به گزارش خبرنگار فرهنگی تسنیم، آرش شفاعی
جشنواره بین المللی شعر فجر امسال هفدهمین دوره خود را برگزار میکند، رسیدن یک رویداد ادبی به هفدهمین دوره نشان دهندۀ ممارست و تداومی است که در جای خود باید آن را تبریک گفت. در ایران معمولاً رویدادهای ادبی، عمر طولانی ندارند و به دلایل مختلف از جمله نبود بودجه، تغییرات مدیریتی و جابهجا شدن اولویتها، سالهای برگزاری جایزهها و جشنوارهها معمولاً از تعداد انگشتان دو دست فراتر نمیرود. لازم است در ابتدای سخن به عزم مسئولان برگزاری و دبیران دورههای مختلف این جشنواره ادبی آفرین گفت و آرزو کرد جشنواره شعر فجر همچنان سالها و سالها به کار خود ادامه دهد.
این جشنواره از سالی که به راه افتاد تا چندین دوره بعد، هربار به شکل و شیوهای برگزار شد. یکبار به شکل اهدای جایزه به تعداد زیادی از شاعران بدون معیار خاص، یکبار به شکل برگزاری جشنوارههای استانی و جشنواره پایانی در تهران، یکبار به شکل فراخوان و داوری شعرهای ارسالی. از زمانی که درباره شکل و شیوه برگزاری جشنواره، تصمیمگیری قطعی شد و داوری کتابهای شعر مبنای برگزاری جشنواره شد، تصمیمی هم برای حفظ رابطه میان شاعران و عموم مردم دوستدار شعر گرفته شد. بر این اساس، در طول زمانی که داوریهای جشنواره انجام میشد، رویدادهایی با نام محافل جشنواره در سالهای اخیر برنامهریزی شد.
ایده اصلی برگزاری محافل این بود که جشنواره، با دعوت از شاعران مطرح در شهرهای مختلف کشور، دوستداران شعر را به میهمانی تازههای ادبیات دعوت کند. این ایده، البته خوب و قابل توجه است ولی نکتهای در میان هست که باید مورد توجه قرار گیرد و آن فاصله میان ایده تا اجراست. در سالهای اخیر اگرچه محافل جشنواره شعر فجر، همواره برگزار شده، اما به محافل شعرخوانی شاعران برای شاعران تبدیل شده و حضور گروههای مختلف مردم دوستدار شعر در این محافل چندان به چشم نیامده است. البته باید برای این موضوع آسیبشناسی کاملی صورت گیرد و راهی برای تغییر این وضعیت اندیشیده شود.
شاید یکی از راههایی که بتوان این فاصله را از میان برد، اعتماد بیشتر به تشکلها و انجمنهای ادبی شهرستانها است. در کشور ما از سالهای بسیار دور، بار اصلی ادبیات بهخصوص شعر برعهده انجمنهای ادبی بوده است. این تشکلها که همیشه با حضور شاعران و دوستداران شعر و بدون چشمداشتهای مالی و انتفاعی برگزار شده است، حلقهای برای انتقال تجربه شاعران نامدار و باتجربه و پیران و سرهنگان سخن به جوانانی بوده است که تازه پا به عرصه ادبیات گذاشتهاند.
بار اصلی نقد و اصلاح شعر جوانان همیشه بر عهده این انجمنها بوده است و در دورترین شهرهای کشور، انجمنها و تشکلهای ادبی با حضور علاقهمندان و دوستداران بیشمار شعر برگزار شده و میشود. انجمنهای ادبی البته همیشه مستقل از دولتها و وزارتخانهها بودهاند اما وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و دیگر نهادهای متولی امر فرهنگ، همیشه به فراخور بودجه و امکاناتشان به این تشکلهای ادبی، یاری رسانده اند. البته این را هم باید گفت که در سالهای اخیر این حمایتها، کمرنگتر از گذشته شده است و نیاز است مسئولان فرهنگی کشور راهی برای حمایت بهتر و برنامهریزیشدهتر از آنها بیابند.
یکی از این راهها، مشارکت دادن واقعی و گسترده این تشکلها در برگزاری محافل جشنواره شعر فجر است. به این ترتیب میتوان از ظرفیتهایی که انجمنهای ادبی و تشکلهای شعری در شهرستانهای مختلف کشور دارند، بیشترین بهره را برد. این سخن به معنای این نیست که تاکنون تشکلهای ادبی مورد توجه ارشاد نبودهاند بلکه به این معنا است که میزان مشارکت و دخالت دادن این تشکلها به اندازه ظرفیتهای آنها نیست و جا دارد از این ظرفیتها به صورتی گستردهتر و پویاتر استفاده شود.
انتهای پیام/