به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس،چهارشنبه ها که میرسد دلت هوای صحن گوهرشاد و چشیدن آب از سقاخانه و نجوای زیارت امین الله در صحن انقلاب، رو به روی گنبد طلا را میکند و ناخودآگاه دلت میخواهد یک گوشه رو به روی گنبد طلایی بایستی و دست بر سینه بگویی «أَلسَّلامُ عَلَیکَ یا عَلی اِبنِ موسَی أَلرّضآ أَلمُرتَضی»
چهارشنبهها دستانمان را به سوی تو دراز می کنیم به امید باران رحمت و مهربانی تو، به امید این که دست ما را بگیری و به دلمان گوش بسپاری و مرهمی برای درمانمان قرار دهی.
چهارشنبه که میرسد دلهای عاشقانت خود به خود هوایی میشود، قلبهایشان به تپش میافتد و سیمای شیفتگانت سیلاب عشق و ارادت میشود...
هزاران زائر و دلداده ی مشتاق، امروز روبروی ضریح مینشینند زانوها را در بغل میگیرند و باچشمانی که چون باران پاییزی بغض دارد، ضریح را تماشا میکنند؛ روبروی گنبد طلایی که می ایستند سلام آخر را که میدهند ناخودآگاه پُر از حسرت و بغض و ترس میشوند ترس از ندیدن و لمس نکردنِ دوباره این گوشه از بهشت...
یا غریب الغربا نگاه کن امروز عاشقانت چگونه با پای دل آمده اند و با بغضهای ملتمس تو را میخوانند، ببین چقدر عاشقانه از غربت خودشان میگویند نزد تو که از همه در دنیا به غریب بودن مشهورتری...
ای مهربان ترین امام،امروز زائرانت میخواهند،راز و نیاز کنند،بگویند،حرف بزنند، گلایه کنند از این، از آن....اما دلتنگی امانشان نمیدهد و بی اختیار اشک روی گونههایشان میلغزد و ناخودآگاه زیر لب زمزمه میکنند السلام علیک یا علی بن موسی الرضا ...
شاید فاصله از صحن سرای حرم آنهم در چهارشنبه ای که متعلق به شماست سخت باشد و احساس دلتنگی را بیشتر کند اما همینکه از هر نقطه جهان که بایستیم میتوانیم چهارشنبه را رو به سوی گنبد طلائیت سلام دهیم وبرای ساعاتی آرام جانمان شوی کافیست ... هرچند شاید بسیاری از ما لیاقت همین زیارت از راه دور را هم نداشته باشیم اما اینکه هر چهارشنبه صحن وسرایت در ذهنمان تداعی میشود خود حدیث عاشقیست.
انتهای پیام/282/ن