به گزارش خبرگزاری تسنیم حجتالاسلام موسوی مطلق در یادداشتی به تبیین عرفه از جنبههای عرفانی آن پرداخته است.
در عرفان عملی اسلام، عرفه و عرفات سهم به سزائی دارد و اساساً بدون تفکر در این ایام راهیابی به عرفان اصیل دشوار مینماید.
در عرفه، انسان حقیقت مبدا و معاد و انسان کامل را درک می کند.
وقوف در عرفات یعنی رسیدن به کمال از یک ظهر تا شب مقدور است؛ البته بستگی به همت طالبان و سائلان این روز دارد چرا که خداوند که قادر متعال است هر کس هر چه در این روز بخواهد مرحمت میکند پس مواظب باشیم چه میخواهیم و چه زیبا گفت جناب حافظ : تو و طوبی و ما و قامت دوست فکر هر کس به قدر همت اوست.
از اینکه عرفات را چرا عرفات میگویند باید طریق وصال را پیدا کرد:
1.مرحوم شیخ صدوق در علل الشرایع نقل کرده، از امام صادق(علیه السلام )سؤال شد: عرفات را چرا عرفات نامیدهاند؟ حضرت فرمود: «جبرئیل، حضرت ابراهیم را روز عرفه به این مکان آورد، چون ظهر فرا رسید، جبرئیل گفت: ای ابراهیم! به گناه خود اعتراف کن و مناسکت را بیاموز! چون جبرئیل گفت اعتراف کن! این سرزمین عرفات نامیده شد»
پس اعتراف به گناه در محضر پروردگار طریقی برای معرفت اوست؛ تا ما شکسته نشویم تا اعتراف نکنیم و تا تصور العیاذبالله هر نوع عصمتی را از خود دور نکنیم به معرفت نمیرسیم؛ ما باید طوری اعتراف کنیم که کانّه تمام اعضا وجوارحمان بر علیه ما در حال شهادت دادن است.
2.مرحوم سید هاشم بحرانی در غایة المرام، ج1، ص54 از حضرت زهرا ـ سلام الله علیها ـ روایت شده که فرمودند: مسمی ذلک الیوم یوم العرفه یعنی ان امیرالمومنین عرف رسول الله؛ روز عرفه، عرفه نامیده شد به جهت اینکه حضرت رسول الله ـ صلی الله علیه و آله و سلم ـ حضرت علی ـ علیه السلام ـ را در این روز به مردم معرفی نمود.
شناخت ولایت و معرفت به جریان ادامه رسالت، حقیقت عرفان است و تضمین کننده کمال و سعادت در دنیا و آخرت است.
صاحب تفسیر نمونه هم در تفسیر خود یک دلیل دیگر نامگذاری عرفات را بیان کرده و گفته شناخت آدم وحوا بعد از خروج از بهشت در این سرزمین بوده است . یعنی عرفات سرزمین وصال است ، سرزمین پیدا شدن گمشدگان است. گمشده بشر حجت خداست؛ گمشده بشر دور شدن از اصل خویش است؛ هر کسی کو دور ماند از اصل خویش بازجوید روزگار وصل خویش
از امام صادق(علیهالسّلام) حکایت شده که فرمود: «یفقد الناس امامهم، یشهد الموسم فیراهم و لایرونه»، مردم به فراق امامشان گرفتار میشوند؛ او در مراسم حج حاضر میشود و آنان را میبیند، ولی مردم وی را نمیبینند».(اصول کافی،ج 1،ص 378)
از مجموع روایات پیرامون عرفه که اسرار آن نیز از آن هویدا میشود مطالب ذیل به دست می آید:
بهترین کار در عرفه دعاست ، دعا به تعبیر شهید آیت الله مطهری هم طریقیت دارد هم موضوعیت.
اعمال وارده در این روز نشان از دعا کردن با زبان به هر زبانی است اینقدر دعا مهم است که روزه گرفتن با همه فضیلتی که دارد اگر مانع از دعا گردد نیاز به گرفتن نیست یعنی حتی روزه هم به عنوان یک حجاب نورانی نباید بین ما و سخن گفتن با خدا قرار بگیرد و بهترین دعاها و کامل ترین دعاها همان است که از ائمه معصومین علیهم السلام نقل شده و چه خوب است به آنها توجه شود که مشهور این دعاها دعای عظیم الشان امام عارفان سالار شهیدان اباعبدالله الحسین است که از جامعیت فوق العاده ای برخوردار است.
جنبههای عبادی سیاسی و اجتماعی در این دعا مشاهده می شود.
همچنان که بهترین کار دعاست بدترین کار گمان این است که بخشیده نشدهای و این مهم در بیان نورانی رسول الله صلی الله علیه واله وسلم است.
حضور جسمی حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه الشریف در عرفات و منا قطعی است و ناکام آن کسی است که حج مشرف شود؛ عرفات را ببیند و امام خویش را نشناسد.
شیطان با تمام وجود میل دارد همه از عرفه و عرفات غافل شوند چرا که در این روز خداوند بر اهلش تجلی میکند و او از این تجلی خوف دارد.
کوتاه سخن این که عارفی اهل راز می گفت : علامت درک عرفه این است بعد از خروج از عرفه و عرفات سالک عاشق یا عاشق تر می شود.
انتهای پیام/