به گزارش گروه اجتماعی خبرگزاری تسنیم، سردار سعید منتظرالمهدی معاون فرهنگی و اجتماعی فراجا با اشاره به برگزاری برخی دوئلها و شرطبندیها در بین نوجوانان و جوانان طی یادداشتی نوشت: این هماوردیها و مسابقاتی که نشأت گرفته از عصبانیتهای لحظهای، انتقام، خودبزرگبینی و لجبازی است؛ گاهی از فضای مجازی به فضای حقیقی رسیده و رنگ خون میگیرند.
سردار منتظرالمهدی با تاکید بر این که این دوئلهای خودویرانگر از آن رفتارهای غلطی است که نبایستی بگذاریم تا تبدیل به مد و الگوی ناخوشایند شود؛ آورده است: آن هنگام که نوجوانان و جوانان ما به تلافی توهین و اعاده حیثیت دست به اقدام فیزیکی زده و با سلاحهای سرد و گرم به دنبال انتقامجویی هستند، فجایعی بسیار دردناک رقم میخورد.
در ادامه یادداشت آمده است: نوجوانی دورانی عجیب و پر التهاب بوده و با نوعی سردرگمی همراه با پرخاش، طغیان و خشونت همراه است؛برخی از این رفتارهای پر خطر ریشه در خانواده و گروه همسالان دارد و برخی نیز نتیجه بازیهای خشن رایانهای، فیلمهای ماهوارهای و استفاده نامناسب از فضای مجازی است؛ این کنشهای پُرخطرِ دوران نوجوانی بعضا به بروز فاجعه منتهی میشود.
یکی از آسیبهای این دوران میتواند ورود به انواع دوئل های مثبت و منفی در فضای حقیقی و مجازی باشد؛ برخی به دلیل اعتماد به نفسِ کاذب و بالا ، برخی به دلیل عدم کنترل و مدیریت خشم اقدام به دوئل های می کنند که سرانجامی جز پشیمانی ندارد.
میدانیم که وقوع رفتارهای پرخطر در نوجوانان به اقتضای سنشان بالاست. مهارتهای ارتباطی آنان گاها ضعیف و اِدراکشان از خودکارآمدی ( ادراک مهارتها و توانایی های اجتماعی) تا حدی پایین است و رفتارهای تهاجمی شان افزایش مییاید.
برخی از این رفتارهای خارج از قاعده و عرف ناشی از تفکر انتقادی آنها نسبت به دنیای اطرافشان؛ برخی از روی هیجانات غیرقابل کنترل دوران بلوغ، بعضی هم تربیتهای ناصحیح سه ضلع خانواده، مدرسه و جامعه است. نوجوانان نمیدانند انواع دوئل های عشقی، قدرت نمایی، حتی دوئل بر سر بازی های آنلاین به نتایج دلخواهشان ختم نمیشود.
بدون هر گونه ابرازِ حرفِ شعاری،«کودکان و نوجوانان» آینده سازان هر جامعه هستند و از سوی دیگر هر کودک و نوجوانی بالقوه در معرض ارتکاب جرم است که جرم ناخواسته یِ رخ داده میتواند لحظات طلایی دوران رشد وی را تیره و تار نماید؛ عاقبت این دوئل های خشمگین به وقوع انواع جرم( قتل. سرقت، مواد مخدر، اعتیاد و ...) منجر میشود.
اما در پاسخ به این مهم که چه باید کرد لازم است: علاوه بر ضرورت سیاست گذاری صحیح توسط نهادهای متولی و افزایش آموزشهای لازم در جامعه، خانواده ها نیز توجه ویژه به شرایط کودکان و نوجوانان خود داشته باشند؛ مشاوره های فردی و خانوادگی، به کارگیری تکنیکهای آرامش، تغییر در قوانین خانه و خانواده و ... دنبال شود.
نبایستی از تدوین برنامهها و انجام آموزشهایی در جهت پیشگیری از رفتارهای پرخطر و افزایش مهارتهای ارتباطی و خودکارآمدی نوجوانان و دانشآموزان غفلت شود. این سرمایه عظیم نیاز دارد تا از دردسرهای رایج و شناخته شده دوری کرده و هر چه بیشتر مهارتهای اجتماعی لازم را بیاموزد.
انتهای پیام/