به گزارش خبرگزاری تسنیم «پرونده حکمرانی فضای مجازی»؛ شاید این گونه تصور شود که پلتفرم های اینترنتی صرفا به عنوان مجرایی برای تولید محتوا توسط کاربر محسوب می شوند. به بیان دیگر سایت ها به مثابه مجرایی برای انتقال محتوا می باشند که اطلاعی از محتوا ندارند به همین دلیل است که آنها مسئولیت یا تعهدی در قبال محتوای غیرقانونی بارگزاری شده توسط کاربرانش ندارند.
از همین پرونده بیشتر بخوانید:
بررسی های تاریخی نشان می دهد در ابتدا پلتفرم های اینترنتی به عنون توزیع کننده محتوا محسوب می شدند تا به عنوان عامل نشر. پلتفرم هایی با محتوای خنثی که این امکان را در اختیار کاربران خود قرار می دادند که مطالب را بدون بازبینی یا بررسی به اشتراک بگذارند. این اصل باعنایت به بند 230 قانون رفتار سالم در ارتباطات مصوب سال 1996 به یک قانون اینترنتی مهم در ایالات متحده تبدیل شد که بر اساس آن هیچ نوع خدمات رایانه ای تعاملی نمی تواند به عنوان عامل نشر و یا تشریح محتوا در نظر گرفته شود. از این رو هیچ گونه مسئولیتی در قبال متحوای تولید شده توسط کاربران متوجه آنها نمی باشد. پتلفرم های اینترنتی تنها زمانی مسئولیت محتوای تولید شده توسط کاربران را می بایست بر عهده بگیرند که تحت قوانین کیفری فدرال و مالکیت معنوی در مظان اتهام قرار بگیرند و یا به عنوان ویراستار در محتوای تولید شده نقش داشته باشند.
بااین حال طی سال های اخیر تغییر چشمگیری رخ داده است. ساختار قانون گذاری اتحادیه اروپا و قانونگذاران اروپایی به سمت اعمال قوانین سخت گیرانه تری در جهت مسئولیت پذیری هر چه بیشتر پلتفرم ها در قبال محتوای منتشر شده حرکت کرده اند. در مسیر معرفی تقسیم وظایف عادلانه تر، مصونیت واسطه ای در قبال مواردی از جمله نفرت پراکنی، هراس افکنی یا نقض کپی رایت و قوانین مرتبط با بند 17 دستورالعمل حق چاپ در اتحادیه اروپا در سال 2019 در بازار تک دیجیتال به طور فزاینده ای محدود شده است. بر اساس همه این محدودیت های اعمال شده از سوی قانونگذاران اروپایی، پلتفرم ها به خاطر به اشتراک گذاری محتوای نقض قانون کپی رایت و سایر موارد نقض قانون مسئول شناخته می شوند. بنابر قانون اجرای شبکه آلمان سال 2017، پلتفرم ها می بایست از وجود ساختار کارآمد جهت ثبت شکایات راجع به محتوای مجرمانه اطمینان حاصل نمایند. بر اساس برخی پیشنهادهای تصویب نشده اتحادیه اروپا، پلتفرم ها می بایست از اعمال فیلترهای پیشگیرانه با استفاده از هوش مصنوعی روی محتوای ایجاد شده توسط کاربران در جهت جلوگیری از بارگذاری محتوای ناقض قانون کپی رایت و دیگر قوانین جلوگیری نمایند که البته این پیشنهادات محل اختلاف نظر شدید است. به طور کلی مسئول دانستن پلتفرم های نمایانگر شیوه متفاوت قانونگذاری در ایالات متحده و اتحادیه اروپا است.
صرفنظر از محدودیت های تصویب شده توسط قانونگذاران، اصل این موضوع خودش بحث برانگیز است. اساس این مصونیت واسطه ای نسبی که همان بی طرفی آنها درباره محتوا می باشد،در بیشتر موارد یک خیال واهی بیش نیست. پلتفرم ها عامل طبقه بندی، اولویت بندی و مدیریت محتوای تولید شده توسط کاربران هستند. فناوری به آنها این امکان را می دهد تا به صورت گسترده ای محتوا را پیش از آنکه توسط کاربر به عنوان محتوای مجرمانه بررسی و گزارش شود، شناسایی و حذف نماید.
بنابراین واقعیت آن است پلتفرم های اینترنتی را نمی توان صرفا به عنوان عاملان توزیع محتوایی در نظر گرفت که هیچ اطلاعی از محتوا ندارند یا در خصوص این داده ها بی طرف هستند. اگرچه طی قوانین ایالات متحده آمریکا مسئولیت پذیری پلتفرم ها به شدت محدود شده است، قوانین اروپایی ساختار مسئولیت پذیری شفاف تری در این راستا برگزیده اند؛ به خصوص با در نظر گرفتن قوانین مالکیت معنوی و محتوای کاملا غیرقانونی و جرایم سنگین مانند ترویج تروریسم یا نژاد پرستی.
انتهای پیام/