به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، در کنار دولت، نهادها و دستگاههای برگزارکننده انتخابات که بارها درباره وظایف آنان سخن گفته شده است، خود احزاب و جریانهای سیاسی که بازیگران اصلی این میدان هستند نیز در داغ کردن تنور انتخابات و رقابتی کردن آن نقش مؤثری خواهند داشت و هر میزان که این جریانهای سیاسی در جذب و ارتباط با مردم ضعیف باشند به همان میزان، عملکرد آنان در مشارکت نیز تأثیرپذیرخواهد بود.
چراکه این وظیفه جریانهای سیاسی است که با بازتولید چهرهها و گفتمانهای جدید و همچنین شناسایی ظرفیتهایی که در جامعه وجود دارد، مردم را به امر سیاسی و مشارکت در انتخابات ترغیب کنند. بهطور مثال اصلاحطلبان در این دوره از انتخابات مدعی هستند که اکثر چهرههای شناخته شده آنان رد صلاحیت شدهاند - هرچند که چهرههای شناخته شده و مشهور آنان ثبتنام نکردهاند - بنابراین نمیتوانند در انتخابات لیست انتخاباتی بدهند و چهره جایگزین ندارند.
اما آیا از میان 11 هزار نفری که در انتخابات تأیید صلاحیت شدهاند، همگی اصولگرا هستند؟ به فرض محال اگر جریان رقیب توانسته 11هزار کاندیدای تایید صلاحیت شده داشته باشد، پس واقعا جریان اصلاحات باید شکست را بپذیرد و به دلیل افعال در کنشگری برای همیشه از عرصه سیاست خداحافظی کند. اگر بدبینانه هم نگاه کنیم، از میان 11 هزار نفر حتما 500 نفری پیدا میشوند که تفکر اصلاحطلبانه داشته باشند، بنابراین این ضعف اصلاحطلبان است که نتوانستند این ظرفیتها را شناسایی و چهره جدید وارد عرصه سیاسی کنند و این جریان هنوز دنبال چهرههایی است که میگویند رد صلاحیت خواهند شد.
در انتخابات 1392 نیز زمانی که روحانی در نظرسنجیها پیشتاز شد و اصلاحطلبان متوجه شدند جامعه نسبت به وی اقبال دارد، از او حمایت و ظرفیت خود را پشت او جمع کردند والا در آن انتخابات هم این اصلاحطلبان نبودند که با گزینه خود، موج در انتخابات ایجاد کرده باشند، بلکه با حمایت از کاندیدایی که جامعه از آن اقبال کرده، پیروز انتخابات شدند. بنابراین خودحذفی اصلاحطلبان بیشتر از رد صلاحیتها در ناکامی این جریان نقش داشته است و جریان اصلاحات بیش از آنکه به دنبال بهانهجوییهای تکراری مانند رد صلاحیت و ... باشند باید به دنبال علت داخلی آن بگردند و تغییراتی در کنشگری سیاسی خود ایجاد کنند.
اشتباه دیگر اصلاحطلبان آن است که فکر میکنند اگر در انتخابات شرکت نکنند، حاکمیت متضرر میشود، درحالیکه فضای سیاسی همواره دوگانه خود را برای رقابت پیدا میکند و اگر یک جریان سیاسی در انتخابات شرکت نکند، در واقع خود را از شرکت در انتخابات محروم کرده، نه نظام را و با عدم رأی، نه میتوانند پیامی به حاکمیت بدهند و نه تأثیری در جامعه بگذارند؛ چراکه نتیجه هیچ انتخاباتی به ضرر نظام نیست. این جریان باید بپذیرد که قواعد بازی را رعایت کند، بازی سیاسی برد و باخت دارد و یک جریان با پیشبینی اینکه ممکن است بازنده بازی باشد، وارد بازی نشود و هر جا فرصت را مهیا ببیند، وارد میدان شود.
این قاعده کنشگری سیاسی نیست، بلکه جرزنی سیاسی است بهویژه برای کسانی که شعار دموکراسی سر میدهند. البته هستند احزابی که در این جریان همواره وسط میدان حضور دارند و حتی بدون پشتیبانی چهرههای خود کنشگری میکنند که از قضا از سوی طیفهای رادیکال جریان خود نیز طرد و سانسور میشوند؛ اما باید کنشگری این احزاب را ستود و از دیگر چهرههای این جریان برای پذیرش قواعد بازی سیاسی دعوت کرد.
منبع: صبح نو
انتهای پیام/