رضا پرکاس در گفتوگو با خبرنگار ورزشی تسنیم، درباره عملکرد تیم فوتبال نوجوانان ایران در جام جهانی زیر 17 سال، اظهار داشت: بازی اول با برد ارزشمند مقابل برزیل همراه بود که واقعاً شایسته تمجید از دوندگی، تلاش و کیفیت بازیکنان است، اما در بازی دوم، مقابل انگلیس به این دلیل در دقایق پایانی شکست خوردیم که بازیکنان دو بازی سنگین را پشت سرگذاشته و خسته بودند. همچنین نباید فراموش کرد که بارندگی بلای جان تیم ایران شد!
وی با نگاهی متفاوت به سومین رقیب ایران در رقابتهای جام جهانی زیر 17 سال تصریح کرد: البته بررسی ما با توجه به اینکه قصد داریم از دریچهای متفاوت به عملکرد نوجوانان ایران نگاه کنیم، بیشتر متوجه بازی سوم مقابل نیوکالدونیاست. بازی مقابل تیمی که در دو بازی 19 گل خورده دارد، هیچ تهدیدی برای نوجوانان ایران نبود. پس باید اینگونه تحلیل و نگاهی ویژه به این بازی میداشتیم. با مشخص شدن سرگروهی مراکش و اینکه با سومی در گروه خودمان با آنها روبهرو میشدیم و با پیروزی در مرحله بعدی با برنده مالی - مکزیک، بازی خواهیم داشت، یعنی مناسبترین راه برای رسیدن به نیمه نهایی، با توجه به مسیرهای دیگر (بازیهای مرحله یک هشتم و یک چهارم نهایی) همین راه بود. البته از حیث رتبهبندی در گروه خودمان با توجه به بازیهای سوم گروهی، چند احتمال وجود داشت و دست یافتنیترین آن دوم شدن در گروه و بازی با اکوادروی بود که چند روز پیش به راحتی توانسته بود مراکش را شکست دهد. البته با این احتمال که برزیل مقابل انگلیس شکست بخورد یا تن به تساوی دهد.
کارشناس فوتبال ایران با نقد تصمیم کادر فنی تیم نوجوانان ایران بابت عدم استراحت به بازیکنان ترکیب ذخیره، خاطر نشان کرد: با علم به اینکه ما مقابل نیوکالدونیا نباید مشکلی داشته باشیم، وقتی سومی ما حتی با گرفتن مساوی از تیم ضعیف جزیره نیوکلودونیا تضمین شده بود، اینکه برای بازی یک هشتم نهایی، تغییر شهر محل مسابقه داریم و مسافت میتواند روی شادابی بازیکنان اصلی تأثیرگذار باشد، بهتر نبود با تیم دوممان بازی کنیم؟ با توجه به اینکه کادر فنی دلیل اصلی باخت به انگلیس را خستگی میدانستند، ای کاش مقابل نیوکالدونیا به نفرات ذخیره تیم بازی میدادیم و یا با بکارگیری حداقلی از بازیکنان اصلی تیم در دو نیمه، خود را برای بازی مهم یک هشتم نهایی آماده میکردیم. چرا باید با تیم کامل و اصلی (ترکیب بازیهای سخت مقابل برزیل و انگلیس) به تقابل با کلودونیایی که 19 گل خورده بود، بدون حتی یک گل زده، برویم؟!
پرکاس با ارزیابی بازی مراکش در مرحله یک هشتم نهایی جام جهانی زیر 17 سال، گفت: مراکش نسبت به برزیل و انگلیس قدرت کمتری داشت و ما توانستیم بازیهای خیلی خوبی مقابل آنها داشته باشیم. با توجه به بازیهای قبلی همه قدرت تیم ما را پذیرفتند. در واقع وقتی بازی در مرحله یک هشتم نهایی با مراکش مسجل شد، به قولی ناخواسته با قرعه خوبی روبهرو شدیم، چون با شکست آنها از اکوادور، کمتر تصور میشد بتوانند سرگروه شوند. سرگروهی مراکش در جام جهانی زیر 17 سال مرا یاد بازیهای گروهی جام جهانی 1986 انداخت. تیم ملی بزرگسالان این کشور در گروه F یا همان مرگ مسابقات که پرتغال، انگلیس و لهستان حضور داشتند توانست صدرنشین شود و پرتغال در جایگاه آخر گروه قرار گرفت.
وی ادامه داد: در آن مسابقات تیم ملی آلمان غربی با سرمربیگری بکن باوئر در گروه E حضور داشت. آلمانیها بعد از ارزیابی شرایط گروه مقابل، بازی آخر خود را خودخواسته به دانمارک واگذار کردند تا در گروه E دوم شده و در یک هشتم نهایی به مراکش بخورند. با این کار در واقع آنها کاری کردند که تا فینال مسیر راحتتری نسبت به آرژانتین داشته باشند. این یعنی محاسبه تمامی جوانب تا رسیدن به فینال، که هدف هر تیم و سرمربی در بازیهای جام جهانی است.
کارشناس فوتبال ایران در پایان اظهار داشت: بیاییم نتایج را با توجه به مسائل فنی، مدیریتی و استراتژی یک تیم برای کل تورنمنت، تحلیل و نقد کنیم. خستگی (انتخابی و خواسته خودمان)، بدشانسی و آب و هوا را که تأثیر کمی روی نتایج دارند، اینقدر پررنگ نکنیم. من این نقد را به امید پیشرفت و موفقیت فوتبال ایران در تمامی عرصههای بینالمللی مطرح میکنم، شاید در آینده از این تجربه بهتر استفاده کنیم.
انتهای پیام/