به گزارش خبرگزاری تسنیم، مراسم رونمایی از پروژه موسیقایی «مولانا تا سایه» به آهنگسازی پیروز ارجمند، خوانندگی کیوان رستگاری و تنظیم مهران اکرمی با حضور دستاندرکاران این آلبوم و تعدادی هنرمندان شناختهشده عرصههای مختلف در موزه موسیقی ایران برگزار شد.
پیروزارجمند آهنگساز پروژه «مولانا تا سایه» که اجرای برنامه را به عهده داشت در ابتدای این برنامه ضمن ارائه توضیحاتی از روند تولید این آلبوم گفت: حدود سه سال پیش با دکتر رستگاری توافق کردیم تا یک اثر مشترک را تولید کنیم در این راستا برای انتخاب شعر صحبت می کردیم که علاوه بر انتخاب اشعاری از مرحوم هوشنگ ابتهاج به اشعار مولانا رسیدیم . البته آنچه تا امروز عمدتا از مولانا در موسیقی معرفی شده عموما برداشت هایی موسیقایی برگرفته از موسیقی های منطقه کردستان و موسیقی صوفیانه بوده اما ما می خواستیم فضای جدیدی را در این زمینه تجریه کنیم که خوشبختانه با همراهی مهران اکرمی و کیوان رستگاری شرایط متفاوتی به وجود آمد که نتیجه اش آلبوم «مولانا تا سایه» شد.
کیوان رستگاری خواننده و تهیه کننده آلبوم «مولانا تا سایه» نیز در این مراسم با قرائت متنی گفت: موسیقی نواحی ایران هرکدام به داستان که نه ، بلکه به واقعیت هایی تاریخی گره می خورد که پشت هر نت آن دردهای زیادی است که بغض ها را می سوزاند و باید شنید و خواند گریست که در این سرزمین چه داستان هایی گذشته است. در این راه ترانه های ما نیز دربرگیرنده نکات متعددی است که می تواند از دریچه موسیقی وارد فضاهای متفاوتی شود. ما هم وظیفه داریم که به فرزندانمان این ارزش ها را یاد بدهیم و نشان دهیم که می توان براساس این ترانه ها و موسیقی ها ملودی های متفاوت جدیدی خلق کرد . مسیری که در این آلبوم به واسطه حضور پیروز ارجمند انجام شد و با عشقی که دراین کارداشت همراه با مهران اکرمی اشعار مولانا و ابتهاج را با موسیقی ممزوج کردند.
وی افزود: براین باورم نیاکان من و شما ، ما را ستایش خواهند کرد که تلاش داشتیم چنین آثاری را با الهام و استفاده از بزرگان ادبیات ایران به جامعه نشان دهیم. نوشته ها و آثاری که بوی انسانیت می دهند و می تواند ویژگی های متفاوتی داشته باشند که امیدوارم مورد توجه نیز قرار گیرد.
دسترسی به ذات هستی در آلودگی فضاهای نشانه ای
دکتر حمید شهیری؛ استاد تمام دانشگاه تربیت مدرس در حوزه نشانه-معنا شناسی نیز در بخش دیگری از این مراسم اظهار کرد رابطه موسیقی و انسان در حوزه های معناشناسی دربرگیرنده نکاتی است که می توانیم پیرامون آن به قصه ها و داستان های زیادی اشاره کرد.
وی افزود: ما انسان ها آن قدر در زندگی خودمان درگیر و زندانی ساختارهای نشانه ای هستیم که ما را از جانمان دور می کنند و باعث می شوند بین ما و جوهره انسان فاصله ایجاد شود. موضوعی که ما را از اصل پدیده هم دور می کند. آن چه که معصومیت را لکه دار می کند فضاهای نشانه ای هستند که جوهره آدمی را آلوده می کند. بنابراین تن ما به این ترتیب تن ابزاری و تن ابژه ای است که متاسفانه دریچه وجودی خود را گم کرده است؛ یعنی اتفاقی که در جهان بشری افتاده این است که انسان ها دریچه وجودی خود را بسته اند. پس حالا که چنین است باید چه کنیم؟ به اعتقاد من یکی از راه کارها راهکار رجوع به مولانا و موسیقی است. در این مجال موسیقی به کمک می آید تا در آلودگی فضاهای نشانه ای اجازه دسترسی به ذات هستی داشته باشیم.
این استاد دانشگاه بیان کرد: من اعتقاد دارم، این پرده دود اندود با موسیقی و مولانا به کنار می رود که از پس پرده نور را ببینیم. موسیقی وجه مادی را می گیرد و معصومیت زبانی را به نشانه برمی گرداند و در یک مولفه شنیداری انسان سیستم اعصاب را همراهی می کند و بعد از برداشتن کنترل های نشانه ای روزنه ای را ایحاد می کند که نهایت آن روشنی و نور است.
وی در بخش دیگری از صحبت های خود ضمن ارائه توضیحاتی مشروح درباره آنچه بین رابطه موسیقی و مولانا مطرح می شود،توضیح داد: موسیقی نه در قالب کمی که در قالب کیفی عمل می کند و این فضایی برای به آغوش کشیدن جان و جوهره انسانی است. اینجاست که مولانا به وجود می آید و با موسیقی به وجود انسانی کمک می کند ؛ البته موسیقی مربوط به مولانا دربرگیرنده فضای خاصی است که با موسیقی های دیگر فرق می کند. موسیقی مربوط به مولانا کمک می کند که ما به فضای امتزاح نزدیک شویم. مسیری که به اعتقاد من در آلبوم «مولانا تا سایه» وجود دارد و می تواند از جهات مختلف مورد کنکاش و بررسی قرار گیرد.
انتهای پیام/