گروه دانشگاه خبرگزاری تسنیم-زینب امیدی: انتصاب محمدحسین امید به عنوان سرپرست جدید دانشگاه تهران از سوی وزیر علوم، تحقیقات و فناوری، از چند جنبه قابل بررسی است. این انتصاب در حالی صورت گرفت که تنها 10 روز تا پایان هشتمین ماه سرپرستی سیدحسین حسینی باقی مانده بود. سرپرستی که از موعد قانونی آن نیز گذشته بود تا جایی که هفته گذشته در برنامه گرامیداشت روز معلم در دانشکده الهیات دانشگاه تهران، صدای دانشجویان را نیز درآورد. در حقیقت این نوع انتصاب و مشخص نشدن ریاست دانشگاه، اتفاقی کمسابقه در تاریخ مدیریتی مهمترین دانشگاه کشور و نماد آموزش عالی ایران به شمار میرود، که پرسشهای بسیاری را در مورد وضعیت مدیریت دانشگاهها در نظام آموزش عالی ایجاد کرده است.
محمدحسین امید، بازگشت دوباره به کرسی سرپرستی دانشگاه تهران
محمدحسین امید، استاد تمام دانشگاه تهران، پیشتر نیز در دولت یازدهم تجربه سرپرستی این دانشگاه را به همراه مسئولیتهای اجرایی مختلف داشته است. وی در این مدت مسئولیتهای متعددی در حوزههای مختلف مدیریتی دانشگاه تهران بر عهده داشته که از جمله آنها میتوان به این موارد اشاره کرد: ریاست پردیس کشاورزی و منابع طبیعی دانشگاه تهران، ریاست پردیس بینالمللی ارس دانشگاه تهران، معاونت دانشجویی و فرهنگی دانشگاه تهران در دوران ریاست رضا فرجیدانا، معاونت اداری و مالی دانشگاه تهران در دوران ریاست عباسعلی عمید زنجانی و به طور موقت در زمان فرهاد رهبر.
آخرین مسئولیت وی در نظام آموزش عالی به ریاست دانشگاه علمی و کاربردی بازمیگردد که از سال 1395 آغاز شد و به مدت پنج سال ادامه یافت. با انتصاب جدید، محمدحسین امید بار دیگر مدیریت دانشگاه تهران را به عهده گرفته است؛ مسئولیتی که دوره قبلی تنها 4 ماه برای او به طول انجامید و سپس به محمود نیلی احمدآبادی واگذار شد.
پرسشهای کلیدی پیرامون انتصابهای مکرر در دانشگاه تهران
آنچه این انتصاب را به موضوعی قابل تأمل تبدیل کرده، تکرار روندی مشابه طی کمتر از هشت ماه است. از انتصاب سیدحسین حسینی در 27 شهریور 1404 تا معرفی محمدحسین امید در اردیبهشت امسال، مدیریت دانشگاه تهران در وضعیت بلاتکلیفی قرار داشته است. چنین تغییرات کوتاهمدت و ناکارآمدی در تصمیمگیری، از چند منظر قابل تحلیل است.
وضعیت کمسابقه مدیریتی
انتصاب دو سرپرست در کمتر از هشت ماه برای دانشگاه تهران، به عنوان نماد آموزش عالی کشور، اقدامی کمسابقه است. این امر تصویر مثبتی برای ثبات مدیریتی یک نهاد علمی بزرگ به همراه ندارد. تغییرات مکرر و بلاتکلیفی در برنامهریزیهای کلان دانشگاه نیز میتواند به بیثباتی در مدیریت منابع انسانی و پژوهشی دانشگاه منجر شود.
عدم تشکیل شورای منتخبین دانشگاه
یکی از مأموریتهای اصلی سیدحسین حسینی، تشکیل شورای منتخبین دانشگاه با هدف جلب مشارکت حداکثری دانشگاهیان در معرفی گزینههای شایسته برای ریاست بود. این اقدام میتوانست نقش موثری در تقویت حس مشارکت و تصمیمسازی جمعی ایفا کند. با این حال، طی مدت سرپرستی وی، نه خبری از تشکیل چنین شورایی منتشر شد و نه گزینهای مشخص برای ریاست دائم دانشگاه معرفی شد. این امر از تعهد و پایبندی به وعدههای اولیه میکاهد.
پیامدهای تغییرات مکرر و بلاتکلیفی مدیریتی
تنها دانشگاه تهران نیست که درگیر این شرایط شده است. دانشگاههای خوارزمی، علامه طباطبایی و هنر نیز در وضعیت مشابهی قرار دارند و دورههای طولانی سرپرستی را سپری میکنند. نگه داشتن دانشگاهها در وضعیت تعلیق مدیریتی، نتایج زیانباری برای نهادهای علمی کشور به همراه خواهد داشت، به خصوص در دورهای که نظام علمی کشور نیازمند خیزش و تحولی جدید است.
چشمانداز مدیریتی در دانشگاه تهران
با انتصاب دوباره محمدحسین امید، انتظار میرود وزارت علوم راهکاری برای پایدارسازی مدیریت در دانشگاه تهران ارائه کند. محمدحسین امید به نظر میرسد یکی از گزینههای اصلی برای تصدی ریاست دائم این دانشگاه باشد. از سوی دیگر، شفاف شدن فرآیند انتصاب و شایستهسالاری در انتخاب مدیران دانشگاهی میتواند به افزایش اعتماد جامعه دانشگاهی کمک کرده و از تکرار تغییرات پرهزینه جلوگیری کند.
در آخر...
وضعیت قابل تأمل مدیریتی در دانشگاه تهران و برخی دیگر از دانشگاههای بزرگ نشان میدهد که نظام آموزش عالی با چالشهای جدی در ثبات، کارایی و برنامهریزی مواجه است. برای بازگرداندن این دانشگاهها به مسیر رشد و تحول علمی، نیاز به تعیین تکلیف سریع وضعیت مدیریتی و بررسی دقیق سیاستهای انتصابی وزارت علوم به شدت احساس میشود. تغییرات پیدرپی مدیریتی در دانشگاه تهران و سایر دانشگاههای بزرگ نشاندهنده نوعی بحران در سیاستگذاری و تصمیمگیری در نظام آموزش عالی کشور است. تداوم این وضعیت بلاتکلیف نهتنها اعتماد جامعه دانشگاهی را تضعیف میکند، بلکه روند برنامهریزی علمی و پژوهشی را نیز مختل میسازد. انتصاب محمدحسین امید فرصتی است تا وزارت علوم با تعیین تکلیف سریع و ایجاد ثبات مدیریتی، راه را برای تحول پایدار در این نهاد علمی مهم هموار کند. ثبات و شفافیت در انتخاب مدیران، کلید بازگرداندن این دانشگاهها به مسیر رشد و توسعه است.
انتهای پیام/