به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه "برلینر سایتونگ "در مطلبی انتقادی به سیاست های نادرست آلمان در قبال رژیم صهیونیستی به ویژه در جریان جنگ غزه پرداخته ونوشت این یادآور دوران مک کارتی است.
نویسنده در ادامه نوشت: اگر چند سال پیش برای من پیشبینی میکردید که امروز در آلمان در مورد اسرائیل و غزه چه میگذرد، فکر میکردم این یک فانتزی است.
یک دولت ائتلافی آلمان متشکل از سوسیال دموکراتها، سبزها و لیبرالها حمایت نظامی و دیپلماتیک بیقید و شرط را از رژیمی تضمین میکند که در حال حاضر باید در برابر دادگاه بینالمللی دادگستری در لاهه به ظن نسلکشی پاسخگو باشد - شبههای که خود دادگاه آن را به عنوان محتمل طبقهبندی میکند. در این شرایط روشنفکران و هنرمندان مشهور بینالمللی - از جمله صداهای یهودی - که برای حقوق بشر و درک بینالمللی فعالیت می کنند از طرف آلمان به مراسمات مختلف دعوت نمیشوند و کرسیهای استاد مهمان و مراسم اهدای جوایزشان لغو میشود که از جمله آن ها نانسی فریزر، لوری اندرسون و ماشا گسن هستند.
جرم این افراد نام بردن از جنایات جنگی گسترده و نقض حقوق بشر در غزه و مطالبه چیزی که مجمع عمومی سازمان ملل نیز به شدت خواستار آن است یعنی آتش بس فوری و دائمی برای پایان دادن به کشتار بیهوده در غزه می باشد. بیش از 33000 نفر از جمله 13000 کودک در حال حاضر قربانی بمباران های رژیم صهیونیستی در نوار غزه شده اند و یک فاجعه قحطی در این منطقه راه است.
فهرست به زعم دولت و مسئولین آلمانی، قانون شکنان تقریباً هر روز در حال افزایش است. فیلمسازان یووال آبراهام از اسرائیل و بازل آدرا از فلسطین که جایزه فیلم مستند برلیناله را برای فیلم «سرزمین دیگری نیست» درباره اخراجها در کرانه باختری دریافت کردند، از سوی سیاستمداران و رسانههای برجسته به یهودستیزی متهم شدند زیرا آنها پایان دادن به تحویل تسلیحات آلمانی که در دوران جنگ به خواست رژیم صهیونیستی حدود ده برابر شده بود را درخواست کردند و همچنین به این دلیل که آنها جرأت کردند از کلمه "آپارتاید" استفاده کنند، که دو سازمان برجسته حقوق بشر جهان یعنی عفو بینالملل و دیده بان حقوق بشر، پس از انجام چندین سال مطالعات عمیق در محل، سال ها در رابطه با اسرائیل از آن استفاده می کنند. به این ترتیب هرکسی که امروز به سازمان ملل متحد، قوانین بینالمللی و سازمانهای حقوق بشری به رسمیت شناخته شده در آلمان استناد کند، شخص غیر ارادی، متنفر از اسرائیل و یهودیستیز شناخته میشود.
این همه ماجرا نیست. چنین افرادی اکنون حتی باید انتظار ممنوعیت ورود و فعالیت را در آلمان داشته باشد، مانند یانیس واروفاکیس، وزیر دارایی سابق یونان و غسان ابوسیطا، جراح مشهور بریتانیایی فلسطینی و رئیس دانشگاه گلاسکو، که هنگام ورود به آلمان در فرودگاه برلین چندین ساعت ها نگه داشته شده و سپس به مبدا بازگردانده شدند.
