به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس، سیّدرضا مؤیّد فرزند سیّد محمد متخلص به «مؤیّد» در سال 1321 هجری شمسی در مشهد در خانوادهای مذهبی و علاقهمند به امور دینی متولد شد، و پس از تحصیلات ابتدایی به شغل آزاد روی آورد. مؤیّد با مطالعه اثر ادبی و دیوانهای سایر شعرا از آغاز جوانی به سرودن اشعار بهویژه مدایح و مراثی مذهبی پرداخت و از شاعران نامور اهلبیت پیامبر عظیمالشأن اسلام(ص) بهشمار میرود.
سید رضا مؤید که دمها، رباعیات و غزلهایش در دوشنبهها و پنجشنبههای تشییع شهدا در مشهد در خاطرهها ماندگار شده است، از شعرای برجسته آیینی و انقلابی کشور است. شعر معروف «خدا کند که بیایی» تنها یکی از آثار ماندگار اوست و مجموعه اشعار او در طول سالها، از «گلهای اشک» تا «بهار بیخزان» مجموعهای غنی از معارف ناب دینی بودهاند که در کالبد ادبیاتی معرفتی و در عین حال مردمی جلوه کردهاند.
ویژگی برجسته استاد مرحوم "حاج سید رضا مؤید خراسانی" این بود که دعبلوار، شعر خود را در خدمت انقلاب و امام بهکار گرفته بود و ابعاد انقلابی و ستمسوز و مجاهدتآمیز معنویت ناب دینی را در اشعار شیرین خود به مردم نشان میداد.
از همین رو بود که مقام معظم رهبری نیز در دیدار خود با جمعى از شعراى آیینى کشور فرمودند: «به برخى از موضوعات در شعرهاى آئینى کم پرداخته میشود از جمله موضوعات مربوط به مسائل انقلاب، مسائل جنگ و دفاع مقدس، البته در یک دورهاى خیلى خوب بود، همین آقاى مؤید در زمان جنگ وقتى جنازههاى شهدا را به مشهد مىآوردند، شاید هر روزى یا هر چند روزى یک غزل میگفت و مداحها اینها را میخواندند...، الآن جاى این اشعار خالى است.»
«از لحاظ ذهن انقلابی و ذهن جهادی و کار فکری، مشهد جزء مناطق بسیار پیشرفته بود، یعنی یقیناً در فضای انقلابی شهر، کارهای هنری و ادبی که انجام میگرفت تأثیر شایانی داشت. هر وقت جنازه یا جنازههایی، پیکرهای مطهری از شهدا میآمد مشهد، این شعرای مردمی و انقلابی که الحمدلله الآن هم حضور دارند در مشهد؛ خدا انشاءالله حفظشان کند، بعضی هستند و بعضی هم از دنیا رفتند اینها شعر میگفتند، میآمدند در این مراسم تشییعها میخواندند. اصلاً فضای شهر را یک فضای جهاد و شهادت میکردند.»
«کعبه دلها» در مدح و ثنای حضرت امام علیبن موسی الرضا(ع) از سرودههای معروف مرحوم استاد مؤید است که با هم مرور میکنیم:
بر آستان رضا روی التجا دارم
نظر گشا و ببین التجا کجا دارم
بر این مقامِ خداداده افتخار کنم
که در حریم رضا رتبه گدا دارم
غبار درگه شمس الشموس عین شفاست
برای چاره هر درد، از این دوا دارم
ز صاحبان کرم نیست چشم اکرامم
امید مکرمت از حضرت رضا دارم
مرا چه بیم ضلالت ز کورهراه جهان؟
که از ولایت او نور رهنما دارم
قسم به تربت پاکش که کعبه دلهاست!
غلام اویم و در خدمتش وفا دارم
ز معصیت نگران و به مهر او خرسند
چه حالتی است که در خوف و در رجا دارم؟
به مهر آلعلی پروریده جان و تنم
عجب که مسم و در قلب، کیمیا دارم
ز توس دل نتوانم گرفت و رفت ولی
به سر هوای تماشای کربلا دارم
ز دل نمیرودم یاد نینوای حسین
که روز و شب ز فراقش چو نی، نوا دارم
اگر نمردم و رفتم به آستانبوسش
از این زمانه به او باز شکوهها دارم
به رستخیز، «مؤید»! چو از لحد خیزم
به دست، نامه و بر لب رضا دارم
انتهای پیام/282+