به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، «توماس فریدمن»، ستوننویس و نویسنده مشهور آمریکایی در یادداشتی در روزنامه نیویورکتایمز به مسئله دشوارتر شدن نقش آمریکا در جهان امروز و به ویژه منطقه غرب آسیا پرداخته و در بخشی از این یادداشت به عدم آمادگی نظامی واشنگتن برای مقابله با ایران، روسیه و چین پرداخته است.
فریدمن در بخش آغازین این یادداشت به دشواری بیحد و حصر وظایف وزیر امور خارجه آمریکا نسبت به دهههای گذشته پرداخته و نوشته است: «اداره سیاست خارجی آمریکا بسیار بسیار دشوارتر از آن چیزی است که آمریکاییها فکر کردهاند.»
وی در ادامه نوشته است: «این کار در عصری که شما مجبور به مدیریت ابرقدرتها، ابرشرکتها، افراد و شبکههای ابرقدرت، اَبَرطوفانها و اَبَرطلاعات هستید تقریباً غیرممکن است- ضمن آنکه همه اینها در همتنیده میشوند و شبکهای پیچیده از مشکلات به وجود میآورند.»
فریدمن ادعا کرده در دوران جنگ سرد انجام «دیپلماسی قهرمانانه» کاری ممکن و در دسترس بود. او مینویسد: «مثلا هنری کیسینجر را در نظر بگیرید. او فقط به سه سکه [برای تلفن کردن]، یک هواپیما و چند ماه دیپلماسی رفت و برگشتی نیاز داشت تا توافقات خارجی پس از جنگ میان اسرائیل، مصر و سوریه را حاصل کند.»
تحلیلگر نیویورکتایمز نوشته او با یک سکه به «گلدا مئیر»، نخستوزیر وقت اسرائیل، با سکه دوم به «انور سادات»، رئیسجمهور مصر و با سکهای دیگر به «حافظ الاسد»، رئیسجمهور سوریه تلفن کرده و موفق شده نخستین توافق صلح از سال 1949 را بین سه طرف ایجاد کند.
او در ادامه به وضعیت سخت ادعایی بلینکن در مقایسه با کیسینجر اشاره کرده و مینویسد: «خاورمیانهای که [بلینکن] امروز مجبور است با آن سر و کار داشته باشد را با خاورمیانه زمان کیسینجر مقایسه کند. منطقه متحول شده و از منطقهای متشکل از دولت-ملتهای مستحکم به منطقهای متشکل از دولتهای شکستخورده، دولتهای زامبی و مردان خشمگین ابرقدرتی که به راکتهای نقطهزن مسلح شدهاند تبدیل شده است.»
فریدمن در ادامه نوشته است: «دارم درباره حماس در غزه، حزبالله در لبنان و سوریه، حوثیها (انصارالله) در یمن و شبهنظامینان شیعه در عراق صحبت میکنم.»
او در ادامه رژیم صهیونیستی را علیرغم عدم مشروعیت قانونیاش یک «دولت-ملت» در نظر گرفته و مدعی شده حزبالله تنها نهاد غیردولتی در تاریخ مدرن است که توانسته با یک دولت-ملت (اشاره به رژیم صهیونیستی) به یک موازنه «نابودی حتمی طرفین» دست پیدا کند.
فریدمن تصریح کرده است: «حزبالله امروز با راکتهای نقطهزن خود میتواند درست به همان اندازهای که اسرائیل فرودگاه بیروت را به نابودی تهدید میکند تهدید معتبری برای نابودی فرودگاه تلآویو ایجاد کند. بار آخری که این دو در سال 2006 با هم وارد جنگ شدند اوضاع اینطور نبود.»
این تحلیلگر مسائل سیاسی وظیفه دیپلماسی در دهه گذشته را به «بازی دوز» تشبیه کرده که در آن ایجاد همسویی و تقارن در منافع کشورهای مختلف کاری به مراتب آسان بود. در مقابل، در دوران جدید، بازی دیپلماسی به گفته او به اندازه قرار دادن همه رنگهای یکسان در یک سمت مکعب روبیک کاری دشوار است.
فریدمن با این مقدمه نوشته که اقتضای جغرافیای سیاسی جهان در آینده روی کار آمدن رئیسجمهور است که بتواند متحدان زیادی برای آمریکا ایجاد کند. او با انتقاد از سیاستهای دونالد ترامپ نوشته که رسیدن به این مهم با شعار «تنها آمریکا» میسر نخواهد بود.
فریدمن در ادامه بدون ارائه هیچ مستنداتی مدعی شده که ایران، روسیه و چین خواستار پیروزی ترامپ در انتخابات آمریکا هستند. او ادعا کرده است: «دلیل اینکه روسیه، ایران و چین همه میخواهند ترامپ در انتخابات برنده شوند چیست؟ چون آنها میدانند که او در تعامل با ناتو و سایر متحدان آمریکا به اندازهای کاسبمحور عمل میکند که هیچ وقت نمیتواند با آنها ائتلافهای پایداری ایجاد کند.»
او استدلال کرده است: «تردید نکنید: دنیایی که رئیسجمهور و وزیر خارجه بعدیمان بایستی نقش رهبری را در آن به عهده بگیرند از هر زمان دیگری از قبل از آغاز جنگ جهانی دوم پرچالشتر است.»
فریدمن در بخش دیگری از این یادداشت مفصل نوشته ایالات متحده آمریکا از لحاظ نظامی به اندازهای که باید برای دنیایی که قرار است به آن وارد شود آمادگی ندارد. او مینویسد: «روسیه، ایران و چین همهگی سالهاست در حال تقویت قابل توجه خودشان از لحاظ نظامی بودهاند.»
وی اضافه میکند: «بر عکس، ما به معنای واقعی کلمه امروز فاقد تسلیحات لازم برای مبارزه همزمان در هر سه این جبههها هستیم.»
انتهای پیام/