به گزارش خبرگزاری تسنیم، چهارمین دوره بازیهای پاراآسیایی طی روزهای 30 مهر تا 6 آبان به میزبانی شهر هانگژو برگزار شد و کاروان ایران با کسب 44 طلا، 46 نقره، 41 برنز و مجموع 131 مدال برای نخستین بار در تاریخ این رویداد بزرگ در رده دوم جدول توزیع مدالها قرار گرفت؛ آن هم بالاتر از کشورهایی همچون ژاپن و کره جنوبی که در دورههای قبلی جزو مدعیان بودند.
کاروان ایران در این دوره با 209 ورزشکار اعزام شد و تعداد زیادی از این نفرات روی سکو رفتند و نامشان در فهرست مدالآوران قرار گرفت.
حضور کاروان «فرزندان ایران» از آن جهت اهمیت داشت که کاروان ایران در بازیهای آسیایی نتایج مطلوبی را کسب نکرده بود و همین مسئله باعث ایجاد یک موج ناامیدی در سطح ورزش ایران شده بود.
در چنین شرایطی، ملیپوشان جانباز و توانیاب خوش درخشیدند و با مدالآوری از ساعات اولیه بامداد تا بعد از ظهر هر روز، کاری کردند که دیگر کسی به یاد ناکامیهای چند هفته قبل از آن نمیافتاد.
این نکته درخصوص برخی رشتههای مشترک در هر دو رویداد بیشتر به چشم آمد. در واقع رشتههایی بودند که در بازیهای آسیایی عملکرد خوبی نداشتند، اما در بازیهای پاراآسیایی مدالآوری کردند و به نوعی آبروی فدراسیون و رشته مربوطه را خریدند.
شاید برخی تصور کنند که ورزشکاران توانیاب کار سختی برای مدالآوری پیشرو ندارند و با سختی بسیار کمتری روی سکو میایستند، اما این نوع نگاه فقط مختص کسانی است که هرگز یکبار هم رویدادهای این حوزه را از نزدیک تماشا نکردهاند؛ چرا که اگر این کار را انجام بدهند، هرگز چنین سخنی نخواهند گفت.
امکاناتی که در اختیار توانیابان قرار میگیرد، گاهی اوقات کمتر از افراد سالم جسمی است و همین مسئله، نخستین قدم دشوار برای رسیدن به موفقیت محسوب میشود. در این میان باید به کم توجهی برخی مسئولان، چه در حوزه ورزش و چه در حوزه سیاسی و شهری نیز اشاره کرد؛ بی توجهی که شاید برای ورزشکاران آزاردهنده باشد، اما فرصتسوزی اصلی برای خودشان است که فرصت خدمت به قشری توانمند و پرافتخار را از دست میدهند.
به هر صورت ورزشکاران توانیاب زحمات بسیار فراوانی میکشند، امکانات کمی در اختیار دارند، تمرینات خود را با سختیهای فراوان انجام میدهند و حتی گاهی اوقات گلایه هم میکنند، اما همه سعی و تلاششان بر آن است که روی سکو بروند و پرچم سه رنگ ایران را به اهتزاز درآورند. البته که به جز ورزشکاران، مربیانشان نیز زحمات فراوانی میکشند و آنها هم مورد توجه قرار بگیرند.
اشکها به هنگام افتخارآفرینی و بوسهها و سجده بر پرچم در زمان کسب افتخار، لحظاتی بودند که بارها و بارها در بازیهای پاراآسیایی به نمایش درآمدند. البته که همه این صحنهها برآمده از دل بود و به همین دلیل به راحتی بر دل مینشست.
همه اینها، نکاتی هستند که نباید به راحتی از کنار آنها گذشت. در واقع مسئولان باید توجه بیشتری به قشر ورزشکاران توانیاب داشته باشند، حتی آنهایی که برخلاف بازیهای آسیایی، ترجیح دادند در جریان برگزاری بازیهای پاراآسیایی به هانگژو نروند. البته که این توجه فقط نباید به صدور پیام تبریک محدود شود، بلکه باید در عمل شاهد تغییر رویه باشیم.
قطعاً اگر این نگاه در میان مسئولان رده بالای ورزش و کشور اصلاح شود، شاهد ارتقاء شرایط افراد توانیاب در کشور خواهیم بود و آن زمان است که میتوانیم از افزایش توجهات صحبت کنیم.
در پایان باید به یک نکته مهم دیگر اشاره کرد. بازیهای پارالمپیک 2024 پاریس کمتر از یک سال دیگر برگزار میشود و توجه در زمان حال به ورزشکاران می تواند نتایج خوبی را در رویداد سال آینده رقم بزند.
انتهای پیام/