به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم، اگر در غربت عراق، دلت هوای غریبالغربا کرد و در ازدحام دلتنگیها، هوس زیارت امام رضا جان به سرت زد، کافیاست خود را به کاظمین برسانی، اینجا بهطرز عجیبی بوی مشهد میدهد، از خیابانهای منتهی به حرم که پر است از مغازههایی که مسافران در حال خرید سوغاتی از آنها هستند تا حتی کبوترانی که در آستانه ورودی حرم مشغول خوردن گندمهایی هستند که زائران با نیتهای مختلف روی زمین ریختهاند.
اینجا در حریم پدر و پسرِ علیبن موسی الرضا، حس عجیب و آشنایی وجودت را فرا میگیرد؛ گویی پا به مشهدالرضا گذاشتهای. در خنکای روحنواز هوای این روزهای کاظمین که قدم به حرم میگذاری، بیاختیار یاد خنکای فروردین و اردیبهشت مشهدالرضا میافتی.
نم باران، عطر بهشتی، چهچهه و رقص سرمست پرندگان در صحنها همه و همه، خاطرات صحن و سرای رضوی را در جانت زنده میکنند. اینجا، حتی گلدستهای فیروزهای، قامت برافراشته و بانگ دلنشین ساعتها، درست بهموقع، تو را به خلسه زیارت فرا میخواند.
قدم که در صحنهای مطهر کاظمین میگذاری، آواهای آشنای حرم رضوی در گوشت میپیچد؛ از نوای سوزناک "آمدم ای شاه پناهم بده" مرحوم کریمخانی، تا نغمه حزین مرحوم حاج فیروز زیرککار که میگفت: «هرچه هستم هرکه هستم بر کسی مربوط نیست، بر امامِ مهربانِ خود پناه آوردهام».
.
کافیاست چشمانت را ببندی؛ میتوانی خودت را در یک صحن رضوی مشغول خواندن دعای کمیل با صدای حاج منصور ببینی یا در صحنی دیگر با حاج محمود کریمی مناجات امیرالمؤمنین آن هم در شبهای رمضان را نجوا کنی.
یا حتی وقتی در رواقها و شبستانها قدم میزنی و خودت را به ضریح نزدیک میکنی، همان لطف و مهربانی و ادب خادمان رضوی را مشغول خدمت به پدر و پسر امام رضا و زائرانشان ببینی. آرام، متین و خندان؛ حتی وقتی قرار است از تصویربرداری کنار ضریح هم منعت کنند، باز هم همان خادمان مشهدی را میبینی. چهارشنبه که کاظمین باشی و دلت برای چهارشنبههای امامرضایی پر بکشد، کافی است چشمت را ببندی تا خود را همزمان در کاظمین و مشهد ببینی.
از باب الجواد آستان امام رضا(ع) وارد شدهای و پس از آنکه بابالحوائج، موسیبن جعفر(ع)، دستان خالیات را از جان و امید و برکت لبریز کرد، با بدرقه همزمان پدر و پسر و نوه، از بابالمراد خارج میشوی. به نشستن روی فرشهای نمخورده صحن گوهرشاد میاندیشی و به خستگی در کردن با چای گرم و خوشعطر چایخانه امام رضا(ع) در صحن غدیر و کوثر.
آری، کاظمین، همان مشهد ثانی است؛ تجربهای ناب و تکرارنشدنی برای دلهای بیقرار. کاش آنان که هنوز توفیق زیارت پدر و پسر امام رئوف را نیافتهاند، این سطور را نخوانند تا لذت این کشف شگفتانگیز را، بدون پیشداوری و پیشآگاهی، تجربه کنند. اما بیشک، عمده کسانی که به این توفیق رسیدهاند، با شور و وصفی عجیب، این حقیقت را تصدیق میکنند: کاظمین، یعنی مشهد ثانی.
انتهای پیام/