفر در مدینه معروف بود و اگر به کسی صره ای می رسید بی نیاز می گشت، امام(ع) در اطاقی که نماز می گذارد جز بوریا و مصحف و شمشیر چیزی نبود.
این کارشناس دینی دوره امامت امام موسی کاظم (ع) را یکی از دوران های بسیار تاثیرگذار در تاریخ تشیع عنوان کرد و افزود : امام کاظم(ع) در 20 سالگی و پس از شهادت پدر بزرگوارش به امامت رسید، ایشان در طول 35 سال امامت با چهار خلیفه عباسی منصور دوانیقی، مهدی عباسی، هادی عباسی و هارون الرشید هم دوره بود و همواره در برابر ظلم و جور آنها ایستادگی کرد و هرگز در برابر ظلم و ستم خلفای عباسی تسلیم نشد.
استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: آن حضرت به القاب مختلف صابر، صالح، امین و کاظم لقب یافته بود و به عبد صالح شناخته می شد، به خاطر تسلّط بر نفس و فروبردن خشم، به کاظم مشهور شد.
درویشی در زمینه چگونگی به امامت رسیدن امام هفتم گفت: در زمان حیات امام صادق (ع) کسانی از اصحاب آن حضرت معتقد بودند پس از ایشان اسماعیل امام خواهد شد، اما اسماعیل در زمان حیات پدر از دنیا رفت ولی کسانی مرگ او را باور نکردند و او را همچنان امام دانستند.
وی تصریح کرد: پس از شهادت حضرت صادق (ع) عده ای چون از حیات اسماعیل مأیوس شدند پسر او محمد بن اسماعیل را امام دانستند لذا اسماعیلیه امروز بر این عقیده هستند و پس از او پسر او را امام می دانند و همینطور به ترتیب و به تفضیلی که در کتب اسماعیلیه مذکور است.
این کارشناس دینی ادامه داد: پس از شهادت امام صادق (ع) بزرگترین فرزند ایشان عبدالله نام داشت که بعضی او را عبدالله افطحمی دانند، عبدالله مقام و منزلت پسران دیگر حضرت صادق (ع) را نداشت و به قول شیخ مفید در”ارشاد” متهم بود که در اعتقادات با پدرش مخالف است و چون بزرگترین برادرانش از جهت سن و سال بود ادعای امامت کرد و برخی نیز از او پیروی کردند اما چون ضعف دعوی و دانش او را دیدند روی از او برتافتند و فقط عده قلیلی از او پیروی کردند که فطحیه موسوم هستند.
استاد حوزه و دانشگاه افزود: برادر دیگر امام موسی کاظم (ع) اسحق که برادر تنی آن حضرت بود به ورع و صلاح و اجتهاد معروف بود اما برادرش موسی کاظم (ع) را قبول داشت و حتی از پدرش روایت می کرد که او تصریح بر امامت آن حضرت کرده است
درویشی افزود: برادر دیگر آن حضرت به نام محمد بن جعفر مردی سخی و شجاع بود و از زیدیه جارودیه بود و در زمان مامون در خراسان وفات یافت اماجلالت قدر و علو شأن و مکارم اخلاق و دانش وسیع امام موسی کاظم (ع) بقدری بارز و روشن بود که اکثریت شیعه پس از شهادت امام صادق (ع) به امامت او گرویدند و علاوه بر این بسیاری از شیوخ و خواص اصحاب حضرت صادق (ع) مانند مفضل ابن عمر جعفی و معاذین کثیر و صغوان جمال و یعقوب سراج نص صریح امامت حضرت امام موسی الکاظم (ع) را از امام صادق (ع) روایت کردند و بدین ترتیب امامت ایشان در نظر اکثریت شیعه مسجل شد.
این کارشناس دینی با توجه به سختی هایی که امام کاظم(ع) در زندانهای حاکمان ستمگر زمانش می کشید گفت :امام کاظم(ع) در زندان، شکنجه ها و رنجهای فراوان را تحمّل کرد، دست و پای مبارکش را به زنجیر می بستند و آزارهای کشنده بر او روا می داشتند،سرانجام زهری کشنده به او خوراندند و مظلومانه او را به شهادت رساندند.
وی درپایان به سخنی از امام کاظم علیه السلام درباره تبری از دشمنان اشاره کرد و گفت :«هرکس زنده ماندن ستمگران را دوست بدارد، از آنان است و در آتش دوزخ جای خواهد داشت.
انتهای پیام/455/ش