به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، افزایش قیمت بلیت و همینطور ساخت و ساز و توسعه سینماهای کشور، طبیعتاً برخی از سرمایهگذاران و فعالین سینماسازی را دلسرد میکند. برخی نیز از این فرصت استفاده میکنند و بر خاموشی چراغ سینماهای کشور اصرار میکنند. البته افزایش قیمت بلیت سینماها تا حدی جلوی ضرر و زیان بیش از این را میگیرد البته تا حدودی. اما راه چاره اصلی که هنوز میتواند سینما را نجات دهد چیزی جز اکران فیلم خوب و بفروش نیست. چیزی که امسال در تابستان و خصوصاً در شهریور تجربه شد.
اما برای بررسی دقیقتر هزینهها باید یک بار قیمت و هزینه تمام شده برای هر صندلی را برآورد کرد. زیرا در واقع در هر سینما صندلی سینما به عنوان مصرفکننده حقیقی است. باید دید که هر صندلی چقدر تمام میشود و بعد بررسی کرد که با این حساب چقدر باید فروش داشت تا بتوان هزینه هر صندلی که برای یک مخاطب در نظر گرفته میشود را جبران کرد.
بنابراین برای بررسی این موضوع به سراغ مدیری رفتیم که مسئولیت بررسی این مسأله را دارد و میتواند اطلاعات دقیقی برای این مورد بیان کند.
هاشم میرزاخانی مدیرعامل مؤسسه سینماشهر در گفتوگوی با ما، در ابتدا درباره قیمت تمام شده هر صندلی سینما به عنوان واحد اصلی مصرف کننده سینما بیان کرد: بررسی این نکته بسیار مهم و هوشمندانه است. اتفاقاً سینما بر اساس صندلی قیمتگذاری میشود، در سینما یک سالن 1 تا 50 صندلی یک قیمت دارد، 50 تا 100 و 100 تا 150 و ... هر کدام یک قیمت دارد. هرچقدر که ضریب اشغال پایین میآید قیمت بالا میرود. امروز یک سالن سینما که سرمایش و گرمایش آن سالم باشد، امکانات صوت و تصویر آن نیز فراهم باشد و شرایط اکران را به صورت کامل داشته باشد، با هزینههای امروز و امکانات متوسط، 65 تا 70 میلیون تومان قسمت هرصندلی است، اما اگر تعداد صندلیها بالا برود درصدی هم هزینه هر صندلی پایین میآید.
میرزاخانی تاکید کرد: اما در نهایت میان 65 تا 75 و 80 میلیون تومان قیمت هر صندلی سینما برآورد شده و البته درجه سینما نیز در این موضوع بسیاراثرگذار است. بنابراین در یک سالن با 100 صندلی حداقل 6 میلیارد و 500 میلیون تومان تمام میشود.
او بیان کرد: واقعیت این است که در حال حاضر با این میزان فروش سینما، شرایط سینما اقتصادی نیست؛ چون ضریب اشغال صندلیها بسیار پایین است و بهترین سینماهای کشور نیز از این موضوع به شدت گلایه دارند.
سینماداران فقط ادارهکننده شدهاند
این مدیر فرهنگی در پاسخ به این سؤال که در این صورت سینماداری چه صرفه اقتصادی دارد، جواب داد: باید اهمیت فرهنگ را هم دید و تنها به سینما از زاویه اقتصادی نگاه نکرد. از سوی دیگر این تنها سینما نیست که مشکلات اقتصادی آزارش میدهد، در حوزههای دیگر مانند کتاب نیز شرایط همینگونه است. باید عرصههای فرهنگی به حیات خود ادامه بدهند. اینکه دولت در تولید سینما و سالنسازی ورود میکند برای این است که اگر سینمای ایران حامی نداشته باشد نابود میشود.
وی ادامه داد: در مورد بخش خصوصی نیز باید گفت که عموم چهرههای مطرحی که در حوزه سینماداری فعالیت میکنند، در واقع مدیریت سینما و کاربری آن را برعهده میگیرند. مالک و صاحب سینما شخص دیگری است که تجربه سینماداری و تخصص آن را ندارد و حالا یک فردی که میتواند این حوزه را اداره کند، مدیریت سینما را برعهده میگیرد و اداره میکند. حال اینکه در ساخت و درآمد آنجا سهم و درصدی هم داشته باشد، ممکن است. بنابراین بیشتر سینماداران با پول شخصی خود سینما نمیسازند و تنها اداره کننده سینما هستند.
میرزاخانی در مورد بازگشت رونق به سینماهای کشور گفت: چیزی که مهم است، فیلم و محتوا است. تجربه شهریور 1401 با دو فیلم پرفروش نشان میدهد که تنها چیزی که سینما به آن نیاز دارد، فیلم خوب است. کافی است که در سال 20 فیلم با این شرایط اکران کنیم که شاهد یک تحول بسیار بزرگ در فروش باشیم. اما میگویم این مقدار هم شاید سخت باشد، اما ماهی یک فیلم پرفروش داشته باشیم، در سال 12 فیلم میشود که یک اتفاق بزرگ محسوب میشود. به دوستانی که در حوزه تولید کار میکنند همواره این پیشنهاد و توصیه را داشتهام که تمرکز را روی کمیت نگذاریم؛ بلکه با افزایش کیفیت میتوان فیلمهای پرفروشی ساخت.
انتهای پیام/