به گزارش خبرگزاری تسنیم از استان تهران، سالهاست مردم ورامین، پیشوا و قرچک در برابر بیتوجهی به ابتداییترین حقوقشان، فقط یک راه دارند و آن هم صبر است. رفتوآمدهای روزانه این مردم به پایتخت، قصه تکراری رنج، اتلاف وقت و بیعدالتی است؛ قصهای که مسئولان آن را بارها شنیدهاند اما همچنان ترجیح میدهند از کنار آن عبور کنند.
متروی ورامین نه یک پروژه فنی پیچیده، بلکه یک مطالبه ساده و ضروری است. مطالبهای که سالها پیش کلنگش زده شددو وعده بودجه آن داده شد و به مرحله ترسیم نقشه رسید؛ اما نه ریل آن پهن شد، نه ایستگاهی ساخته و هیچ قطاری هم به راه نیفتاد.
مردم این مناطق برخلاف بسیاری از مناطق برخوردار، هر روز ساعتها در صف اتوبوسهای فرسوده یا پشت ترافیک جاده ری ـ ورامین معطل میمانند. با حقوقهای کارگری، کرایههای چندباره میپردازند، وقتشان را در مسیر از دست میدهند و در پایان، احساس میکنند فراموش شدهاند. فراموششدگانی که فقط در آستانه انتخابات به یادشان میافتند.
در میان این بیعدالتی، پرسشی ساده وجود دارد، اگر خطوط مترو حق مردم شمال و غرب تهران است، چرا برای جنوبشرق آن فقط وعده است؟ مگر مردم این مناطق، در جنگ و دفاع، در انتخابات و راهپیمایی، کم بودند؟ مگر بار امنیت، اقتصاد و کارگری این استان را به دوش نکشیدهاند؟
مسئولان بدانند که عدالت، فقط در شعار و سند نمیماند؛ عدالت، وقتی معنا پیدا میکند که چهره خسته یک کارگر ورامینی، در واگن خلوت و منظم مترو لبخند بزند. این لبخند، از هر پروژهای واجبتر است.
یادداشت از مریم باحور
انتهای پیام/