به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، صدای «اللهاکبر» از خیابانهای شهر بههم میپیچد؛ در میان شعارها و وزان پرچمهای رنگارنگ میگذرد و به گلدستههای آزادی میرسد.
امروز همه آمدهاند در 27 آبان به فرزندان تین و زیتون سلام دهند؛ به کودکانی که حالا دیگر راه نفسکشیدن هم ندارند و رنگ آسمان شهرشان به رنگ سرخ است، رنگ شهادت.
سرخ، یگانه رنگی است که سالها است با مردم فلسطین خو گرفتهاست، از آن روزها که با پرتاب سنگ به میدان نبرد میرفتند و انقلابشان انتفاضه نام گرفت تا همین روزها که راکتها را در طوفانالاقصی از دژهای حائل عبور دادند.
غزه، حالا میان دود و آتش برای کودکان هیچ آرزویی ندارد و دختران با سیلاب اشک، چشمانتظار پدران و برادران خویشند که دوباره قامت آنان را در آغوش بگیرند، همانند میعاد موسی با طور، همانند بوی پیراهن یوسف.
.
مردم حالا از خیابانهای شهر بههم رسیدهاند، چونان اتصال دریا از قطرههای بیتاب. تاب از زهرا رفتهاست. در چشمانش کبوتری نگران به آشیانه نشستهاست. دست مادرش را رها میکند و با مشتهای گرهکرده شعار مرگ بر اسرائیل را نهیب میزند.
زهرا، کلاس سوم است. با نگاه مضطرب از تنهایی کودکان غزه جلو میآید:«بچههای شیرخواره را با کدامین گناه باید جلوی چشمهای داغ مادرانشان، تکهپاره کنند؟ بشکند آن دستی که آغوش مادران را خونین کردهاست.»
قنداقههای کودکان در غزه در تراکم دود و غبار و زیر آوارها به خون نشاندار میشود. مادران به مجمر داغ، کودک خویش را در لابهلای ویرانهها به خاک میسپارند تا دوباره نفحات صبح از صخرههای جبالیا برخیزد و فرح گمشده در رفح را زمزمه کند.
حسین با چفیهای بر گردن، از سپیدهدم خودش را رساندهاست به میدان تجمع. قرار از کف دادهاست برای کودکان غزه، مثل همان روزهای جبهه که تمام نوجوانیاش را میدان رزم برد تا خونینشهرها خرم شوند.
حسین پرچم «مرگ بر آمریکا» را زیر پا میکشاند و میگوید دیر نیست آن روزی که سایۀ استکبار از سرزمینها برود و سرود صلح دوباره در میان گندمزارهای بیت حانون به پرواز بیاید.
نوعروسان غزه، این روزها زنجیر گیسو را به داغ داماد گسستهاند و حناهای بختشان به سوگ شقایقها رنگ باختهاست، اما نخلهای سوخته دوباره زیتونهای سبز را دانهدانه تسبیح میکنند و تکبیرهای یکتاپرستی فراتر از قیلوقال خمپارهها از منارههای فلق برمیخیزد.
.
انتهای پیام/ 644/