خبرگزاری تسنیم، لرستان: کوچهپسکوچههای شیراز پس از 700 سال هنوز هم هوای خنک استغنا را دارد و جانهای لولیوشی که بهدور گنبد حافظ عنان دل از کف دادند و شوریده و سرگشته مست شدند در هوای شعر او.
شعر حافظ بیتالغزل معرفت است و کیست که نداند تنها اوست که اینگونه میتواند حتی بهتفأل پریشانی شبهای دراز را به زلف یاری گره بزند و به نازکای خیال سحرگهی، که سینهٔ او خلد برین است و هر کلمه از دیوانش تافتهای از شکرشکنهای قدسی.
معجزه در کلام حافظ است که خلق میشود، که پیامبری است در شعر فارسی، که حتی قدسیان هم شعر او را از بر میکنند و دخترکان حنابردستزده هم با شعر او حجلهٔ بخت میآرایند.
700 سال است که کوچههای تنگ محتسبخورده و بهارنارنجها نرگسها و سروها در صفۀ حافظ بههم میآمیزند و سرتاپا گوش میشوند و آمین بر فراق یاری که آرزوی وصال از دیوان طلب دارد.
چه شورها، چه شررها، چه هرولهها که قسمخورده به شاخهنبات تمسک به دیوان حافظ گرفتهاند تا او کاشف هر رازشان باشد و محرم هر گزیدن به دندان صبر.
700 سال است که این میراث شرقی سرمست، مس وجودمان را زر میکند و ما را آبدیده در ناز و تنعم خزان و امیدوار به سایهٔ گیسوی نگار در بدعهدی ایام.
حافظ عزیز رسیده به کنعان است، یوسف برآمده از بُن چاه و ما گردآمدگان دور او که به ده کلاوه هم خریدار ترکتازیاش در شعر پس از هفت قرن هستیم، که کیست حافظ که ننوشد باده بیآواز رود؟
ما پس از 700 سال در 20 مهر و پاییز عنانرفته از اختیار در مجلس انس فلکالافلاک بهدور حافظ جمع شدهایم که گفتهاست که ز فکرِ تفرقه بازآی تا شوی مجموع، که شعر او قندهار است و تربتش زیارتگه رندان جهان.
.
انتهای پیام/644+