به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، عادت کردهبودیم به کلیشهها؛ به اینکه در ایام عزاداری اهلبیت مجریان سیاهپوش را در استودیوهای آراستهشده به پرچمهای عزاداری ببینیم و از زبانِ آنها چند بیتِ پراحساس در رثای ائمه اطهار بشنویم و چند دقیقه تصویر از عزاداریِ مردم در نقاط مختلف ایران ببینیم و چنددقیقهای به سخنان یک کارشناس مذهبی گوش کنیم و همین.
برنامه مذهبی در تلویزیون سالها فقط با همین «کلیشه» شناخته میشد؛ کلیشهای که هنوز هم در صداوسیما کار میکند و سهم قابل توجهی در آنتنِ روزهای عزای تلویزیون دارد اما تجربههای جدیدی هم در میان برنامههای سوگوارانه رسانه ملی به چشم میخورند. «با حسین حرف بزن» یکی از این تجربههای جدید است. یک برنامهی متفاوت با ساختاری خاص که برای مهمانان و مخاطبانش موقعیتهای تازهای خلق میکند؛ با یک فرمِ کمترتجربهشده و یک نگاهِ تازه به نسبتِ ما و عزاداریِ سالارِ شهیدان.
یک فرمِ آرام
اولین مزیّتِ «با حسین حرف بزن» را باید در فرمِ آن جستجو کرد. یک صندلی، یک دوربین و یک مجری که تصویرش در قاب نیست اما با میهمانِ برنامه گفتوگو میکند یکی از مهمترین ارکانِ برنامه دکورِ «با حسین حرف بزن» است. دکور این برنامه در عینِ آراستگی و زیبایی، ساده است. انگار این دکور میخواهد آرامشی باوقار را به مخاطب تزریق کند، آرامشی که در سکونِ دوربین و لحنِ مجری و کیفیتِ پرسشوپاسخها هم جریان دارد.
«با حسین حرف بزن» تماشاگرش را به شنیدنِ حرفهای آرامِ میهمانان فرامیخواند و دنبالِ هیاهو نیست. جنسِ این برنامه شبیه یک وقفه در میان هیئترفتنها و عزاداریکردنهای پرطنینِ ایامِ محرم است؛ وقفهای که همه بچههیاتیها به آن نیاز دارند تا در هولوولای رفتن از این هیات به آن هیات، کمی به خودشان و نسبتشان با امامِ شهید فکر کنند و «با حسین حرف بزن» درست در همین نقطه میایستد و بینندهاش را به «تامل» دعوت میکند؛ دعوتی که از فرمِ برنامه تا محتوا و ساختار آن، خودش را نشان میدهد.
همه به رنگ حسین(ع)
«با حسین حرف بزن» که در فصلهای اولش سراغ چهرههای شناختهشده رسانهای میرفت، در فصلهای متأخر با حضور مردمِ عادی رونق گرفته. میهمانانِ «باحسین حرف بزن» از هر صنف و سلیقهای که باشند، در دوستداشتنِ حسین علیهالسلام مشترکاند و این برنامه انگار راویِ هزار قصهی هزاررنگ است که پای پرچمِ امامِ شهید، همه به یک رنگ درمیآیند و به او میرسند.
نمایشِ این یکرنگی و دلدادگیِ آدمهای متفاوت در محضرِ اباعبدالله، مهمترین ویژگیِ مضمونیِ «با حسین حرف بزن است». بغضهای مهمانانِ این برنامه و حالِ معنویشان وقتی از امامحسین (علیهالسلام) حرف میزنند، نه یک بازیِ فرمی و نه تلاشی برای اشکگرفتن از مخاطب، که رخدادی عمیقاً واقعی است که از دلِ کلمههای جاری بر زبانِ مهمانانِ «با حسین حرف بزن» بیرون میآید.
شاید همین واقعیبودنِ احساسِ میهمانان است که باعث شده «با حسین حرف بزن» در میان برنامههای مذهبی تلویزیون مورد توجه قرار بگیرد و بخشهای مختلف آن در فضای مجازی دستبهدست شود.
هیئتی به وسعت ایران
فصل جدید «با حسین حرف بزن» در کنار برنامه پرمخاطبِ «حسینیه معلی» مهمترین اتفاقات محرم 1401 تلویزیون بودند. موفقیت قابل توجه این دو برنامه نشان داد برنامهسازی مذهبی ظرفیتهای کشفنشده و دیدهنشده فراوانی دارد که با فاصلهگرفتنِ برنامهسازان از تکرارِ کلیشهها، میتواند رونقبخشِ آنتن باشد و تلویزیون را به بزرگترین هیاتِ ایران تبدیل کند؛ هیئتی متکثر که همه بچهمذهبیها با تمام تفاوتهای فکری و اعتقادیشان، میتوانند در آن چیزی برای تماشا پیدا کنند.
انتهای پیام/