به گزارش خبرگزاری تسنیم از بیرجند، رمضانهای کولهها (سکونتگاه) عشایری حال و هوای دیگری دارد. اینجا سرشار از خلوص، نماز، نیایش، سجود و سرشار از عشق و بندگی و حضور است.
عشایر استان خراسان جنوبی که بیشترشان در نقاط مرزی مستقر هستند فارغ از روزمرگیها در ماه مبارک رمضان همچون روزهای دیگر با صدای پرندگان بر میخیزند و سفره سحریشان کاسه شیری است و نان تازهای که زن خانه پخته است.
آنچه در سر سفره حاضر میشود، محصول تولیدی خانواده و حاصل دسترنج آنها است از ماست و دوغ و شیر گرفته تا گوشت، مرغ و چای نیز یار دیرینه مردم عشایر است که بر آتش دم میکشد و عطرش تا آن طرفتر در فضا میپیچد.
اینجا در منطقه عشایری زیرکوه از سفرههای رنگارنگ خبری نیست، سفرهها همچون دلهای عشایر ساده و بیریا است، سفرههایی که در آن برکت موج میزند و صفا میجوشد.
مردمش چشم به سفرههای رنگارنگ شهری ندارند و از خدا روزی میطلبند و از طبیعت روزی میگیرند و روزه داری میکنند. تا قبل از ورود رادیو، بانگ خروس و رویت فجر و غروب آفتاب راهنمای روزهداران بود. پیران و کهنسالان به خوبی و از روی نشانههای آسمان، وقت اذان را تشخیص میدادند.
آن روزها هر کس که زودتر بیدار میشد با صدای الله اکبر دیگر چادرنشینان را بیدار میکرد. ابتدا زن و مرد بلند میشدند. مرد آتش می افروخت و زن نانی در سفره میگذاشت و از مشک دوغی در پیالهای میریخت و سفره را مهیا میکرد تا فرزندان یکی پس از دیگری برخیزند و پای سفره بنشینند.
در میان وزش نسیم سحری و طلوع فجر، نماز میخواندند و پس از سحری نمیخوابیدند و هر کس کار روزانه خود را با درخشش ستاره صبح آغاز میکرد. هیچ گاه از حال هم بیخبر نیستند و اگر خانوادهای در هنگام سحر یا افطار غذایی نداشته باشد، همسایهاش آنها را برای خوردن غذا به چادرش دعوت میکند.
معاش عشایر از طبیعت تامین میشود و اگر طبیعت دچار بلا میشد، عشایر تلاش میکردند تاثیر این بلا را در زندگی خود کم کنند. در سال های خشکسالی و یا زمستانهای بیعلف، سنتی در میان عشایر جاری بود که تعاون و ایثار در آن موج میزد. حال در این ایام روزهای ماه مبارک رمضان عشایر خراسان جنوبی سفره افطار ساده شان بر روی میهمانان نوروزی هم پهن است.
انتهای پیام/254