اما کنگره سه روزه فلسطین که قرار بود این افراد در آن سخنرانی کنند پس از دو ساعت توسط پلیس لغو شد و پلیس به سرعت برق را قطع کرد. دلیل رسمی برای این ممنوعیت پخش یک مشارکت آنلاین توسط محقق و نویسنده فلسطینی 87 ساله سلمان ابو سیتا در این کنگره اعلام شد. چند روز قبل، فعالیت و ممنوعیت ورود سیتا به این دلیل اعمال شده بود که او در مقاله ای اشاره کرده بود که در جوانی می توانست یکی از کسانی باشد که حمله جنبش مقاومت فلسطین حماس به اسرائیل را در 7 اکتبر 2023 انجام دهد. اینکه چه مبنای قانونی وجود دارد که بر اساس آن میتوان کل یک کنگره را لغو کرد زیرا یک سخنران آن از طریق پیام ویدیویی اظهارات مشکوک ایراد کرده است، از سوی مقامات همچنان مخفی باقی مانده است.
در ادامه این مطلب آمده است: در حالی که طبق نظرسنجی ها، 69 درصد از آلمانی ها معتقد نیستند که اقدامات اسرائیل در غزه موجه است، سیاستمداران این کشور همچنان بر حمایت بی قید و شرط از اسرائیل تکیهو بر آن تاکید می کنند. با انجام این کار آن ها اقدامات وحشیانه فزایندهای علیه منتقدان به این روند انجام میدهند و مسیر مقابله خطرناکی با آزادی بیان و استانداردهای حقوق بینالملل را آغاز کرده اند. به این ترتیب، آلمان در معرض این تهدید قرار دارد که هر چه بیشتر به سمت نظم سرکوبگرانه-استبدادی فرو خواهد رفت.
در ادامه این مطلب آمده است: از منظر بینالمللی، آلمان مدت هاست که در حال هدر دادن و از بین بردن کامل شهرت خود بوده است. این امر همچنین در شکایت نیکاراگوئه علیه آلمان بهخاطر همدستی در نسلکشی غزه در دادگاه بینالمللی، روندی که حمایت گستردهای در جنوب جهانی دریافت کرده است، منعکس شده است. با توجه به گسترش "فرهنگ لغو" نسبت به رویدادهای انتقادی از اسرائیل، هنرمندان و روشنفکران بینالمللی به طور فزایندهای از آلمان دور می شوند. برای مثال، آنی ارنو، برنده جایزه نوبل ادبیات فرانسوی، به ابتکاری پیوست که خواستار تحریم موسسات فرهنگی دولتی آلمان است، زیرا به زعم وی آلمان سیاست «مک کارتی» را دنبال میکند که آزادی بیان را سرکوب میکند.
این روزنامه آلمانی در ادامه نوشت: دلیل این چرخش نادرست دولت فدرال آلمان این است که این کشور به دلایل تاریخی خود را ملزم می داند قاطعانه در کنار اسرائیل بایستد. اما آیا موضع گیری در برابر قوانین بینالمللی، حقوق بشر و آزادی بیان می تواند درس درستی از بزرگترین جنایت تاریخ بشر باشد؟ آیا تعهد دادن به همبستگی ابدی و بی قید و شرط با یک رژیم خاص، کاملاً بی تفاوت نسبت به اینکه چه کسی آن رژیم را اداره میکند (در مورد اسرائیل، تندروهای راست در حال حاضر) و آنچه انجام می دهد، نتیجه اخلاقی درستی است؟ آیا نباید همبستگی ما بیشتر متوجه مردم آسیب دیده باشد؟ آیا ا این گناه گذشته نباید این طور نتیجه گیری کرد که دولت های آلمان به ویژه باید از حقوق مردم در برابر آزار و اذیت، ضربه روحی و مرگ فارغ از منشاء، ملیت، رنگ پوست و مذهب محافظت کنند؟ اما چرا سیاستمداران آلمانی از مردم غزه حمایت نمی کنند؟ چرا کسانی که از این حقوق دفاع میکنند و میخواهند از کشتار بیشتر جلوگیری کنند طرد شده و برای عموم آلمان ممنوع شدهاند؟ حقیقت و قانون در حال حاضر در آلمان وارونه است و بقیه دنیا سرشان را تکان می دهند.
انتهای پیام/