به گزارش گروه رسانههای خبرگزاری تسنیم، ایران چیزی حدود 324 فروند هواپیمای مسافربری در اختیار دارد که بیشتر از نیمی از این هواپیماها زمینگیر هستند و غالب هواپیماهای عملیاتی نیز فرسوده و از رده خارج به شمار میآیند، اما با این حال در سالهای گذشته مجوزهای قارچگونه برای تاسیس شرکت هواپیمایی صادر شده است. به گونهای که برخی ایرلاینها کمتر از 4 هواپیما در اختیار دارند.
در مقابل غولهای صنعت هوایی جهان بسیار کمتر از ایران ایرلاین دارند، اما شرکتهای هوایی بزرگ با ناوگانی که گاه چند برابر ناوگان هوایی ایران است، فعالیت میکنند. صدور مجوز قارچگونه برای ایجاد ایرلاینبارها به چالش کشیده شده است. در ابتدای دهه نود خورشیدی علی نیکزاد، وزیر راه و شهرسازی دولت محمود احمدینژاد در سخنرانی عجیبی گفت که «راهاندازی شرکتهای هواپیمایی انحصاری نیست و هر کس تمایل داشته باشد، میتواند درخواست خود را ارایه کند!» او در ادامه توضیح داد که «به کسانی که بتوانند حداقل چهار فروند هواپیمای مورد تایید برای انجام پروازهایشان داشته باشند، مجوز AOC ارایه میشود تا نسبت به تکمیل و افزایش هواپیما بر اساس شرایط و مجوزهای سازمان هواپیمایی کشوری اقدام کنند.» این قانون عجیب سبب شد که رشد قارچگونه ایرلاینهای ضعیف با حداقل ناوگان و کیفیت و خدمات شکل بگیرد و ماجرا تا آنجا پیش برود که حتی کارخانهها و تیمهای فوتبال برای پروازهای اختصاصی خود اقدام به خرید یکی، دو فروند هواپیما کرده و درخواست تاسیس ایرلاین دهند و شمار قابل توجهی از افراد غیرمتخصص به این ترتیب به صنعت هوایی کشور تزریق شود.
این اتفاقات در حالی رخ داد که ایران حدود 324 فروند هواپیمای مسافربری در اختیار دارد که بخش اعظم آن زمینگیر است. اعدادی که در سالهای اخیر درباره شمار هواپیماهای عملیاتی ذکر شده، بسیار متناقض است و بین 70 تا 160 فروند هواپیما را در برمیگیرد. گذشته از این میانگین سن هواپیماهای فعال در خطوط مسافربری ایران به 25 سال میرسید که با واردات هواپیمای نو در زمان اجرای برجام این میانگین سنی به 15 سال کاهش یافت. هر چند که هواپیماهایی با سن نزدیک به 30 تا 40 سال هم در خطوط هوایی ایران وجود دارد. جالب اینکه با وضعیت گفته شده، تعداد ایرلاینهای کشور به 24 ایرلاین میرسد. ایرلاینهای کوچکی که گاه تنها با دو تا پنج هواپیما فعالیت میکنند.
این در حالی است که شمار ایرلاینهای غولهای صنعت هوایی جهان از ایران کمتر است! چین با جمعیت حدود یک میلیارد و چهارصد میلیون نفر و بازار هوایی بینالمللی تنها پنج ایرلاین مسافربری دارد. چاینا ساوترن که سومین شرکت هواپیمایی بزرگ جهان و بزرگترین ناوگان هوایی آسیا را در اختیار دارد با 860 فروند هواپیما و پرواز به 224 مقصد پروازی در جهان یکی از این ایرلاینهای چینی است. چاینا ایسترن با 581 فروند هواپیما، ایر چاینا با 444 فروند هواپیما، هاینان ایرلاینز با 225 هواپیما، شنژن ایرلاینز با 194 فروند هواپیما و کاتای پسیفیک با 171 فروند هواپیما، ایرلاینهای چین به شمار میآیند. هند هم با یک میلیارد و 500 میلیون نفر جمعیت تنها چهار ایرلاین دارد. ایرایندیا، جت ایرویز، اسپایس جت و ایندیگو این ایرلاینها هستند که فقط تعداد 242 هزار و 365 صندلی برای پروازهای خارجی در هر هفته اختصاص دادهاند.
این ماجرا تنها به هند و چین محدود نمیشود و ترکیه که یکی از بزرگترین صنایع هوایی جهان را در اختیار دارد و صاحب بزرگترین فرودگاه جهان با 76.5 میلیون مترمربع مساحت است، تنها 16 ایرلاین دارد که دو ایرلاین را تعطیل و در سایر ایرلاینها ادغام کرده است. ترکیش ایرلاینز با 365 فروند هواپیما، پگاسوس ایرلاینز با 94 فروند هواپیما، سان اکسپرس ایرلاینز با 70 فروند هواپیما و آنادولو جت با 66 فروند هواپیما بزرگترین ایرلاینهای ترکیه به شمار میآیند. امارات هم که با شرکت هواپیمایی امارات در فهرست 10 شرکت هوایی برتر جهان قرار دارد، مشابه ترکیه تقریبا با همین تعداد ایرلاین فعالیت میکند و اگر ایرلاینها کارگو را حذف کنیم حدود 18 شرکت هواپیمایی در این کشور فعالیت میکنند.
شرکت هواپیمایی امارات 400 هواپیما در اختیار دارد و فلای دبی با 100 فروند هواپیما و هواپیمایی اتحاد با 93 فروند و ایر عربیا با 56 فروند هواپیما بزرگترین ایرلاینهای امارات به شمار میآیند. متخصصان صنعت هوایی ورود تعداد زیادی ایرلاینهای خرد با حداقل امکانات را به صنعت هوایی کشور یک آسیب جدی میدانند و معتقد هستند که باید ایرلاینهای کوچک در هم ادغام شده و بساط اینگونه مجوزها جمع شود.
منبع: اعتماد
انتهای پیام/