به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، در میان تمامی صحنههای عاشورا، تصویری که از حضرت عباس بن علی (علیهماالسلام) در ذهنها نقش بسته، تصویری است از وفاداری، ایثار و سقایی بینظیر. عباس (ع) نهتنها علمدار کربلا بود، بلکه ساقی کودکان تشنهای شد که در محاصره ظلم و جور، حتی جرعهای آب نیز از آنها دریغ شده بود.
او که فرزند امالبنین (سلاماللهعلیها) و برادر رشید امام حسین (علیهالسلام) بود، همچون کوهی از استقامت، تا لحظه آخر در برابر دشمن ایستاد و برای رساندن آب به خیمههای عطشناک جان خود را فدا کرد.
سقای کربلا؛ الگوی حقیقی مردانگی
سقای کربلا بودن، تنها یک لقب برای حضرت عباس (ع) نبود؛ بلکه حقیقت وجودی او را بازتاب میداد. او با آنکه خود تشنه بود، اما وفاداریاش به امام زمان خویش و محبتش به اهلبیت (علیهمالسلام) بر عطش او غلبه داشت.
هنگامی که به شریعه فرات رسید، آب را در دست گرفت، اما با یاد تشنگی اهلبیت (ع) آن را بر زمین ریخت و فرمود: «یا نَفْسُ مِنْ بَعْدِ الْحُسَیْنِ هُونِی وَ بَعْدَهُ لا کُنْتِ أَوْ تَکُونِی.»(ای نفس، بعد از حسین دیگر زندگی برای تو بیارزش است، چه باشی چه نباشی.)
این فداکاری عظیم، اوج ایثار و وفاداری حضرت عباس (ع) را نشان میدهد که حتی در سختترین شرایط، آب را بر خود حرام کرد و تنها برای کودکان تشنه، مشک را پر کرد.
حضرت عباس (ع) در قرآن و روایات
اگرچه نام حضرت عباس (ع) بهطور مستقیم در قرآن نیامده است، اما آیات بسیاری وجود دارند که ویژگیهای والای او را توصیف میکنند. از جمله، آیهای که درباره ایثارگران نازل شده است: «وَ یُؤْثِرُونَ عَلى أَنْفُسِهِمْ وَ لَوْ کانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ؛ و دیگران را بر خود مقدم میدارند، هرچند خودشان نیازمند باشند.» (سوره حشر، آیه 9)
این آیه به زیبایی ویژگی بارز حضرت عباس (ع) را به تصویر میکشد، کسی که در اوج نیاز و تشنگی، دیگران را بر خود ترجیح داد.
در حدیثی، امام صادق (علیهالسلام) در شأن حضرت عباس (ع) میفرماید: «کانَ عَمُّنا الْعَبَّاسُ بْنُ عَلِیٍّ نافِذَ البَصیرَةِ، صُلبَ الإیمانِ، جاهَدَ مَعَ أبی عَبْدِ اللّه وَ أبْلَى بَلاءً حَسَناً وَ مَضَى شَهیداً.»(عموی ما عباس بن علی، دارای بصیرتی نافذ، ایمانی استوار و مقاومتی بینظیر بود. او در کنار امام حسین (ع) جهاد کرد و به شهادت رسید.) (بحارالانوار، ج 44، ص 298)
وفاداری تا آخرین نفس
حضرت عباس (ع) در آخرین لحظات عمرش، با دستانی که از بدن جدا شده بود، با چشمانی خونین، اما با قلبی مطمئن به سوی خدا رفت. او دیگر نمیتوانست آب را به خیمهها برساند، اما رسالت خویش را انجام داده بود.
امام حسین (ع) در کنار او حاضر شد و با اندوهی عمیق، او را در آغوش گرفت و فرمود: «الْآنَ اِنْکَسَرَ ظَهْری...» (اکنون پشتم شکست.) این جمله نشان از جایگاه ویژه حضرت عباس (ع) نزد امام حسین (ع) دارد. او نه فقط یک برادر، بلکه یک سپر، یک حامی و یک تکیهگاه برای امام زمانش بود.
ماجرای سقایی حضرت عباس (ع) نهتنها در کربلا، بلکه در طول تاریخ، الگویی برای عاشقان ولایت و ایثار شده است. او به ما میآموزد که عشق واقعی، در فداکاری و گذشت معنا پیدا میکند. او نشان داد که میتوان با لب تشنه، ساقی شد و با دست بریده، پرچمدار حقیقت ماند.
امروز، نام حضرت عباس (ع) همچنان الهامبخش است. او نهتنها سقای کربلا، بلکه سقای معرفت و ایمان است که هر تشنهدلی را به سوی چشمهای از معرفت و ایثار هدایت میکند. سلام بر او، سلام بر دستان بریدهاش، سلام بر مشک پارهاش و سلام بر وفاداری بیمانندش.
انتهای پیام/