به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم حجتالسلام محمود ابوالقاسمی در سخنانی با تأکید بر اینکه به استناد قرآن باید نسبت به رویدادها نگاه نشانهشناسانه داشت، گفت: خداوند در بارها انشان ها و مؤمنان را دعوت به توجه آیات کرده و منظور از آیات، آیه های قرآن نیست بلکه نشانه هایی است که خداوند در پهنه عالم قرار داده است. به عنوان نمونه در آیه 105 سوره یوسف میفرماید «وَ كَأَیِّنْ مِنْ آیَةٍ فِی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ یَمُرُّونَ عَلَیْهَا وَهُمْ عَنْهَا مُعْرِضُونَ»؛ یعنی و [برای هدایت مردم] در آسمان ها و زمین چه بسیار نشانه هاست که [در غفلت و بی خبری] بر آنها می گذرند در حالی که از آنها روی می گردانند.» سپس در آیه 108 می فرماید «قُلْ هَٰذِهِ سَبِیلِی أَدْعُو إِلَى اللَّهِ عَلَىٰ بَصِیرَةٍ أَنَا وَمَنِ اتَّبَعَنِی ۖ وَ سُبْحَانَ اللَّهِ وَمَا أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِینَ»؛ یعنی این روش من است که بر اساس بصیرت، من و هر آنکه از من تبعیت می کند به سوی خدا فرا می خوانم. این آیه نشان می دهد هر پیامبری روشی برای رشد و تربیت امت خود داشت.
وی افزود: این بصیرت، طبق سیاق همین آیات، به بصیرت نسبت به آیات و نشانه های خدا باز می گردد و با آن بصیرتی که در جامعه به معنای بصیرت سیاسی مطرح است تفاوت دارد؛ از این جهت آنچه مدنظر خداست، «بصیرت آیاتی» است؛ نکته ای که به تعبیر خداوند خیلی ها از آیات اعراض می کنند چه برسد به اینکه بخواهند نسبت به آنها بصیرت داشته باشند.
حجتالاسلام ابوالقاسمی ماجرای غزه را یکی از نشانه هایی دانست که باید نسبت به آن بصیرت داشت و در این باره گفت: وقتی در غزه یک خبرنگار از کودکی می پرسد که آیا می ترسی؟ می گوید این امتحان خداوند است تا ببیند ما تحمل می کنیم یا نه، باید به عمق ماجرا پی برد. یک دستی از غیب آمده و قلوب مردم مسلمان غزه را متحول کرده و آن ها را پذیرای امتحانات الهی کرده است. چنین اتفاق و چنین رشدی تا قبل از این رخ نداده بود.
وی خروش مردم دنیا علیه صهیونیست ها را از دیگر نشانه های خدا دانست و گفت: این مسئله از جمله همان آیاتی است که باید نسبت به آن بصیرت داشت. نشان به اینکه طی 70 سال گذشته ظلم های زیادی علیه مردم فلسطین از سوی صهیونیست ها رخ داد، اما تا به حال اینچنین محکوم نشده بودند و حال می بینیم که دنیا علیه صهیونیست ها صف بستند و آنها را به گوشه ای رانده اند؛ لذا آنجا که خداوند می فرماید «وَ قَالَتِ الْیَهُودُ یَدُ اللَّهِ مَغْلُولَةٌ ۚ غُلَّتْ أَیْدِیهِمْ وَلُعِنُوا بِمَا قَالُوا ۘ بَلْ یَدَاهُ مَبْسُوطَتَانِ ...»؛ یعنی یهود می گویند دست خدا بسته است، اما دست خودشان بسته باد و لعنت باد بر آنچه قائلند؛ بلکه هر دو دست خداوند باز است. یا در آیه ای دیگر می فرماید «یَدُ اللَّهِ فَوْقَ أَیْدِیهِمْ»؛ یعنی دست خدا بالای دست آنهاست.
سعید شیری
انتهای پیام/