به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، آنچه که ساخت یک سریال تلویزیونی با مؤلفههای بومی و محلی را ضروری میسازد، توجه به خرده فرهنگهای قومی است که بخشی از هویت ایرانی را در صورتهای دراماتیک نشان دهد و از ظرفیت نمایش برای پردازش قابلیتها و مقبولیتهای قومی بهره برداری کند. در این میان «وحدتآفرینی» از همه مهمتر است. اتفاقی که در برخی از آثار، به رخِ همگان کشیده شد و در «نونخ» شاید بیشتر!
در بسیاری از روزنامههای محلی، حتی تیترهایی دیده شد؛ کِ مثلِ کُرد! «نونخ»؛ خنده خردمندانه... در این اتفاق بیشتر از همه سعید آقاخانی سهم داشت. هنرمندی که خود اصالت کُردی دارد و میدانست باید چگونه برای این قومیت محصولی ارائه بدهد.
سعید آقاخانی با شناخت درست از ذائقه مخاطب، توانسته به سهم و تلاش خود بخشهای جذابی از خصوصیات فرهنگ کُردی را شاید برای نخستین بار در تاریخ تلویزیون، آن هم در یک سریال پرمخاطب به تصویر بکشد، به گونهای که مخاطب عام با فضای صمیمی سریال و شوخیهای آن ارتباط لازم را برقرار کند.
با این حال این ارجاع دراماتیک به اقوام و تاریخ و فرهنگ یک منطقه لزوماً به معنای یک ساخت سریال خوب نیست. همه ظرفیتها و ظرافتهای بومی زمانی تأثیرگذار می شود که در خدمتِ وحدت قرار بگیرد. سریالی که صرفاً لوکیشن و بافت جغرافیاییاش در یک منطقه کردنشین نیست بلکه به درستی از ظرفیتهای دراماتیک سنتها و فرهنگ کُردی و جذابیتهای فولکوریک آن در جهت روایت استفاده کرده و به آن اعتبار بخشیده است.
این جذابیتها از جاذبههای بصری مثل زیباییهای چشمگیر طبیعت، رنگ، لباسهای شاد و لهجه شیرین کردی گرفته تا خرده فرهنگهای رفتاری مثل وحدت، همدلی و همبستگی زبانزد کردها را دربرمیگیرد. جالب اینکه در سریال «نونخ» شاهد تأثیر محتوا بر فرم هستیم، تأثیری که قدرت و نافذ بودن فرهنگ کردی را بازنمایی میکند. شاید یکی از مهمترین نقاط مثبت این سریال، آشکارشدگی جذابیت های و شیرینی لهجه کردی در سطح عمومی و ملی است.
در نهایت باید «نونخ» را تلاش در جهت بومی سازی در تولیدات نمایشی دانست که با تکیه بر ظرفیت و ظرافت فرهنگ کردی و قابلیتهای قومی و بومی آن در بستر یک طنز خانوادگی به بازتولید شمایل محلی سبک زندگی ایرانی با مولفههای بومی میپردازد. تماشای این سریال همچنین میتواند در تبلیغ جاذبههای گردشگری کردستان و توسعه آن مؤثر باشد.
فصل چهارم این سریال قرار است برای عید نوروز و ماه رمضان سال 1402 آماده پخش شود.
در این میان سریالِ دیگری که به تعبیرِ کارگردانش داوود میرباقری 33 درصدِ آن آماده شده و قرار است به زودی فصل «ایران» و سپس حجاز آن پیگیری شود، در جهت وحدت ادیان اسلامی و الهی ساخته میشود و این سریال هم حتماً در زمانِ پخش میتوان موهبتی در جهت وحدت اسلامی باشد.
اگر به کارنامه سریالی تلویزیون نگاه کنیم تعداد آثاری که سعی داشتند بهصورت مستقیم یا در تاروپود قصهشان بهصورت ضمنی به موضوع اتحاد بپردازند کم نیست. چه آثاری که درباره سالهای دفاع از کشور در هنگامه جنگ یا حضور بیگانگان در زمان جنگ جهانی بودند و چه آثاری که از دریچهای دیگر به این مهم پرداختند اما همچنان میتوان در جهتِ وحدت اسلامی سریال ساخت.
مثلاً آخرین اثر پرویز شیخ طادی که «آتش در گلستان» نام دارد و این شبها از شبکه پنج سیما بازپخش میشود نگاهی به مفهوم وحدت دارد. شخصیتی مثلِ خانم دباغ (مرضیه حدیدچی) مبارز انقلابی بود که در جهت اقدامات جداییطلبانه اقدامات مؤثری نشان داد و تصویرِ مقابله با جداییطلبی در «آتش در گلستان» به نمایش درآمد.
سریال دیگری که با ماجرای دفاعمقدس و دفاع از میهن ساخته شد، «ایلدا» نام دارد و آن هم براساس اختلافاتی که نهایتاً به همدلی، همبستگی و وحدت رسید، ساخته شد. یا همینطور «دلیران تنگستان» که یک سریال قدیمی تلویزیون است قصهاش براساس دفاع از ایران و مقابله با تجاوز بیگانگان است که این هم نوعی همدلی و همبستگی محسوب میشود.
در سریالِ قومیتی دیگر که «پایتخت» نام دارد و قرار است فصل هفتمِ آن با برنامهریزی و فیلمنامه جدید ساخته شود، مفهوم انسجام در بعد خانوادگی، ملی و حتی فراملی دارد. مخصوصاً فصل دوم که خانواده نقی معمولی با گنبد و گلدسته از شمال کشور تا جزیرهای در جنوب میروند و به نوعی همبستگی کشور از مرزهای شمال تا جنوب و پیوندهای مذهبی را نشان میدهد.
در سریالهای «در چشم باد» از دفاع میرزا کوچکخان و یارانش از وطن، ماجراهای اشغال و دفاع از میهن را نشان میدهد و سریال «تفنگ سرپر» امرالله احمدجو هم چشمهای دیگر از وحدت را به نمایش درآورد.
با این کارنامه اما خلأ همچنان بسیار است و نیازمندِ پروژههای دیگری هستیم که در تاریخ وجود دارند و صداوسیما، مدیرانش و سریالسازانش میتوانند چشمههای جدیدی از وحدتآفرینی را به رخ بکشند.
انتهای پیام/