محمدرضا طالقانی در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم درخصوص درگذشت محمد توکل از مردان تاثیرگذار کشتی ایران اظهار داشت: عرض تسلیت دارم خدمت همه مردم ایران، دکتر توکل بیش از 30 سال حضور پررنگی در کشتی جهان داشتند و پلههای ترقی را با دانش، تحصیلات، ورزش و مدیریت طی کرده و تا رده نایبرئیسی فیلا (اتحادیه جهانی امروز) و حتی ریاست کمیته پزشکی فیلا پیش رفتند. هیچ وقت و هیچ کجا من ندیدم از کار کم بگذارد. اوهمیشه جلوتر از همه ما بود و من همیشه به او افتخار میکردم.
وی درباره اولین دیداری که با توکل در کشتی داشته، تاکید کرد: اولین بار در المپیک بارسلونا بود که او را دیدم وعضو هیئت رئیسه فیلا شد. همه اعضای فیلا به او و کارش اعتقاد داشتند و این کار آنقدر ادامه داشت تا خودش از سمت نایبرئیسی انصراف داد، چون مریض شده بود. یکی از افتخارات من در کشتی، همکاری با دو نفر بود یکی توکل و دیگری استاد امیر حمیدی که هر دو خدمت زیادی به کشتی کردند و متاسفم این دو نفر را از دست دادیم. حالا حالاها در ورزش کشتی کسی شبیه آنها نخواهد آمد.
این پیشکسوت کشتی درخصوص کرسیهای وقت کشتی ایران که در داخل کشور بسیاری آنها را به عدم حمایت از کشتیگیران و مجموعه کشتی کشور میکردند، خاطرنشان کرد: اتفاقا من برعکس فکر میکنم، هر جایی که احساس کردم به حضور توکل نیاز است، او بلافاصله اعتراض میکرد و بیشتر مواقع حق ما را میگرفت. این یک کار همیشگی بود اما رعایت دیپلماسی را هم میکرد، در حالی که خیلی از ما فکر میکردیم، گرفتن حق این است که بدود وسط تشک و اینطور اعتراض کند اما بهترین روش را خود دکتر توکل انجام میداد. او انسان بسیار بزرگی بود و قطعا در ورزش و کشتی ما جایش برای همیشه خالی خواهد شد.
محمدرضا طالقانی با اشاره به خاطرهای جالب از مرحوم توکل گفت: خاطره که زیاد است اما اجازه دهید این را تعریف کنم. اولین باری که قرار شد کشتی زنان در دنیا راهاندازی شود، فیلا برای ما نامه نوشت و از 4 نفر دعوت کرد؛ استاد توکل، استاد امیر حمیدی و محمد خرمی رئیس وقت کمیته ملی المپیک به همراه من که به رُم رفتیم. 3،4 روز آنجا بودیم، روز رأیگیری مارتینتی (رئیس وقت فیلا) بلند شد و گفت میخواهیم برای کشتی زنان تصمیمگیری کنیم، هر کسی مخالف است دستش را بلند کند. از آن جمع حدودا 140 نفری فقط ما چهار نفر دستمان را بلند کردیم. همه موافقت کردند جز ما و مارتینتی به ما نگاهی کرد و گفت تصویب شد. این مسئله خنده ما را هم به دنبال داشت. ما مخالفت کردیم، چون چارهای غیر از این نداشتیم. در آن زمان در ایران نمیشد حرف از کشتی زنان زد و تصویب شدن راهاندازی کشتی زنان، موقعیت ما را خصوصا در زمینه میزبانی دچار مشکل میکرد، کما اینکه بعد از آن دیگر نتوانستیم میزبان مسابقات جهانی شویم.
رئیس پیشین فدراسیون کشتی با خاطرهای دیگر ادامه داد: در چین بودیم و رأیگیری کنفدراسیون کشتی آسیا (شورای کشتی آسیا) در پیش بود. توکل و مهدی خالدی دوست داشتند در انتخابات شرکت کنند اما من زیاد راغب نبودم، چون میدانستم رأی نمیآورند، همینطور هم شد و هر کدام 2 و یک رأی آوردند. همان روز نواب رئیس کنفدراسیون کشتی آسیا را هم انتخاب میکردند، تیم ما در آسیایی اول شده بود و مارتینتی در میهمانی شب از عزیز اطلاعتی سراغ من را گرفته و پرسیده بود مگر فلانی نمیخواهد کاندیدای کنفدراسیون کشتی آسیا شود؟ اطاعتی گفته بود که چنین قصدی ندارد، چون توکل و خالدی رأی نیاوردند. آن زمان کیم کرهای رئیس کنفدراسیون آسیا بود و من به همراه نمایندگان ژاپن، اندونزی، هندوستان و یک کشور دیگر حضور داشتیم. در نبود من رأیگیری انجام شد و من با 15 رأی به مدت 4 سال نایبرئیس اول آسیا شدم. دیدم همه تشویق میکنند. خیال کردم برای اولی تیم است که بعد عزیز اطاعتی نتیجه رأیگیری را به همه اعلام کرد. آن شب یکراست مرا سر میز مارتینتی و توکل بردند و با هم غذا خوردیم، این اولین و آخرین باری بود که سر میز رؤسا شام خوردم و بعد دوباره کنار تیم بودم.
انتهای پیام/