به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سینما را جشنها و دورهمیها و جشنوارههای متعدد نجات نمیدهد. همانگونه که برخی از جایزهها هم کمک نمیکند بازیگر خوب، کارگردان و فیلمنامهنویس حرفهای و تهیهکننده کاربلد و توانمند تربیت شود.
اما به هر حال ما به جشنواره خوب و استاندارد و در عین حال با وجهه بینالمللی نیازمندیم. سالهاست که در حوزه سینما، همه نگاهها به فیلم فجر است که در دولت فعلی آن هم دو پاره شد و دوباره باید بگوییم جشنواره ملی و جشنواره بینالمللی فیلم فجر.
زمانی که جشن حافظ یا اصطلاحاً جشن دنیای تصویر به منصه ظهور رسید آرام آرام جای خودش را باز کرد. البته در چند سال اخیر نتوانسته همچون گذشته که با مسئولیت علی معلم فقید هدایت میشد تأثیرگذار باشد. جوایزی که امسال هم صدایِ خیلیها را درآورد وقتی «سرزمین مادری» کاندیدای دریافت تندیس حافظ بود و جوایز به «دفتر یادداشت» و «نیسان آبی» رسید.
همین اتفاق البته با نشان سیفالله داد و جشنِ سپاس تهیهکنندگان افتاد. جایزه بهترین سریال کمدی به «دفتر یادداشت» میرسد. یا مجری مؤثر زن تلویزیون «ملیکا شریفینیا» میشود!
با احترام به این محصولات، مشخص نیست متر و معیارِ برگزارکنندگان جشن سپاس چه بوده و چه هست که نشان سیفالله داد را به همه نوع هنرمندی با افکار، نگاه و اتفاقات مختلف اهدا میکنند.
فارغ از اینکه انتقاد جدّی به تعدد و تکثر این جشنوارهها و جشنها وجود دارد در نوع برگزاری هم حرف و حدیث بسیار است. وقتی تهیهکنندگان به اصطلاح دلسوز دور هم جمع میشوند تا جشن سپاس یا به اصطلاح بهتر یک دورهمی برای هنرمندان برگزار کنند، از خدمات و زحمتهایشان به نوعی تجلیل به عمل آورند، بهتر نیست به فکر ساخت یک محصول جدید با استانداردهای روز و جذابیتهای لازم باشند.
چرا که متأسفانه امروز نمیتوان بسیاری از فیلمهای سینمای ایران را در سبدِ آثار ارزشمند و استاندارد قرار داد. مصداقِ بارز آن بسیاری از فیلمهای همین جشنواره چهل و سوم بود که حضورشان در بخش مسابقه سینمای ایران قابل تأمل بود.
در میان جوایز شبِ گذشته جشن سپاس تهیهکنندگان هم جوایز به بسیاری از همین کارهای ضعیف رسید. تفریق مانی حقیقی و دفتر یادداشت، یا در میان کارهای کودک به «نارگیل2» و مؤثرترین مجری زن تلویزیون هم ملیکا شریفینیا که چند صباحی است با «کودکشو» مجریگری را تجربه میکند.
البته جوایز خوبی هم این جشنواره اهداء کرده که در نوع خودش قابل تقدیر است. از توجه به ایفای نقش علیرضا کمالی که در «پوست شیر» و چند اثر دیگر درخشیده تا تقدیر از یک عمر فعالیت شهاب حسینی.
اما در کنار همه این موارد، باید به این نکته هم اشاره کرد جامعه صنفی هنرمندان چه تهیهکنندگان، چه کارگردانان و بازیگران و بقیه صنوف، یک اصلی را باید در دستور کار خودشان قرار دهند و آن همدلی و همبستگی است.
وقتی یک صنف را چند پاره میکنند و هر تهیهکنندهای گروهی را برمیگزیند شاهد این همه جشن، دورهمی و حتی در آینده شاید جشنواره هم باشیم. برگزاری مراسم تقدیر و تجلیل از هنرمندان لازم است اما میتوان در عین حال به اشتغالشان و ساخت آثار فرهنگی و هنری قابل تقدیر و ارزشمند هم توجه کرد.
در نهایت تمام این دلایل پشت پرده منجر به جشنی بیخاصیت به نام سپاس میشود که هیچ تاثیری در پیشبرد اهداف سینما نخواهد داشت.
انتهای پیام/