به گزارش خبرگزاری تسنیم، تغییر نام فیلا به اتحادیه جهانی کشتی صرفاً یک تغییر عنوان ساده نبود، بلکه سازوکار فدراسیون جهانی کشتی نیز اساساً با تغییرات اساسی مواجه شده، خصوصاً در بحث اقتصادی و بازاریابی.
در عین حال که کشتی یک ورزش آماتور در سراسر دنیاست که پول زیادی در آن در جریان نیست، اما اتحادیه جهانی درآمدهایی دارد که میتواند لااقل هزینه عواملش را پرداخت کند و در مسیر توسعه کشتی کمکرسان برخی کشورها باشد.
اتحادیه جهانی کشتی جزو معدود فدراسیونهای بینالمللی است که هم بابت لایسنس (حق عضویت سالیانه) پول دریافت میکند و هم اینکه هیچ کدام از مسابقاتی که برگزار میکند، رایگان نیست و حضور در آنها مستلزم هزینه زیادی برای فدراسیونهاست. مسابقات هیچ جایزه و پاداشی نداشته و جز یک کاپ و مدال، برای نفرات و تیمهای برتر چیزی به همراه ندارد.
مسابقاتی که با جایزه دلاری در سطح کشتی جهان برگزار میشود، هزینههایش از سوی میزبان برای کشاندن قهرمانان و ستارههای بنام، تأمین میشود.
هر کدام از کشتیگیران، مربیان و داوران سراسر جهان باید سالیانه نفری 100 فرانک سوئیس به اتحادیه جهانی پرداخت کنند. ثبتنام در مسابقات قارهای و تورنمنتهای بینالمللی روزانه در ازای هر نفر 180 فرانک و برای مسابقات جهانی 240 فرانک است. ارزش فرانک نیز رقمی بین دلار و یوروست.
یعنی برای حضور یک داور در مسابقه جهانی، که برخلاف کشتیگیران و مربیان الزاماً تمام ایام مسابقه را در کشور برگزارکننده حضور دارد، با احتساب 9 روز مسابقه (4 روز آزاد، 4 روز فرنگی و یک روز اختصاصاً کشتی زنان) و یک روز قبل و بعد از مسابقه که 11 روز میشود، باید 2640 فرانک سوئیس هزینه کرد.
هزینهای که اتحادیه جهانی آن را به گردن فدراسیونها انداخته و علاوه بر آنکه دستمزدی به داوران پرداخت نمیکند، حتی هزینههای حضور را هم برعهده خودشان گذاشته است.
در کنار داور، فدراسیونهای ملی باید بابت 20 کشتیگیر و حداقل 10 مربی آزاد و فرنگی و حداقل 5 نفر عوامل دیگر از جمله آنالیزور، ماساژور، سرپرست و... که در مسابقات باید کنار تیم باشند، روزانه برای هر نفر 240 فرانک بپردازد.
علاوه بر لایسنس و هزینه ورودیه به مسابقات، اتحادیه جهانی قراردادهایی نیز با کمپانیهای مختلف برای اسپانسری دارد و همچنین برای دادن میزبانی به کشورها از آنها پول زیادی دریافت میکند و در ازای آن، هزینه ورودی دریافتی از تیمها به حساب میزبان میرود که اگر میزبان خوش شانس باشد، این ورودی در نهایت پوشش دهنده هزینه برگزاری مسابقات خواهد شد.
کشتی در هیچ کجای جهان هنوز به صنعتی پولساز تبدیل نشده و حتی در کشورهایی که مهد کشتی هستند نیز همچنان درآمدزایی منظم و حرفهای اتفاق نیفتاده است.
اگر بخواهیم به هزینههای هنگفت تحمیلی از سوی اتحادیه جهانی به کشتی ایران که یکی از قطبهای کشتی جهان بوده و هست بپردازیم، فدراسیون با توجه به کمیت گسترده کشتی در ایران و تعداد بالای کشتیگیران سطوح بالا، مربیان و داوران بینالمللیاش، باید هزینه سرسامآوری را سالیانه صرفاً برای این دو، پرداخت کند. رقم روزانه 240 فرانک که در ازای هر عضو اعزامی به اتحادیه جهانی پرداخت میشود فقط بابت هتل، شرکت در مسابقه و ترانسفر است و فدراسیون علاوه بر آن باید بلیت پرواز را هم تأمین کند.
این در حالی است که همه هزینه کشتی هر کشوری، تنها اعزامها نیست و برپایی اردوها و موارد دیگر نیز هزینههای زیادی را به فدراسیونها تحمیل میکند.
در سال 1401 کشتی ایران 66 اعزام بینالمللی داشت، اگر میانگین تیمهای اعزامی به مسابقات بین 15 تا 20 نفر بوده و قرار باشد حداقل شبی 200 یورو (یا فرانک) بپردازند، جدا از لایسنسی که فدراسیون باید بابت حق عضویت اعضایش به صورت سالیانه بپردازد، رقم هنگفتی خواهد شد. حال سؤال این است که درآمدی که اتحادیه جهانی از این بابت دارد، غیر از عوامل اندکی که به آنها دستمزد میدهد، صرف چه کاری میشود؟
انتهای پیام/