به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شب و روز بیست و پنجم ماه ذیالقعده از ایام پر خیر و برکتی است که طبق احادیثمان، روزۀ آن معادل شصت ماه است. امیرالمؤمنین علیهالسلام در روایتی فرمود: اولین رحمتى که از آسمان به سوى زمین نازل شد، در روز بیست و پنجم ذیقعده بود. از این رو، اگر کسى این روز را روزه بدارد و در شب بیست و پنجم ذیقعده به شبخیزى و عبادت بپردازد، عبادت صد سال براى او خواهد بود، بهگونهاى که گویى تمام روزهاى آن را روزه داشته و شبهاى آن را براى عبادت بهپا خاسته باشد. نیز هر گروهى در این روز براى پرداختن به یاد خداوند-عزّ و جلّ-گرد هم آیند، از هم جدا نشده خواستههایشان داده مىشود. همچنین در این روز یک میلیون رحمت از جانب خدا فرود مىآید و نود و نه درصد از آن در حلقههاى ذکر ذاکران و کسانى که این روز را روزه داشته و در این شب به عبادت پرداختهاند، نهاده مىشود؛ إِنَّ أَوَّلَ رَحْمَةٍ نَزَلَتْ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الْأَرْضِ فِی خَمْسٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ وَ قَامَ تِلْکَ اللَّیْلَةَ فَلَهُ عِبَادَةُ مِائَةِ سَنَةٍ صَامَ نَهَارَهَا وَ قَامَ لَیْلَهَا وَ أَیُّمَا جَمَاعَةٍ اجْتَمَعَتْ ذَلِکَ الْیَوْمَ فِی ذِکْرِ رَبِّهِمْ عَزَّ وَ جَلَّ لَمْ یَتَفَرَّقُوا حَتَّى یُعْطَوْا [یُؤْتَوْا] سُؤْلَهُمْ وَ یَنْزِلُ فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ أَلْفُ أَلْفِ رَحْمَةٍ یَضَعُ مِنْهَا تِسْعَةً وَ تِسْعِینَ فِی خُلُقِ الذَّاکِرِینَ وَ الصَّائِمِینَ [الصَّافِّینَ] فِی ذَلِکَ الْیَوْمِ وَ الْقَائِمَیْنِ فِی تِلْکَ اللَّیْلَةِ.»
در این روایت چند نکته دربارۀ عظمت شب و روز بیست و پنجم ذی القعده دیده میشود: نزول اولین رحمت در شب بیست و پنجم، ثواب بالای روزه و عبادات در این شب و روز آن، برآورده شدن خواستهها، نزول بیحد رحمت خدا.
همچنین حسن بن علی الوشاء از اصحاب امام رضا علیهالسلام نقل میکند «من در زمان کودکى با پدرم در شب بیست و پنجم ذى القعده شام را نزد امام رضا علیهالسلام صرف کردیم. آن حضرت به پدرم فرمود: شب بیست و پنجم ذى القعده شبى است که ابراهیم و عیسى بن مریم علیهما السلام در آن شب متولّد شدهاند و در آن شب، زمین از زیر کعبه گسترش یافته است (دحو الأرض)؛ پس کسى که روز آن را روزه بدارد، به مانند کسى است که شصت ماه روزه داشته باشد؛ لَیْلَةُ خَمْسَةٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ وُلِدَ فِیهَا إِبْرَاهِیمُ ع وَ وُلِدَ فِیهَا عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ ع وَ فِیهَا دُحِیَتِ الْأَرْضُ مِنْ تَحْتِ الْکَعْبَةِ فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ کَانَ کَمَنْ صَامَ سِتِّینَ شَهْراً.» (من لا یحضره الفقیه، ج2، ص89)
طبق این روایت، دو رویداد مهم شب بیست و پنجم ذی القعده ولادت دو تن از رسولان اولوا العزم و ماجرای دحو الأرض است. منظور از دحوالارض بیرون آمدن خشکیهای گسترده زمین از زیر آب است. بنابر برخی روایات و منابع کهن اسلامی، زمین در ابتدا زیر آب بوده است و سپس خشکیها از آب سر برآوردهاند. روز بیرون آمدن خشکیها یا روز آغاز آن روز دحوالارض نامیده شده است. بنابر برخی روایات تاریخی، نخستین جایی که از زمین سر برآورد، مکه و کعبه بوده است.
یا در دیگر روایت میفرماید «و در بیست و پنجم ذی القعده خانۀ (خدا) وضع شد و آن، اول رحمتی است که بر روی زمین قرار داده شد؛ پس خداوند آن را برای مردم محل گردهمایی و جایگاه امن قرار داد (اشاره به 125 بقره)؛ پس هرکه در آن روز روزه بگیرد، خداوند روزۀ شصت ماه را برایش مینویسد؛ وَ فِی خَمْسَةٍ وَ عِشْرِینَ مِنْ ذِی الْقَعْدَةِ وُضِعَ الْبَیْتُ وَ هُوَ أَوَّلُ رَحْمَةٍ وُضِعَتْ عَلَى وَجْهِ الْأَرْضِ فَجَعَلَهُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَ مَثابَةً لِلنَّاسِ وَ أَمْناً فَمَنْ صَامَ ذَلِکَ الْیَوْمَ کَتَبَ اللَّهُ لَهُ صِیَامَ سِتِّینَ شَهْراً.» (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج4، ص149)
انتهایپیام/