به گزارش خبرگزاری تسنیم، میلوش رائونیچ تنیسور کانادایی و نفر سوم پیشین رنکینگ جهانی معتقد است که حضور همزمان سه تنیسور افسانهای یعنی راجر فدرر، رافائل نادال و نواک جوکوویچ (معروف به Big Three - سه بزرگ) برای این ورزش ویرانگر بوده است، زیرا این سه نفر همواره تمامی جامها را بردهاند.
حضور اوکراین در المپیک در صورت مشارکت روسها به یک شرط!
این روزها داستان «سه بزرگ» دیگر در تنیس جهان وجود ندارد و تبدیل به یک افسانه شده است؛ زیرا بزرگترین بزرگِ این مثلث یعنی راجر فدرر سوئیسی که به تازگی 42 ساله شده، پاییز سال گذشته رسماً بازنشسته شد. راجر فدرر با فتح 20 گرنداسلم آخرین بازی را در مسابقات ردهبندی در تابستان 2021 انجام داد و به یک چهارم نهایی ویمبلدون رسید و در آنجا به هوبرت هورکاخ باخت. رافائل نادال 37 ساله، به دلیل آسیبدیدگی در گرنداسلم استرالیا در مسابقات سال جاری غایب است و قبلاً اشاره کرده که فصل آینده به عنوان بخشی از تور خداحافظی به مسابقات بازخواهد گشت. فقط نواک جوکوویچ 36 ساله به عنوان کسی که 20 سال را در ورزش حرفهای گذرانده و در بالاترین سطح به رقابت ادامه میدهد، به طور کلی سلامت است. با این حال تأثیر حضور همزمان این سه بزرگ روی تنیس به حدی بود که صحبت در مورد آنها تا سالهای آینده فروکش نخواهد کرد. این تأثیر چه بود، خوب یا بد؟ بیایید این موضوع را بررسی کنیم.
اخیراً میلوش رائونیچ کانادایی در مورد این سه نفر صحبت کرده است. سه بازیکن افسانهای تنیس برای او چیزی ویرانگر بوده است. رائونیچ میگوید: اگر به فصلهای قبل نگاه کنید، میبینید که آنها همیشه بین خودشان رقابت میکردند. بله، آنها در مورد مسترزها هم جدی بودند اما واقعاً فقط روی مسابقات گرنداسلم تمرکز میکردند. هیچ تنوعی در بین برندگان وجود نداشت. وقتی برای نخستین بار وارد تور شدم، رقابت اصلی بین آنها و اندی ماری بود. من میتوانم بگویم که هر چهار نفر در 70 درصد از نیمهنهایی تورنمنتها بازی کردهاند.
میلوش تقریباً مانند تمام تنیسورهای نسل خود (کانادایی اکنون 32 سال دارد) از بسیاری جهات واقعاً بدشانس بود. او و بسیاری دیگر از بازیکنان به اندازه کافی با استعداد و توانمند بودند که میتوانستند مرتباً مسترزها را ببرند و دو یا سه گرنداسلم را فتح کنند اما تسلط سه بزرگ به سادگی به دیگران فرصتی برای تحقق اهدافشان در تنیس حرفهای نمیداد. همانطور که میدانید ورزش حرفهای ظالمانه است و فقط قهرمانان را به یاد میآورد. تعداد بسیار کمی از آنها توانستند در یک دهه و نیمی که این اسطورههای تنیس در دوران اوج خود بودند، حداقل یک عنوان جدی را به دست بیاورند.
در این بین اندی ماری بیشترین موفقیت را به دست آورد؛ به خاطر او سه بزرگ در مقاطعی کوتاه حتی به «چهار بزرگ» ارتقا یافت؛ با این حال دستاوردهای این تنیسور انگلیسی در مقایسه با فدرر، نادال و جوکوویچ هنوز هم کم به نظر میرسد، اگرچه او تنها کسی بود که میتوانست سالها به صورت برابر با سه بزرگ بجنگد.
انتهای پیام/