به گزارش گروه امام و رهبری خبرگزاری تسنیم؛ معمولا اینگونه است که قهرمانان، در منظر عمومی و جلو چشم مردم افتخارآفرینی کرده و مایه غرورافزایی ملی میشوند. قهرمان باید خوب، برجسته و زیاد دیده شود تا اثر قهرمانیاش در مردم جاری شود، مردم به او افتخار کنند، لحظاتی احساس غرور ملی کنند و اشک در چشمانشان حلقه بزند. قهرمان برای مردم این کارکرد را دارد که فاصله آرزوها و تمناهای دور و دراز آنان را برای لحظاتی کوتاه میکند، آنان خود را جای قهرمان میگذارند و در حس او شریک میشوند. اما دیری نمیپاید که از شدت اثر قهرمانی کاسته میشود و مردم، قهرمان را الگویی دسترسناپذیر و دستنیافتنی مییابند تا لحظهای که دوباره پیش چشمشان در میدانی دیگر دیده شود.
در مقابل این الگوی شایع از قهرمان،در دوران انقلاب اسلامی، مدل دیگری از قهرمان عرضه شد که به این راحتی گرد نسیان و کهنگی روی آن نمینشست. روی وجدان جمعی مردم اثر میگذاشت و به حافظه جمعی آنان و نه خاطره جمعی آنان مدد میرساند. قاعده قهرمانی عوض شده بود، قهرمان نیازی به دیده شدن نداشت، بلکه برعکس عمل قهرمانانه او درست وقتی انجام میشد که کسی از آن خبر نداشت. با اینکه اثر مستقیمش بدون اینکه کسی بداند، به مردم میرسید. در بیشتر موارد اثر قهرمانی بعد از غیابش، معلوم میشد. قهرمان نیازی به اثبات کار خود نداشت، ملاک صدق یا اثبات عملش فرق میکرد. او وفادار به عهد و آرمان الهی بود و برایش تا پای جان میجنگید.
شهادت گواهی صدق رفتار قهرمان بود و غیاب ظاهریاش را به حضور دائمی در حافظه جمعی تبدیل میکرد. حاج قاسم اما در این مدل عرضه شده پس از انقلاب اسلامی، قهرمان قهرمانان شد. حاج قاسم قاعده قهرمانی پس از غیاب این جهانی را مضاعف کرد و شدت بخشید. عمل قهرمانانه او با اینکه دور از چشم مردم بود، او را در دوران حضورش هم به جایگاه قهرمانی رسانده بود. حاج قاسم برای لحظه شهادت صبر نکرد، بلکه زندگی را شهیدانه کرد. او در دوران حیاتش به حافظه جمعی مردم راه یافت، تا پس از شهادتش آن انرژی بیسابقه یک ملت شدن مردم را موجب شود. قهرمان انقلابی این چنین به ساحت وجدان ملی مردم راه یافت. این وجدان جمعی مدام نام حاج قاسم را صدا میزند و از او برای مقاومت بیشتر مدد میخواهد...
انتهای پیام/