به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، احتمالا مخاطبان فیلم «هتل» زمانی که به همراه بلیطشان وارد سالن سینما میشوند، خیالشان راحت است. آنها میدانند که مخاطب فیلمی هستند که حداقل آنها را میخنداند، البته از فیلمی که برچسب کمدی روی آن خورده است، بیش از این هم انتظار نمیرود. خیال مخاطب این فیلم میتواند راحتتر هم شود، آنها میتوانند دست خانوادهایشان را بگیرند و فرزندانشان را هم با خود به سالن سینما ببرند؛ فیلم شوخیهای مثبت 18 ندارد و تا حدودی برای نوجوانان هم میتواند مناسب باشد. هرچند که برخی از شوخیهای فیلم، از فضای مجازی بهره برده است و شاید مخاطب سنتیتری که با فضای مجازی و شوخیهایش میانه ندارد، بخشهایی از فیلم را متوجه نشود، البته در هتل، شوخیهایی هم برای نسل سنتیتر وجود دارد تا مخاطب عامتری را هدف بگیرد.
از همان 5 دقیقه آغازین فیلم اما میتوان داستان فیلم را تا پایان حدس زد؛ زمانی که مسعود اطیابی، کارگردان اثر، از کلیشه همیشگی مردان دو زنه استفاده میکند. همه مخاطبان فیلم میدانند در کشاکش داستانی فیلم، زمانی که شخصیتها موش و گربه بازی درمیآورند، در نقطهای درست در 5 دقیقه پایانی فیلم، با هم روبهرو خواهند شد و دستشان برای هم رو میشود؛ کلیشهای که در همه فیلمهای کمدی از این جنس دیده میشود؛ با این حال اما اطیابی، تا حدودی، از پس کلیشه موش و گربهبازی برآمده و این کشمکش داستانی که اتفاقا بار طنز فیلم را هم به دوش میکشد و مخاطب را میخنداند، موفق از آب درآمده است. شاید اوج این موفقیت، سکانش پاساژگردی و اتاق پرو لباس باشد؛ زمانی که همسر اول، عمه و همسر دوم شخصیت اصلی فیلم، رامین، هر سه در اتاق پرو هستند و پژمان جمشیدی، مستاصل و درمانده، از اتاق پروی به اتاق پرو دیگری میرود، مانتویی را به دست یکی و مانتوی دیگری را به دست دیگری میدهد. اشتباه میکند و بدون این که دروغ و پنهانکاریاش برملا شود، از پس اوج داستان و مواجه شدن شخصیتها با هم برمیآید. در پایان داستان، همان 5 دقیقه انتهایی فیلم اما بازی پایان میگیرد و بیخبران از هم باخبر میشوند.
اطیابی در انتخاب بازیگرانش هم زیاد ریسک نکرده و ترجیح داده است، بازیگر فیلم محبوب آثار قبلیاش، «دینامیت»، «تگزاس» و «بخارست» را به کار بگیرد، یعنی پژمان جمشیدی که این روزها در هر فیلم و سریالی اثر و اسمی از خود به جای گذاشته است و بیشتر به عنوان یک بازیگر کمدی شناخته میشود تا بازیکن فوتبال. اطیابی در انتخاب بازیگر مقابل جمشیدی هم سراغ کلیشهها رفته و از محسن کیایی بازی گرفته است که مانند جمشیدی سابقه همکاری طولانی با اطیابی دارد. او نیز از پس نقش یک مرد دو زنه برآمده است و به عنوان رئیس یک شرکت، توانسته نشانههای قدرت را بر کارمندش نشان دهد و همراهی او را در کار غیراخلاقیاش داشته باشد.
نکته فیلم اما داستان آن است. درست است که ریتم فیلم، کند و کشدار نیست و مخاطب از سر بیحوصلگی خمیازه نمیکشد، با این حال اما فیلم از نظر داستانی گافهای زیادی دارد، زمانی که شخصیتپردازی داستانی با مشکلاتی روبهرو است و شخصیتهای فیلم، رامین، سهیلا، ستاره (مهلقا باقری) و مسعود (محسن کیایی) از حد تیپ فراتر نمیروند و شخصیتپردازی درست و دقیقی که بتواند بار داستانی را بکشند، ندارند. داستان فیلم هیچگاه نمیگوید که چرا رامین (با بازی جمشیدی) از همسر اولش سهیلا (صدف اسپهبدی) جدا شده است و دلیل بیپولی رامین در ابتدای داستان و تن دادن به ماجراهای بعد از آن، سفر به کیش و دیدار با عمه سهیلا (با بازی ریما رامینفر) چیست؟ در ادامه فیلم هم احتمالا مخاطبان، خود باید حدس بزنند، ماجرای اختلاف عمه و پدر سهیلا برای سهمالارث زمینی که امروز گران قیمت شده است و همه دستگاههای دولتی برای تصاحبش با هم مسابقه میدهند، چیست؟ و بدترین بخش داستانی فیلم، ماجرای فرد مصرفکننده و یا مرد دستفروش است. از ورود ناگهانی و بیدلیلش به فیلم تا زمانی که در سکانسی مشخص میشود، رئیس باند مواد مخدر است. وصله ناجور فیلم که به نظر میآید امیر برادران و پیمان جزنی، برای این که پایانبندی فیلم را رقم بزنند و هیجان ورود پلیسها به فیلم را داشته باشند، در «هتل»گنجاندهاند.
داستان «هتل» در جزیره کیش اتفاق میافتد، این در حالی است که فیلم از سکانسهای بکر دریایی و دلانگیز خلیج فارس و حتی کلیشهای و نوستالژی جزیره مانند کشتی یونانی و درخت سبز خالی است و فضای بصری فیلم به سردر هتل معروف جزیره کیش (که گویا فیلم ساخته شده است تا هتل را معرفی کند) و چند پاساژ خلاصه میشود تا مخاطب نه تنها از داستان خوب که چشمش از مناظر بکر هم بیبهره باشد. با این وجود اما هتل بعد از 4 ماه، هنوز بر پرده سینماهاست و میفروشد و تا به امروز بیش از 230 میلیارد تومان فروش داشته است و به عنوان دومین فیلم پرفروش سال شناخته میشود.
انتهای پیام/