علیرضا رخشا؛ رئیس هیئت مدیره شرکت "پیامآوران نانوفناوری فردانگر" که پیمانکاری شیرینسازی آبهای ژرف سیستان را بر عهده دارد در گفتوگو با خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم اظهار کرد: مطالعات درباره استحصال آبهای ژرف سیستان را معاونت علمی و فناوری ریاست جمهوری انجام داده اما این آبها توسط ما نیز آزمایش شده و براساس اطلاعات ما، طول عمر منابع آب ژرف مربوط به حدود 11 هزار سال قبل است و منشأ آن نیز در کوههای هندوکش افغانستان قرار دارد.
وی در خصوص میزان شوری (Ec) آبهای ژرف گفت: برخی از رگههای آب ژرف از روی گنبدهای نمکی رد میشوند که این امر باعث شده تا شوری این آبها تقریباً 20 هزار یعنی نصف شوری آب دریا باشد. این منابع آب از نظر لرزهنگاری بررسی شده و بر اساس این مطالعات، آب به صورت پایدار وجود دارد و دائماً در حال گردش و تجدیدپذیر است؛ بخشی از آبهای ژرف توسط چاه آرتزین و بخشی نیز توسط چاههای عمیق با عمق حدود 1800 متر بیرون میآید.
رئیس هیئت مدیره این شرکت درباره هزینه ـ فایده استحصال این آبها توضیح داد: با توجه به اینکه هامون خشک شده و چاهنیمهها نیز آبی ندارد، برای تأمین آب زابل تنها راه چاره استفاده از آب ژرف یا انتقال آب از دریاست که در این میان استحصال آب ژرف کمهزینهتر است. آبهای ژرف با قیمتی حدود 30 سنت در ازای هر مترمکعب شیرین میشود، در صورتی که آب دریا حدود 680 کیلومتر با شهر فاصله داشته و حدوداً 580 متر نیز ارتفاع زابل از سطح دریاست.
رخشا ادامه داد: قیمت شیرینسازی آب دریا برای هر مترمکعب، هفت دهم دلار و پمپاژ آن در این ارتفاع نیز 1.5 تا 2 دلار هزینه دارد، در صورتی که با استحصال آب از چاههای ژرف میتوان با یک سوم دلار، آب مورد نیاز زابل را تأمین کرد.
وی بیان کرد: اگر از عمقی که سفرههای آب ژرف در آن قرار دارند، اطمینان حاصل شود و تعداد چاهها زیاد شود، این روش میتواند روش پایداری برای تأمین آب باشد. درست است که هزینه افزایش چاهها، زیاد است اما اگر این هزینه پرداخت شود به یک منبع آب پایدار برای سالهای آینده میرسیم.
رئیس هیئت مدیره این شرکت درباره روند شیرین کردن این آبها گفت: کارویژه شرکت ما در این است که ما راندمان شیرینسازی آبهای ژرف را تا 90 درصد افزایش دادهایم؛ سایر شرکتها زمانی که بخواهند شیرینسازی را در این مقدار شوری انجام دهند، بین 40 تا 50 درصد راندمان دارند یعنی اگر 1000 متر مکعب آب از یک چاه برداشت شود، 500 مترمکعب آن تبدیل به پساب شده و دور ریخته میشود.
رخشا تأکید کرد: در مناطق درون سرزمینی ما باید از هدررفت یک قطره آب نیز جلوگیری کنیم و همچنین باید اجازه دهیم که چاه نفس بکشد و نه اینکه هر روز از آن 1000 متر مکعب برداشت کنیم و نصف آن را دور بریزیم لذا تبدیل نیمی از آب استحصال شده به پساب نمیتواند منطقی باشد.
وی با بیان اینکه زمانی که پساب زیاد شود، مشکلات زیستمحیطی زیادی ایجاد میشود، گفت: تکنولوژی که ما استفاده میکنیم تنها 10 درصد پساب دارد که این مقدار اثرات زیست محیطی قابل کنترلی دارد و ما را زودتر به نمک میرساند که ما برای تقطیع کردن و استفاده از این نمکها نیز برنامه داریم.
رئیس هیئت مدیره شرکت پیامآوران نانوفناوری فردانگر درباره ادعای رادیواکتیو بودن این آبها گفت: در نتیجه آزمایشات ما هیچ اثری از رادیواکتیو در این آبها پیدا نشد؛ ممکن است موضوع رادیواکتیو بودن آبهای ژرف به دلیل سوء تفاهم در زمان بررسی نتایج آمایشها صورت گرفته باشد. طبیعتاً ما به عنوان سرمایهگذار شیرینسازی این آبها بیشتر از دیگران برای سلامت منابع آب ژرف سیستان دغدغه و نگرانی داریم.
انتهای پیام/