این نوع دشمنی ها در حدی شدید هستند که نمیشه انتظار داشت براحتی کنار گذاشته شوند چون آغشته با مسائل سیاسی شدند.
درگیری در بازی این دو تیم در همه نوع و به همه شکل تا حالا دیده شده که در ادامه قسمتی از آن ها را خواهیم دید.
در تصویر سمت چپ یک درگیری از سال های دور رو میبینیم. تصویر وسط نشون میده که در بازی های جدید همچنان خطاهای بدی روی همدیگه انجام میدن.
تصویر سمت راست شبیه به نزاع های دسته جمعی هست که از سال های 2010 به بعد مشابهش رو در الکلاسیکو زیاد دیدیم.
اما الکلاسیکو فقط محلی برای مشکلات عادی نبود و ما شاهد نوع های خاصی از درگیری هم بودیم. تصویر سمت چپ کشیدن رونالدو توسط گواردیولا و شروع یک جنجال بزرگ در زمین مسابقه بود.
تصویر وسط انگشت کردن مورینیو در چشم مربی بارسا رو نشون میده که نوع بسیار نادر از درگیری مربیان در الکلاسیکو هست. و تصویر سمت راست خشونت بی حد مرز در انجام خطا رو به زیبایی نشون میده.
اما حالا شاید برای شما سوال بشه که علت دشمنی رئال مادرید و بارسلونا چیه و این همه نفرت از کجا میاد؟
بصورت خلاصه میشه گفت ایالت کاتالونیا که شهر بارسلون را هم شامل میشود استقلال طلب بوده و هستند ولی حکومت اسپانیا چنین چیزی رو به رسمیت نمیشناسه.
در اواسط دهه 30 میلادی ژنرال فرانکو قدرت رو در اسپانیا بدست گرفت و تمام ایالت های استقلال طلب رو به زیر سلطه خودش درآورد.
ژنرال فرانکو هیچ صدای مخالفی رو تحمل نمیکرد و سریعا خاموشش میکرد از جمله اونا سانیول که رئیس باشگاه بارسلونا بود و در جریان مبارزات توسط نیروهای حکومت کشته شد. جو بسیار امنیتی و سنگینی که فرانکو ایجاد کرده بود باعث شد که مردم بارسلون تصمیم بگیرن استقلال طلبی خودشون رو در زمین فوتبال و بوقت تشویق تیم محبوبشون فریاد بزنن. به این صورت بود که اختلاف و درگیری ها از میدان جنگ وارد زمین فوتبال و الکلاسیکو شد.
لقب "فراتر از یک باشگاه" زمانی برای بارسا در نظر گرفته شد که تمام مردم کاتالونیا پشت این تیم برای شکست تیم اول شهر مادرید ایستادند. پرچمی که هواداران بارسلونا در دست داشتند همان نماد کاتالونیا بود تا به شیوه ای فوتبال رو با مبارزه برای استقلال طلبی گره بزنن.
در آن زمان فرانکو از طریق مجله ها و گاها فشار های خارج از زمین تاثیر زیادی بر بارسلونا میگذاشت که گاهی اثر بسیار مثبت و گاهی کاملا بی اثر میشد.
بصورت کلی تعداد برد تیم ها چندان اختلاف فاحشی پیدا نکرد و در بعضی رقابت ها حتی بارسلونا بیشتر میبرد.
نقطه اوج گیری رئال مادرید و استارت اونا برای جدا شدن از تمام تیم های اروپا زمانی بود که رئال به هر ترتیبی تونست دی استفانو رو در اختیار بگیره و بعد از اون به مدت 5 سال پیاپی قهرمان لیگ قهرمانان اروپا شدند.
بعد از مرگ فرانکو به مرور فضای بین دو تیم از حالت خشونت و درگیری های زیاد خارج شد و فوتبال نقش مهمتری پیدا کرده بود. در همون سال ها بود که اولین بازی تیم ملی اسپانیا در نیوکمپ برگزار شد و هواداران اهل کاتالونیا تیم ملی اسپانیا رو تشویق کردند در حالی که در سال های قبل تر همیشه آرزوی شکست برای اسپانیا در میادین بین المللی رو میکردند.
در اواخر قرن 20 ام بود که هر دو تیم ستاره های بسیار بزرگی در اختیار گرفتند و در واقع از همون سال ها رقابت بین دو تیم بسیار جذاب و دیدنی تر شد.
با گذشت زمان و اضافه شدن تمام ستاره های دنیای فوتبال به این دو تیم، رقابت فوتبالی به اوج حساسیت رسید. از یک سو مسی، نیمار، ژاوی، اینیستا، سوارز و ..... و از سوی دیگه رونالدو، بنزما، بیل، کروس، اوزیل .... و کلی ستاره دیگه که واقعا نمیشه اسم همشون رو گفت.
رقابت فوتبالی در الکلاسیکو این سال ها (2010 الی 2018) بشدت جذاب بود ولی باز هم آثار خشونت رو به راحتی در بازی ها میدیدیم.
امروزه که تعداد ستاره های نامی هر دو تیم اندکی کاهش پیدا کرده باز هم الکلاسیکو جذاب و دیدنیه و درگیری بین بازیکنان رئال و بارسا موضوعی بسیار عادی و کاملا طبیعی بنظر میرسه.
شاید قسمتی از زیبایی الکلاسیکو و نبرد رئال، بارسا با همین خشونت ها گره خورده که میلیون ها نفر از تماشای مسابقه و درگیری بازیکنان این تیم لذت میبرند و تمام مسابقات الکلاسیکو رو دنبال میکنن.
"این مطلب تبلیغاتی است"