به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه "تاگس سایتونگ" آلمان در مطلبی نوشت: این روزها دیگر مبارزه با علل مهاجرت و پناهندگی هیچ نقشی برای اتحادیه اروپا ندارد و هدف برای این اتحادیه در حال حاضر دور نگه داشتن افرادی که به دنبال حمایت هستند به هر قیمتی است.
بر اساس داده های سازمان ملل، بیش از نیمی از جمعیت سودان، یعنی 17.7 میلیون نفر، غذای کمی برای خوردن دارند. حدود یک دهم، بیش از 4 میلیون نفر، دچار سوءتغذیه حاد هستند. تقریباً 9 میلیون نفر در داخل و خارج از کشور متواری هستند. همچنین فراتر از مرزها در چاد هم کمبودهای فراوانی وجود دارد. سازمان های کمک های بشردوستانه در این مناطق وجود دارند، اما آنها پول ندارند. در حالی که جهان به درستی به وحشت غزه خیره شده است، وحشت سودان تقریباً یک سال پس از آغاز جنگ بین قدرتمندترین ژنرال های این کشور در حال فراموشی است. هر کس میتواند فرار می کند و هر کس نمی تواند می میرد.
در ادامه این مطلب آمده است: این واقعیت نامرئی آفریقاست که نهایت مرئی آن در اردوگاههای افتضاح پناهندگان «غیرقانونی» در شمال آفریقا و قایقهای شلوغی که در دریای مدیترانه واژگون میشوند، نمایان میشود. نه تنها در سودان، بلکه در بسیاری از کشورها از مالی گرفته تا کنگو، کل جوامع تحت فشار تخریب عمدی یا تدریجی شرایط زندگی خود در حال فروپاشی هستند.
در این میان اروپا با آمیزه ای از سخت گیری و کوری با این واقعیت روبرو می شود. این سخت گیری ها در تصمیم گیری برای توقف مهاجرت «غیرقانونی»، دشوارتر کردن دسترسی به مراحل پناهندگی و تسهیل اخراج کسانی است که به دنبال حمایت هستند. برای این منظور، اتحادیه اروپا با کشورهای ترانزیتی خودکامه مانند تونس، مصر یا موریتانی، که حقوق اساسی در آنها اعمال نمی شود، قراردادهایی منعقد می کند. این کوری که اروپا خود را به آن زده است با نادیده گرفتن دلایلی که باعث می شود افراد برای چشم انداز زندگی بهتر زندگی خود را به خطر بیاندازند همراه است.
این در حالی است که "مبارزه با علل فرار" شعار اصلی سیاست پناهندگان از جمله آلمان برای سال ها بود با این توضیح که شرایط زندگی بهتر در کشورهای مبدا مهاجرت را کاهش می دهد.
در ادامه این مطلب آمده است: اما امروز دیگر صحبتی از "مبارزه با علل پناهندگی در اروپا نیست. اروپا به سادگی هیچ پناهنده دیگری نمی خواهد، حداقل نه پناهندگان غیر اروپایی. آن ها دیگر برای کاهش علل پناهندگی به کشورهای دیگر پولی نمی دهند، بلکه برای جلوگیری از پناهندگی هزینه می کنند. در این وضعیت پناهندگان فقط باید در آن سوی دریای مدیترانه با شرایط خود کنار بیایند و نکته اصلی این است که آنها در آنجا بمانند. در صورت لزوم، این اتحادیه مبالغ هنگفتی را برای این کار خرج می کند و در عین حال به سوی خرید جهانی برای کارگران ماهر و منابع انرژی سبز می رود.
به این ترتیب اروپا می خواهد از ثروت سایر نقاط جهان بهره مند شود و در عین حال از بدبختی در سایر نقاط جهان بی خبر بماند. آیا جای تعجب است که بقیه جهان نمی خواهند چیزی در مورد اروپا بدانند؟ به این ترتیب وقتی اروپا سیاست های خود را بدون بقیه جهان انجام می دهد، بقیه جهان هم سیاست های خود را بدون اروپا انجام می دهند. به زودی قاره پیر در این شرایط تنها خواهد ماند و دیگر جهان را درک نخواهد کرد.
اتحادیه اروپا و کشورهای عضو این تشکل اخیرا مرتبا بر سیاست های سختگیرانه خود علیه پناهندگان می افزاید و رویکردهای سختگیرانه تری را در دستور کار قرار می دهد.
این اتحادیه در این راستا به انعقاد توافق های ضد مهاجرتی با کشورهای مبدا روی آورده و هزینه های زیادی در این زمینه می کند.
از طرفی کشورهایی اروپایی مانند ایتالیا و مالت اغلب علیه امدادگران دریایی خصوصی اقدام می کنند. سازمان های امدادی از نقض قانون صحبت می کنند و از اتحادیه اروپا کمک می خواهند. اما توافقی در این باره در بروکسل وجود ندارد.
سال گذشته، ایتالیا قوانین سختگیرانه ای علیه امدادگران دریایی خصوصی صادر کرد. آنتونیو تاجانی، وزیر امور خارجه ایتالیا، این رویکرد سختگیرانه تر را در نشست وزیران در بروکسل این طور توجیه کرد که اینها مشکلی است که باید حل شود. الیور کولیکوفسکی، سخنگوی سازمان امدادرسانی Sea Watch، می گوید که از آن زمان تاکنون، کشتی های امداد غیرنظامی توسط مقامات ایتالیایی در بیش از 20 مورد توقیف شده اند.
در این شرایط تعداد قربانیان مهاجر در مسیر رسیدن به اروپا هم به شدت در حال افزایش است.
بر اساس گزارش سازمان ملل، بیش از 260 مهاجر از ابتدای سال جاری میلادی غرق یا مفقود شدهاند که بیشتر آنها در مسیر مدیترانه مرکزی بوده اند.
انتهای پیام/