به گزارش خبرگزاری تسنیم از خرمآباد، کاروان شهدا را که آوردند، پاها هروله شد و دستها به طواف. هر کسی دست میسایید و تبرک برمیداشت بهنیت شفا و حاجتی شاید.
کوچهها، خیابانها و میدانها چهار شهید گمنام را روی سر میبردند که رسم لرستان به پابوسی مهمان است و حالا چه چیزی عزیزتر از شهید گمنام، آن بینشانهای بیپلاک که حتی نام هم ندارند و رضا شدند بهنام فرزند روحالله.
آنها که نه نام دارند، نه نشان و نه حتی مادری که حالا داغ دل را به استخوانهای سرد آغوش دهد. اصلاً گمنامی نه رسم شهدا که رسم بقیع است و چهار عزیزکردهای که نظرکرده در آسمانند و غریب در زمین.
آن ملجأ دور از زیارت و ضریح، افتاده در گوشهای دور و دلهای مُحرم در حسرت دیداری نزدیک. و چه چیزی غریبتر از عُلیا مخدّرهای که خاک را پذیرنده شد حتی در گمنامی.
حالا موکبها و کاروان شهدای گمنام بههم آمیختهاند تا بگویند هنوز هم باید بینشان بود، تا حتی آسمان هم بهنشانهٔ این گمنامی قیام کند و خاک را پابوس.
.
انتهای پیام/ 644