عباس چمنیان در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم درباره حذف تیم امید ایران از مرحله گروهی مسابقات زیر 23 سال آسیا اظهار داشت: بزرگترین چالشی که تیم امید در نیم قرن گذشته با آن مواجه بوده، این است که هیچگاه تیم امید را به چشم یک تیم ندیدیم. علیرغم اینکه همیشه بهترین بازیکنان را داشتیم و حداقل در مقایسه با تیمهایی مانند ترکمنستان و قطر در وضعیت بهتری بودیم، اما هیچوقت به معنای واقعی یک تیم نشدیم و برنامه تاکتیکی و روح تیمی در تیممان دیده نشد.
وی ادامه داد: در سه بازی مرحله گروهی تیم امید نشانههایی از تفکر، روح و هماهنگی تیمی نداشت. شاید بخشی از آن به این مربوط باشد که تیم دیر شکل گرفت و کمتر بازیکنان کنار هم بودند ولی حداقل مقابل تیمهایی مانند ترکمنستان و قطر انتظار نمایش بهتری داشتیم. همیشه درباره عدم موفقیتها صحبت کردیم و به یک نتیجه واحد رسیدیم که آن هم این است که همواره یک پروژه شکست خورده را تکرار کردیم. هیچگاه حاضر نشدیم یک تجربه جدید را در مورد تیم امید امتحان کنیم. مثلاً سرمربی زودتر انتخاب شود یا اینکه از مربیانی که در رده پایهها کار کردهاند استفاده کنیم. در کادر کنونی تیم امید هم این خلاء را دیدیم؛ مثلاً ما میتوانیم سرمربی تیم قهرمان رده امیدها در فصل قبل را کنار تیم بگذاریم.
سرمربی پیشین تیم نوجوانان با بیان اینکه هیچگاه برای انتخاب بازیکنان به لیگهای امید سر نزدهایم، گفت: الان لیگ امید برگزار میشود ولی کمتر بازیکنی از این تیمها در تیم امید کشورمان داشتیم و فقط در لیگ برتر به دنبال بازیکن هستیم. آنها هم چون درگیر لیگ هستند خیلی در اختیار تیم امید قرار نمیگیرند و این باعث میشود کمتر اردو و بازی تدارکاتی داشته باشیم. اگر نگاهمان را عمیقتر کنیم میتوانیم بازیکنان خوبی از لیگ امیدها داشته باشیم. چالش اصلی این است که ما در تیم امید بیشتر به دنبال اسامی رفتیم؛ هم در انتخاب سرمربی و کادرفنی و هم بازیکنان! این پروژه شکست خورده را 50 سال است که تکرار میکنیم. همیشه در آستانه مسابقات انتخابی المپیک یک بازیکن سابق و نامدار را روی نیمکت تیم امید میگذاریم و با حداقل آمادگی وارد مسابقات میشویم؛ این پروژه هم محکوم به شکست است و اگر موفق شویم جای تعجب دارد. نتایج تیم امید خیلی هم دور از انتظار نبود.
چمنیان در واکنش به انتقاداتی که از مهدی مهدویکیا مطرح میشود تصریح کرد: وقتی پروژهای بزرگ تعریف میشود مربی یک بخش از آن است. همه اجزا در اختیار مربی نیست؛ اینکه به کادرفنی فشار بیاوریم بیانصافی است. او تلاش خودش را کرده، شاید بیشترین انتقادی که میتوان مطرح کرد این است که او تجربه مربیگری زیادی ندارد اما تجربه بازیهای ملی زیادی دارد که میتواند این خلاء را برطرف کند. تکههای پازلی که باعث عدم موفقیت شد، همان نکاتی است که به آن اشاره کردیم. اگر تیم زیر 23 سال را هم به مسابقات میبردیم و موفق هم میشدیم؛ نشان دهنده این نبود که راه را درست میرویم. الان اولین کاری که باید انجام دهیم این است که به جای اینکه مهدویکیا را سیبل کنیم، باید بدانیم مسیری که در این 50 سال رفتیم نیاز به تجدید نظر دارد. این بدیهیترین کاری است که میتوانیم برای موفقیت انجام دهیم. تخریب کردن کاری را درست نمیکند.
وی افزود: ما هم میدانیم بعضی از بازیکنان در حد تیم امید نبودند. استعدادیابی در تیم امید کار خیلی سختی نیست ولی مهم این است که استعدادهای بینظیری که داریم را به یک تیم تبدیل کنیم. باید راه تیمسازی، انتخاب حریفهای تدارکاتی و مهمتر از همه انتخاب کادرفنی برای تیمسازی را درست انجام دهیم. پیشینه تیم امیدمان را نگاه کنیم؛ هیچوقت نمایش دلپذیری در این تیم نداشتیم؛ حتی در تورنمنتهایی که پیروز شدیم. بنابراین باید تجدیدنظر و تصمیمات متفاوتی اتخاذ کنیم تا هم اسطورههایی مانند مهدویکیا آسیب نبینند و هم اینکه از فرصتها استفاده کنیم. در این صورت در نهایت به هدفی که سالهاست محقق نشده میرسیم.
مربی با سابقه فوتبال ایران در ردههای پایه در واکنش به این پرسش که آیا به نظرش تیم امید با این شرایط شانسی برای راهیابی به المپیک دارد، یادآور شد: چرا که نه! اگر مقداری در انتخاب بازیکنان تجدیدنظر شود، کادرفنی هم پروژه تیمسازی را بهتر پیش ببرد و فدراسیون هم حمایت کند و بازیکنان در اختیار تیم امید باشند؛ این شانس وجود دارد. ما از جایی ضربه میبینیم که بازیکنان تیممان کمتر فرصت کنار هم بودن را پیدا میکنند. ترکمنستان با اینکه به لحاظ نفری از ما ضعیفتر است، اما در نیمه دوم نمایش بهتری داشت. این نشان میدهد این تیم کار کرده و از یک برنامه و تاکتیک تیمی پیروی میکند. ما هم باید همین راه را برویم و یک تیم واحد و منسجم بسازیم.
انتهای پیام/