به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، مهرداد صدقی از چهرههای شناخته شده ادبیات طنز در سالهای اخیر است که توانسته با انتشار سلسله آثاری با این مضمون و فضا، مخاطبان بسیاری را علاقهمند به آثارش کند. او که عمدتاً با استفاده از نوستالژی و خاطرات، دست به خلق آثار خود میزند، توانسته در کنار این موضوع با استفاده از موضوعات جدید و خلق موقعیتهای طنز متعدد، حرف نویی در حوزه ادبیات طنز طی دهه گذشته داشته باشد.
کتاب «آخرین نشان مردی» از جمله آثار او با این فضاست که بهتازگی چاپ دهم آن از سوی انتشارات سوره مهر در دسترس علاقهمندان قرار گرفته است. این کتاب که به «همه باباهای باحال دنیا» تقدیم شده، روایتگر وقایع و موقعیتهای دوران دانشجویی است که برای بسیاری از افراد جامعه میتواند تداعیکننده خاطرات گذشتهشان باشد.
صدقی کتاب را از زبان «حامد»، دانشجویی که در حال نوشتن پایان نامه خود است، نقل میکند. هر روز و در هنگام نوشتن پایاننامه اتفاقات و بحثهای جالبی پیرامون حامد اتفاق میافتد که روند نوشتن پایاننامه را تحت تأثیر خود قرار میدهد و داستان را به طنز مبدل میکند. این کتاب مجموعه داستانهای طنزی است که با شخصیتهای ثابت و رویدادهای متوع طنزآمیز خلق شده است. همچنین نویسنده در نگارش تمام بخشهای این اثر سعی کرده احساس آرامش و حس خوب زندگی را به مخاطبان انتقال دهد که با اتمام این کتاب در مخاطب همراه با لبخند، یک آرامش روحی و ذهنی ایجاد شود.
از دیگر ویژگیهای کتابهای مشابه آثار صدقی، تلفیق طنز با داستان است. فضای طنز کشور طی دهههای گذشته عمدتاً حول محور طنزهای مطبوعاتی چرخیده است؛ مطالبی که در روزنامهها و رسانهها منتشر شده و نویسنده بلافاصله بازخوردهای نوشتهاش را دریافت کرده است. در کنار این موضوع، جریان دیگری نیز در فضای ادبیات طنز کشور پررنگتر بوده است و آن شعر طنز است؛ آثاری که عمدتاً با زبان طنز، به نقد جریانهای سیاسی یا روایت وقایع اجتماعی میپردازند. در قیاس با این دو جریان، داستان طنز بنیه ضعیفتری داشته است؛ به طوری که کمتر مورد توجه نویسندگان قرار گرفته و کمتر اثری با این حال و هوا و در این قالب منتشر شده است. از این منظر، تلاش صدقی در انتشار آثاری چون «آخرین نشان مردی» یا مجموعه آبنباتهایش فرصتی است برای عرض اندام دوباره داستان طنز در کشور.
در معرفی کتاب «آخرین نشان مردی» آمده است: «پدرها»، همان پدرهایی که نه خیلی قدیمیاند که از دنیای ماچیزی ندانند و نه خیلی امروزی که از همه جیک و پوک ما در هیاهوی مشغلههای اینترنتی و روابط نصفه و نیمهمان با آدمهاو چیزها سر دربیاورند. پدرهایی که متولد اواخر دهه 20 و دهه 30 هستند. آنهایی که الآن به مرز 60 سالگی رسیدهاند یا چند سالی است که از آن گذشتهاند. پدرهایی که شاید «آخرین نشان مردی» را در این نسل همراه خود دارند. پدرهایی که قابل تقدیرند به خاطر تلاششان برای همپاشدن با فرزندان جوان خود و قابل احتراماند برای صفا، صداقت و سادگیای که میراثی گرانبها است. میراثی که شاید دیگر ما نتوانیم به تمامی به نسل بعد از خود منتقل کنیم.
انتهای پیام/