جام جهانی قطر - به گزارش خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم، زمانی که کشور قطر بهعنوان میزبان جام جهانی 2022 انتخاب شد، تردیدهای زیادی وجود داشت که آیا قطریها میتوانند از پس میزبانی چنین تورنمنت مهمی بربیایند یا نه.
از چند روز قبل از شروع بازیها، انتقادها شروع شد، یکسری از کشورها به عدم فروش مشروبات الکلی معترض بودند، برخیها به گرانقیمت بودن اتاقها در هتلها و مابقی نیز موضوعات دیگری را پیش کشیدند، اما بحث جام جهانی بود و میلیونها نفر منتظر دیدن بزرگترین رویداد فوتبالی.
پس از ورود به قطر، چیزی که در ابتدا جلب توجه میکرد، حضور کارگران مهاجر بود. قطر کشور کمجمعیتی است و طبیعی بود دنبال نیروی کار باشد، به خصوص اینکه مسئولیت بزرگی برعهده گرفته بود. مهاجران بیشتر از کشورهای هند، بنگلادش، پاکستان و ... بودند.
سطح شهر دوحه به غیر از تابلوها و تصاویر نقش بسته روی ساختمانهای غول پیکر بوی جام جهانی نمیداد، گویا قطریها خیلی برایشان فرقی نمیکرد چه تورنمنت مهمی قرار است در کشورشان برگزار شود، مسابقاتی که خیلی از کشورها در صف هستند تا برای یک بار هم که شده میزبانی به آنها برسد.
با نزدیک شدن به روز افتتاحیه بالاخره طرفداران تیمهای مختلف سر و کلهشان پیدا شد تا قطر کمی رنگ و بوی جام جهانی بگیرد. با حضور آنها بوی فوتبال را میشد در قطر احساس کرد.
مشکلات از روز افتتاحیه نمایان شد، کمبود وسایل حملونقل، پیادهروی فراوان برای رسیدن به ورزشگاه و ... همه را خسته و کلافه کرده است. مهمترین مسئله اما بیاطلاعی افرادی است که در ورزشگاه مسئولیت دارند. به غیر از اندک تابلوهای راهنما از هر 10 نفر فقط یک نفر شاید میتوانست کمک کند از چه مسیری باید بروید! عدم تسلط به زبان انگلیسی هم مشکلات را دو چندان کرده است.
با این همه سختیها، جام جهانی شروع شد. کشور میزبان در نیمه اول دو گل از اکوادور خورد و یکسری از قطریها خیلی زود ورزشگاه را ترک کردند تا نشان بدهند چقدر بیحوصله و کمطاقت هستند. اگر سر و صدایی هم شنیده میشد طرفداران کشورهای دیگر بودند که قطریها آنها را استخدام کرده بودند تا هم ورزشگاه را پر کنند و هم به تشویق میزبان بپردازند.
به روز دوم رسیدیم، جایی که در یکی از بازیها ایران باید به مصاف انگلیس میرفت. دل توی دلمان نبود که قرار است چه اتفاقی بیفتد. ورزشگاه خلیفه شاید بهترین موقعیت مکانی را داشته باشد، چرا که مترو نزدیک به ورزشگاه است و رفت و آمد به آن آسانتر.
وارد مترو که شدیم ایرانیها را دیدیم که پرشور تیمشان را تشویق میکردند و برای انگلیسیها کری میخواندند. دلمان قرص شد که تیم ملی تنها نیست و قرار است اتفاقات خوبی بیفتد. ایرانیها خیلی باغرور و پرشور تشویق میکردند و کاری نداشتند حریفشان یکی از مدعیان قهرمانی است. بماند که ایرانیهای مقیم لندن برای مگوایر مدافع منچستریونایتد سنگ تمام گذاشتند و به انگلیسیها یادآوری میکردند که اگر در ترکیب باشد باز هم سوتی میدهد!
ایرانیها که پرشورتر بودند داخل ورزشگاه هم بیشتر از انگلیسیها تشویق میکردند. داور که سوت آغاز بازی را زد، استرسهایمان بیشتر شد، مصدومیت علیرضا بیرانوند اولین شوک بازی بود. او بیرون رفت و سیدحسین حسینی درون دروازه ایستاد. حملات انگلیسیها و اشتباهات پی در پی بازیکنان ایران کار دست ما داد و دو گل خوردیم.
کارلوس کیروش خیلی سعی کرد بازیکنان تمرکز کنند اما تا خواستند به خودشان بیایند گل سوم را هم خوردیم. باور کردنی نبود نیمه اول سه گل خورده باشیم. بیشتر هواداران از ترکیب اولیه کیروش ایراد میگرفتند. برخیها دنبال موضوعات سیاسی بوده یا تحت تاثیر فضا قرار گرفته بودند و سعی میکردند بگویند برای اعتراض آمدهاند اما هر بار که ایران حمله میکرد دلشان میخواست توپ وارد دروازه انگلیس شود تا پرچم کشور را به نشانه شادی و غرور بالا ببرد.
سرمربی پرتغالی ایران نیمه دوم چند تعویض کرد تا ورق بازی برگردد اما گلهای بعدی را هم خوردیم. مهدی طارمی دو گل برایمان زد ولی وقتی تابلوی نتیجه بازی را میدیدیم دوست داشتیم بگوییم خواب دیدهایم. بازی تمام شد و سراغ بازی ولز و آمریکا دو تیم دیگر همگروه ایران رفتیم. نتیجه بازی همانی شد که میخواستیم، مساوی بهترین نتیجه بود تا ایران امیدوار به دو بازی آینده شود.
از حال و هوای بازی ایران که خارج شدیم سراغ بازیهای بعدی رفتیم، سطح شهر دیگر پر از تماشاگران تیمهای مختلف شده بود. سر و صداها کمی ما را از فکر شکست ایران خارج کرد.
خوبی کوچک بودن کشور قطر باعث میشد کمتر در مسیرها باشیم، اما پیادهرویها و ناآگاهی مسئولان برای راهنمای خبرنگاران کلافهکننده شده بود. برای رسیدن به جایگاه برخی مواقع مجبور بودیم یک دور قمری بزنیم!
استادیومهای قطر برخلاف مسیرهای منتهی به آن که ساختمانهای نیمهکاره را میبینید، بسیار زیبا و مدرن هستند و چشم هر بینندهای را به خود خیره میکند. در بیرون از ورزشگاه سطح شهر وضعیت متفاوتی دارد، فروشگاهها، فست فودیها، رستورانها و ... سرشان شلوغ است و مشغول سرویسدهی به طرفداران فوتبال هستند.
به نظر میرسد فوتبال برای قطریها خیلی جذاب نیست، چون وقتی از آنها درباره میزبانی کشورشان سؤال میکنید طوری پاسخ میدهند که گویا دوست نداشتند اینجا برگزار شود. با این همه هزینه به پاسخ این سؤال نرسیدیم که قطریها اصلاً جام جهانی را دوست دارند یا نه.
حالا باید منتظر روزهای بعد شد و دید چه اتفاقی میافتد.
مرتضی ظهیری - خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم از قطر
انتهای پیام/