به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم، متن یادداشت فعالان بخش حملونقل هوایی کشور خطاب به رئیسجمهور آینده برای رفع چالشهای صنعت هوانوردی به شرح زیر است؛
بررسی و نگاهی به چالش های صنعت هوانوردی به عنوان یک صنعت مهم و راهبردی که نمایانگر پیشرفت و پیشرو بودن کشورهای گوناگون است، از ضرورت قابل اعتنایی برخوردار است. از همین رو، جمعی از کارشناسان و متخصصان حوزه هوانوردی در آستانه انتخابات چهاردهم ریاست جمهوری، برآن شدند تا با تهیه لیستی جامع از چالش های محوری این صنعت، در وهله نخست به صورت اجمالی به شناسایی معضل و در گام بعدی به ارائه پیشنهاداتی به تصمیم سازان و تصمیم گیران دولت بعدی در این زمینه بپردازند. روش این بررسی از طریق مصاحبه با حدود 15 نفر از مسئولین، کارشناسان و متخصصان این حوزه و در نهایت برگزاری جلسات کارشناسی بررسی و جمع بندی موضوعات و سه بحث محوری، چالش های اصلی، ظرفیت های محوری صنعت و پیشنهادات حول آن بوده است.
به صورت کلی باید این نکته را مد نظر داشت که صنعت هوانوردی شامل سه قسمت بنیادین در خدمت مخاطب یعنی مسافران است:
الف. نظارت و تقنینی: شامل وزارت راه و سازمان هواپیمایی کشوری
ب. اجرایی و عملیاتی: شامل شرکت فرودگاه ها و ناوبری هوایی، فرودگاه ها و شرکت های هواپیمایی
ج. پشتیبانی: شرکت های تعمیر و نگهداری، مسافربری و مراکز آموزشی
با بررسی کلی نظرات کارشناسان، پرتکرار و پربسمادترین چالش های صنعت هوانوردی که بهنظر معضلات محوری آن است شامل:
1 . ضعف و نارسایی حاکمیت سازمان هواپیمایی کشوری:
1-1- حاکمیت یکپارچه و از بالا به پایینی در صنعت هوانوردی بین اجزا متفاوت داخل صنعت و حتی بیرون از آن وجود ندارد و در نتیجه سیاست گذاری، قانون گذاری و نظارت صنعت هوانوردی مطابق با برنامههای بالادستی پیش نمیرود.
1-2- لابیهای سیاسی و اقتصادی باعث تاثیر در عملکرد سازمان و نظارت ضعیف شده است.
1-3- عدم شفافیت قوانین، مقررات و دستورالعملها.
1-4- انتصابات غیر تخصصی در بخش های مختلف صنعت.
2 . ناکارآمدی و اقتصادمحور نبودن صنعت هوانوردی، باعث منطق غیر بهرهور حاکم در قسمتهای اجرایی متفاوت صنعت هوانوردی شده است.
2-1- اقتصاد دستوری و بهره مندی از سوبسید های دولتی.
2-2- بالا بودن ریسک سرمایه گذاری به ویژه به دلیل سازوکارهای پیچیده مانند حل اختلاف.
این دو مشکل محوری تبعات قابل توجهی در صنعت داشته است از نظیر:
1. سامانههای مستهلک ناوبری و مراقبت پرواز
2. ناوگان هوایی قدیمی.
3. عدم بهکارگیری نیروهای متخصص.
4. عدم ارتباط استفاده از ظرفیت و کنشگری فعال در مجامع بینالمللی تخصصی.
5. آموزش و نگهداشت نیرو در صنعت با نزول مداوم همراه بوده است.
حال، ظرفیت های اصلی این صنعت از قرار زیر است:
1. نیروی کار ارزان.
2. توانایی آموزش مناسب و ارزان برای سایر نقاط دنیا.
3. سوخت و هزینه های فرودگاهی ارزان.
4. نیروی انسانی متخصص و توانمند.
5. جغرافیا و موقعیت مناسب در چهارراه جهان.
نهایتا، پیشنهادات مشخص بهبود وضعیت صنعت هوانوردی با توجه به چالشهای محوری و ظرفیت های کشور:
الف. اعمال آزادیهای متفاوت هوانوردی (5، 6 یا حتی 9)، به معنای استفاده از ظرفیت جغرافیایی، نیروی انسانی و هزینههای پایین از طریق همکاری با شرکت های هواپیمایی خارجی.
ب. توسعه ناوگان با هواپیماهای دست دوم.
ج. بهروز کردن دانش کارکنان صنعت با دوره های بازآموزی در جهت ارتقا بهره وری و ایمنی صنعت.
د. تنظیم هوشمندانه بازار صنعت هوانوردی بهویژه در دو حوزه قیمت سوخت و بلیت.
ه. ایجاد سازوکار های دوجانبه یا چند جانبه و جهانی برای سازوکار های حل اختلاف برای سرمایهگذاران خارجی مانند پیمان کیپ تاون.
و. بهکارگیری دیپلماسی فعالانه هوانوردی برای ارتقا سازوکار های عملیاتی و اجرایی.
ز. ارائه تمهیدات مالی و قانونی برای واردات ابزارهای سامانه های هوانوردی با توجه به سطح ایمنی مورد نیاز بالای این حوزه.
ح. ارائه خدمات منطقهای و جهانی تعمیر و نگهداری هواپیما با توجه به هزینه پایین و مهارت بالای آن در ایران.
انتهای پیام/