به گزارش خبرگزاری تسنیم، ناپولی در صدر جدول ردهبندی لیگ ایتالیا قرار دارد و 13 امتیاز بالاتر از اینتر رده دومی است. هواداران ناپولی به طور فزایندهای روزهای طلایی باشگاه در دوران دیهگو مارادونا را به یاد میآورند. این بازیکن بزرگ آرژانتینی دو بار ناپولی را به عنوان قهرمانی رساند. قبل و بعد از آن؛ از سال 1990 ناپلیها موفق به کسب اسکودتو نشدهاند.
ناپل با مارادونا پیوندی ناگسستنی دارد؛ این را میتوان از تغییر نام ورزشگاه المپیک این شهر به مارادونا پس از درگذشت این اسطوره بیهمتای فوتبال دید. اگر عنوان شود؛ هنوز هم ناپلیها او را میپرستند، سخنی به گزافه گفته نشده است؛ بله، مارادونا خدایگان ناپل است؛ نقاشی دیواری معروف او در محله Via Emanuele De Deo در مرکز شهر قبل از بازیهای خانگی ناپولی همواره محل تجمع هواداران این تیم است. آنها پای تصویر مارادونا جمع میشوند، دعا میکنند و از او میخواهند که در مسابقات پیروز شوند. مثل یک قدیس!
دوران شکوه مارادونا در ناپل سال 1984 با انتقال او از بارسلونا شروع شد. در استانداردهای امروز، به نظر میرسد این یک انتقال غیرعادی معادل پیوستن لیونل مسی به نیوکاسل باشد. با این حال دهه 1980 چشمانداز فوتبال بسیار متفاوت بود. ابتدا تیم دیگری میخواست با او قرارداد امضا کند. هیچکس حاضر به پرداخت مبلغ بالای انتقال مارادونا نبود. دیهگو بهترین استعداد جوان محسوب میشد اما در بارسلونا بدشانسیهای زیادی داشت و موفق نبود. مچپایش شکست، به هپاتیت مبتلا شد و همیشه در میهمانی به سر میبرد. گفته میشود که در بارسلونا مردم نگاه بالا به پایینی به دیهگو داشتند، برای اینکه او اهل آمریکایلاتین بود و آنها اسپانیایی و کاتالونیایی بودند، بنابراین تنشهایی وجود داشت و او موفق شد.
مارادونا در بارسلونا به غیر از کوپادلری هیچ جامی نبرد. در آن زمان، بارسلونا تیم مطرح و قدرتمند فعلی نبود و هرگز قهرمانی اروپا را به دست نیاورده بود. آنها برای یک دهه هم بود که قهرمان لیگ نشده بودند. اتلتیکبیلبائو و رئالمادرید تیمهای قدرتمندی بودند اما بارسلونا تیم درخشانی نبود، بنابراین آنها میخواستند از دست دیهگو خلاص شوند و ایتالیا جایی بود که بهترین فوتبالیستهای آن دوران در آن بازی میکردند. جایی که همه پولها بود اما ما درباره یک دنیای متفاوت با محدودیت بازیکن خارجی در هر تیم صحبت میکنیم. یوونتوس قبلاً پلاتینی و بونیک را داشت، آلمانیها متشکل از ماتئوس، کلینزمن و برمه در اینتر بودند و میلان هم هلندیها یعنی فانباستین، گولیت و رایکارد را داشت. دیوانهکننده بود. بنابراین جنوبیترین تیم کشور چکمهای با دیهگو قرارداد بست؛ ناپولی!
همواره پیوندی بین ایتالیا و آرژانتین وجود دارد؛ به همین دلیل بازی در ایتالیا برای آرژانتینیها مثل بازی کردن در خانه است. مارادونا هم این احساس وابستگی را پیدا کرد. وقتی او پیشنهاد آنها را پذیرفت، چیز زیادی درباره ناپولی نمیدانست اما وقتی به ناپل رسید، احساس راحتی بیشتری کرد.
مارادونا در ناپولی دو عنوان قهرمانی سری A (اسکودتو) در سالهای 1987 و 1990 و دو نایب قهرمانی در سالهای 1988 و 1989 کسب کرد و در جام حذفی (کوپا ایتالیا) نیز یک عنوان قهرمانی در سال 1987 و یک فینال توأم با شکست در سال 1989 به دست آورد. قهرمانی سوپرجام ایتالیا و قهرمانی در لیگ اروپا در سال 1989 به همراه آقای گلی فصل 89-1988 دیگر دستاوردهای قدیس ناپل در ناپولی بوده است.
انتهای پیام/