به گزارش خبرگزاری تسینم از مشهدمقدس ، شب تاسوعای حسینی، حسینیه حرم امام هشتم(ع) در صحن قدس، میزبان هیئت ناشنوایان مشهدی برای عزاداری سیدالشهدا(ع) و علمدار کربلا است. عزادارانی که رسم و راهشان برای عرض تسلیت به حضرت ثامن الحجج(ع) با زبان اشاره است و در دنیایی از سکوت درونی، با دستانی ملتمس از دعا برای مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش در شب تاسوعا، سوگواری میکنند.
بعد از نماز مغرب و عشاء مراسم عزای امام حسین(ع) در حسینیه حرم آغاز میشود. سید عباس حسینی، قاری مراسم که شروع به قرآن خواندن میکند، همراه او چند نفر، لحظه به لحظه با ایما و اشاره برای عزاداران هیأت ناشنوایان مشهدی معانی آن را بازگو میکنند.
شور و حال مراسم جور دیگری است، سکوت دنیای ناشنوایان حاضر در مراسم با کلماتی شکسته میشود که نشانی از مظلومیت امام حسین(ع) و یارانش در دشت کربلا دارد.
چهار صد نفر کودک و بزرگسال از هیأت ناشنوایان علمدار کربلا که برای نخستین بار مرتب در حسینیه حرم نشستهاند و چشمانشان را فقط به دستان کسانی دوختهاند که حالا بعد از قرائت قرآن، زیارت عاشورا را به زبانی که گاهی دستها در آسمان اوج میگیرد و گاهی برای بیان معنی به سمت زمین فرود میآید، با چشم دل رد و بدل میکنند. عزادارانی که مهمانان ناشنوایی از تهران، قم، زاهدان و شهرهای شمالی دارد و بعد از ده شب عزاداری حالا توفیق حضور در حرم امام هشتم(ع) را پیدا کردهاند.
عباس اگر هست، یقیناً سپری هست
بعد از مراسم زیارت عاشورا، سخنران مراسم، حجت الاسلام رضا اژدر محمدی شروع به سخنرانی میکند. او که خودش مسلط به زبان ناشنوایان است با یاد کردن از رشادتهای حضرت ابوالفضل العباس(ع)، میگوید: در این شب چند ویژگی از ویژگیهای علمدار کربلا را مرور میکنیم، تا بدانیم چه شد که حضرت عباس(ع) به چنین جایگاهی رسید. مورد اول وفای ایشان بود. وقتی حضرت امام حسین(ع) در شبی مثل فردا شب چراغ خیمهها را کم میکند و به یاران خود میگویند بیعتم را از شما برداشتم و هر که میخواهد می تواند خیمه را ترک کند، اولین کسی که به عهد خود وفا میکند، حضرت عباس(ع) است که میگوید من تا آخرین لحظه عمرم کنار شما خوام ماند. مورد دوم ادب حضرت ابوالفضل(ع) است. ادبی که حضرت عباس(ع) در برابر امام حسین(ع) رعایت میکرد بسیار والا بود و همواره ایشان را مولای خود خطاب میکرد.
اژدر محمدی در ادامه بیان ویژگیهای منحصر به فرد حضرت ابوالفضل(ع) عنوان میکند: مورد سوم استقامت حضرت ابوالفضل العباس(ع) است که هرگز جبهه را خالی نمیکرد و ما ایشان را به نام علمدار میشناسیم. هنگامی که حضرت مشکها را میبرد که پر از آب کند، بعد از قضیه شهادتش وقتی اجساد را جمع میکنند، میبینند عَلم حضرت پر از تیر و پر از شمشیر است اما یک جای عَلم سالم مانده که جای دست حضرت بوده است و این یعنی ایشان تا آخرین لحظه استقامت کردهاند و اجازه ندادند علم بر زمین بیفتد.
وی در ادامه میگوید: ایمان حضرت مورد دیگری است که موجب شد تا ایشان به این مقام والا نائل شوند. امام سجاد(ع) در روایتی می فرماید: «مقام ایشان به حدی است که تمام شهدا به این مقام غبطه میخورند و یکی از این شهدا حضرت حمزه(ع) است که به مقام حضرت ابوالفضل العباس(ع) غبطه میخورد». مورد پنجم مهربانی حضرت عباس است. اهالی خیمه دلشان گرم به این بود که ایشان در خیمهها هستند، وقتی حضرت علی اکبر(ع) شهید میشوند، حضرت عباس(ع) از امام حسین(ع) اجازه میگیرند که بروند و برای بچهها آب بیاورند که امام اجازه نمیدهند و می گویند «تو باید امنیت خیمهها را تامین کنی».
حجت الاسلام اژدر محمدی در جمع هیأت ناشنوایان علمدار کربلا عنوان میکند: در وصیت نامه شهید حاج قاسم سلیمانی آمده است که جمهوری اسلامی مثل حرمها ائمه اطهار(ع) است اگر این حرم بماند، مابقی حرمها هم ایمن خواهد ماند و اگر آسیب ببیند، بقیه حرمها هم دچار آسیب میشوند. دو نعمت برای انسان مغفول است که وقتی از دست برود انسان همیشه حسرت آن را میخورد یکی سلامتی است و دیگری امنیت که امیدوارم همواره قدردان این دو نعمت باشیم.
سکوت آرامشبخش کودکان
مداح مراسم مرتضی ثابتی با یادی از لطف و کرم امام رضا(ع) روی صحنه میخواند: «یا غریب الغربا... امام رضا... امام رضا... یا معین الضعفا... امام رضا... امام رضا.... قربون کبوترای حرمت امام رضا... امام رضا.... قربون این همه لطف و کرمت امام رضا...» با هر اشارهای به مهربانی امام هشتم(ع) در شب تاسوعا، حال و هوای مراسم عاشوراییتر می شود. در گوشه کنار مراسم و در غرفههای صحن قدس، کودکان در لابه لای بازیهایشان با همان سکوتی که در بازیهایشان هم حاکم است از یاد امام حسین(ع) غافل نیستند و هر از گاهی یک صدا یا حسین میگویند. گروهی دیگر از کودکان همراه با مربی خود، مداحی را که میشنوند، با زبان اشاره همخوانی میکنند.
شب نهم محرم، شب مختص به کاشف الکرب کربلاست که با جان و دل بر سر عهدش ماند و به عزت و مقامی رسید که کربلا با یادش معنای صبر و استقامت میگیرد. تاسوعا یاد ساقی کربلاست که مشک به دندان کشید تا کودکان تشنه نمانند اما حتی آب هم در زلالی وجود و استقامت شرمنده حضرت عباس(ع) شد.
انتهای پیام/282/ی