به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، «میشه که بشه» روزهای سری جدید خود را در شبکه نسیم میگذراند. برنامهای که همانند فصل اول در فروردینماه 1400 روی آنتن رفته بود. این برنامه در ابتدایِ حضورش، با تجربهگرایی مشاغل توسط جوانان آغاز کرد و به مخاطبان میگفت که هر فرد در شهر خود با تلاش و کسب تجربه میتواند شغلی جدید راه بیندازد.
در حالی است که فصل دوم «میشه که بشه» مدتی روی آنتن است و از صاحبان مشاغل و کسانی که به دنبال کسب تجربه در یک حرفهاند دوباره میزبانی میکند. یکی از ویژگیهای متفاوت فصل جدید «میشه که بشه» میزبانی تهیهکننده از صاحبان مشاغل و کسانی است که به دنبال کسب تجربه در یک حرفهاند.
این فصل را کامران سیفاللهی طراحی و تهیه و سیدعماد کریمیفرد کارگردانی کرده است. قلمکاری، بافتن تور دروازه، لنجسازی، پرورش کروکودیل، زالو، گل رز، قارچ و... از جمله فعالیتهایی است که مخاطب در همراهی با کارآفرینان و تجربهگران، با آن آشنا میشود؛ کارهایی که بعضا افراد ممکن است اسم آن را نشنیده باشند.
به سراغ سیفاللهی تهیهکننده و طراح این فصل «میشه که بشه» رفتیم تا او درباره این برنامه تلویزیونی و اتفاقاتی که در آن میافتد توضیح بدهد.
مشروح این گفتوگو را در ادامه بخوانید:
سیفاللهی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در پاسخ به این سؤال که ایده این برنامه تلویزیونی چگونه شکل گرفت؟ بیان کرد: ایده «میشه که بشه» مسیر طولانی را به کمک جوانانی شبیه من طی کرده است تا به چنین مجموعهای برسد. این ایده به 6 سال قبل باز میگردد که در دوره کارشناسی به همراه یکی از دوستانم که بسیار زحمت کشید به این ساختار رسیدیم؛ ساختار رئالیتیشو که در کشور ما تا آن زمان اجرایی نشده بود و برنامهریزی با این ساختار را ندیده بودیم.
وی تأکید کرد: در حقیقت آن زمان تصمیم گرفتیم برنامهای با این ساختار بسازیم اما اتفاق نیفتاد تا اینکه به سال 1398 رسیدیم. در نهایت با بچههای صداوسیما و در یک جمع مشورتی به ایده «میشه که بشه» رسیدیم و فصل اول را در 13 قسمت و با مشارکت تولید دانشجویی دانشگاه صداوسیما به نتیجه رساندیم.
تهیهکننده «میشه که بشه» در پاسخ به این پرسش که دغدغه پرداختن به مشاغل مختلف در شهرستانها، مسئله یک تیم بود یا به عنوان تهیهکننده به دنبال ساخت چنین برنامهای با این موضوع بوده است؟ مطرح کرد: شاید بتوان گفت محتوای کار به دغدغه شخصی من برمیگردد؛ البته این مسئله برای بسیاری از جوانان ما در کشور وجود دارد یعنی چه کسانی که مشغول کار هستند و چه کسانی که سرکار نمیروند همیشه این معضل برایشان وجود دارد چراکه نمیدانند قرار است در آینده چه اتفاق کاری برایشان رخ بدهد.
سیفاللهی افزود: در حقیقت بسیاری منتظر استخدام شدن و حتی وصل شدن به جایی هستند که بتوانند تجربهای کسب کنند. پس به این نتیجه رسیدم اگر فرد، مهارتی را یاد بگیرد و بتواند با آن کار راه بیندازد جذابتر از آن است که منتظر استخدام و مشغول به کار شدن در نهادهای دولتی و خصوصی بماند. پس تصمیم بر این شد که در «میشه که بشه» تجربه کردن یک شغل توسط سه جوان را ببینیم.
وی با بیان اینکه هنگام ساخت فصل اول «میشه که بشه» به فصل دوم آن نیز فکر کرده است، یادآور شد: در حالی که مشغول ساخت فصل اول را برنامه بودیم و برای پخش آماده میشدیم، به این فکر میکردم که فصل دوم را بهتر است چگونه بسازیم. برای فصل دوم دوست داشتم قومیتهای مختلف ایرانی را ببینیم تا گستره برنامه بیشتر و به اصطلاح همهگیرتر شود.
طراح «میشه که بشه» تصریح کرد: چهار ماه از فصل یک گذشته بود که ما شروع به نگارش طرح فصل دوم و اینکه قرار است در فصل دوم چه کاری انجام بدهیم، کردیم و در نهایت به این نتیجه رسیدیم که فصل دوم برنامه را که پیشنهاد آن از جانب من مطرح شد، در تهران نسازیم.
سیفاللهی درباره تغییرات فصل دوم «میشه که بشه» نسبت به فصل اول گفت: ما فرم و ساختار را حفظ کردیم و آن مواردی را که مخاطب انتظار دارد در فصل جدید برنامه ببیند را اعمال کردیم. در فضای گرافیکی، تیتراژ و خواننده برنامه تغییراتی ایجاد شد. همچنین شکل اجرایی فصل دوم «میشه که بشه» به لحاظ محتوایی و چالشهای شغلی که شرکتکنندگان با آن طرفاند، است. اضافه شدن میزبان همچنین جزو تغییرات فصل دوم است که سری اول آن با نریشن همراه بود.
وی خاطرنشان کرد: یکی از تفاوتهای فصل دوم این برنامه با سری پیشین آن، دیدن اقلیمهای مختلف ایران است. ما تصمیم گرفتیم به شهرهای مختلف که افراد توانمند زیادی دارند اما شاید سروصدایی ندارند، سر بزنیم. بر این اساس به عنوان مهاجرت معکوس رسیدیم.
تهیهکننده «میشه که بشه» با اشاره به اینکه یکی از معضلهای جدّی و اساسی شهر تهران این است که همه تصور میکنند باید در پایتخت شغل ایجاد کنند و درس بخوانند، اظهار کرد: ما باید به این قضیه بپردازیم فردی که در تهران کار میکند و درآمدش خوب است، اگر بتواند شغل خود را در شهرش انجام بدهد، بهتر است پیگیر این کار باشد و به رونق شهرش کمک کند. مخاطب در این 26 قسمت متوجه میشود کارهایی در شهرستان پیدا میشود که درآمدش خوب است و نیازی به حضور در تهران نیست.
سیفاللهی در پایان درباره هدیهای که از سوی بنیاد برکت برای راهاندازی شغل به یک نفر از شرکتکنندگانی که در برنامه حاضر میشوند، اهداء میشود، خاطرنشان کرد: بنیاد برکت از یکسری مشاغل حمایتهای مالی میکند و این حمایتها میتواند انگیزهای برای کسانی که به دنبال راهاندازی شغل در شهر خودشان هستند، ایجاد کند. اگر در این 26 قسمت حتی برای یک نفر هم شغل ایجاد شود، از نظر من برنامه کار خودش را کرده است.
انتهای پیام/