به گزارش خبرگزاری تسنیم، پشت آرامستان بقیع، یک دریا نامِ نامی، یک دریا خاطره و جهانی به عظمت تاریخ صدر اسلام آرمیده است. سراغ هر تکه از این آرامستان بزرگ و مقدس مدینه که میروی، به تعدادی از شهدای غزوات صدر اسلام، به بستگان و اصحاب و یاران پیامبر(ص)، به فرزندان و همسران ایشان و ... میرسیم که قبر برخی باوجود خاکی بودن مشخص است و از بسیاری از آنها حتی به اندازه تکه سنگ کوچکی نشانی نیست.
یکی از قبوری که بدون نام و عنوان است، اما گفته میشود مربوط و منسوب به ابراهیمِ 18 ماهه؛ فرزند رسول خداست و کمی بالاتر از قبر مالک اشتر قرار دارد که در ادامه معرفی قبور بقیع و به نقل از نشریه زائر به سراغ آن رفته و به معرفی آن میپردازیم.
وقتی دل پیامبر(ص) گرفت
قبر ابراهیم؛ فرزند پیغمبر (ص) به فاصله چند متر بالاتر از قبر نافع و مالک داخل یک چهارگوش سنگچین قرار گرفته است. او تنها فرزندی بود که برای پیغمبر (ص) از زن دیگری جز خدیجه (س) به دنیا آمد. ابراهیم در ذیالحجه سال 8 هجری قمری در مدینه متولد شد و با آمدنش چنان در دل پیامبر (ص) شادی نشاند که برای او عقیقه (قربانی مخصوص) کرد و موهایش را تراشید و به وزن موهایش به فقرا نقره داد. سپس به اصحاب خود فرمود: پسرم به دنیا آمد و نام او را به نام پدرم ابراهیم (ع) میگذارم.
مادر ابراهیم کنیزی بود به نام ماریه قبطیه که نجاشی برای پیغمبر (ص) هدیه فرستاده بود. پس از خدیجه هیچیک از زنان دیگر پیغمبر (ص) به جز ماریه برای او فرزندی به دنیا نیاوردند. پیغمبر (ص) ابراهیم را بسیار دوست میداشت. زنان دیگر آن حضرت به این خاطر به او رشک میبردند. از این رو پیامبر (ص) ماریه را در حاشیه مدینه سکنی داد؛ جایی که اکنون به مشربه ام ابراهیم معروف است.
هنوز بیش از 18 ماه از عمر ابراهیم نگذشته بود که در اثر بیماری درگذشت. رسول خدا (ص) در حالی که اشک از دیدگانش جاری بود و شانههایش تکان میخورد او را با دست خود به خاک سپرد. هنگام فوت او خورشید گرفت و مردم شایع کردند که خورشید به همدردی با پیامبر (ص) گرفته است.
پیغمبر (ص) به شدت تکذیب کرد و فرمود: «خورشید و ماه از آیات خدا هستند و به خاطر مرگ کسی نمیگیرند.»
.
شهدای جنایت مجدد یزید
در نزدیکی قبر ابراهیم - ظاهراً در سمت جنوب شرقی آن، برخی از صحابه بزرگ همچون عثمان بن مضعون، عبدالرحمن بن عوف، اسعد بن زراره، خنیس بن حذاقه و تابعیِ معروف و یار با وفای امام علی (ع) یعنی مالک اشتر مدفون شدهاند. امروزه هیچ نشانی از قبور آنان وجود ندارد.
بالاتر از مدفن این بزرگان، بین قبر ابراهیم و قبر شهدای اُحد، محل دفن شهدای واقعه حره قرار دارد. دو سال پس از شهادت امام حسین (ع)، مردم مدینه قیام کردند و بر والی شهر شوریدند و شهر را به دست گرفتند. یزید بلافاصله گروهی را به سرکردگی مسلم بن عقبه مری به جانب مدینه روانه ساخت و فرمان سرکوب داد و تأکید کرد که جز خاندان پیامبر(ص) بقیه مردم را سرکوب کنند.
سپاه یزید شهر را به تصرف درآورد و هرگونه قتل و تجاوز را تا سه روز مباح گردانید. همه کسانی که قیام کرده بودند، از دم تیغ گذشتند. زنان بسیاری مورد حمله و تجاوز قرار گرفتند. بسیاری از مردم به علیبنالحسین زین العابدین(ع) پناهنده شدند و امام آنها را در پناه گرفت و محافظت کرد. علامت مشخصی بر قبرهای ایشان وجود ندارد.
مزار بینام برخی از شهدای اُحد
در محل دفن شهدای احد نیز آن عده از شهیدانی دفن شدهاند که در کارزار زخمهای عمیق برداشته بودند و چون با پیامبر (ص) به شهر بازگشتند، پس از مدتی بر اثر همان زخمها شهید شدند.
مزار سایر شهدای احد به اضافه مزار حضرت حمزه سیدالشهدا نیز در منطقه عملیاتی احد، در شمال مدینه و محلی قرار دارد که جنگ احد در آن اتفاق افتاد.
انتهای پیام/