به گزارش خبرگزاری تسنیم از رشت، معصومه پاداش ستوده فعال رسانه و فرهنگی طی یادداشتی نوشت: در تقویم الهی، روز پیوند امیرالمؤمنین علی (ع) و حضرت فاطمه زهرا (س)، روز تولد عشقی است ساده، صمیمی و خدایی؛ پیوندی که نه با تکیه بر ثروت و ظاهر، بلکه با ایمان، صداقت و مهر آغاز شد و تا واپسین لحظههای عمر با عشق و وفاداری ادامه یافت.
در نقطهای دور از این زیبایی، امروز جامعه ما با آمار نگرانکننده طلاق روبهروست؛ پدیدهای که در روایات آمده: «هیچ چیز در نزد خداوند مبغوضتر از طلاق نیست» و «هر طلاق، عرش خدا را میلرزاند». چرا چنین است؟
طلاق فقط پایان یک قرارداد نیست؛ پایان یک عهد مقدس است که با نام خدا آغاز شده بود. شکستن یک زندگی، تنها جدایی دو نفر نیست، بلکه ترک برداشتن اعتماد، امنیت و آرامشی است که بر آن رابطه سایه افکنده بود. کودکی که شب را بدون یکی از والدین به خواب میرود، قلبی که با اندوه خانه را ترک میکند، خانهای که دیگر گرمای گذشته را ندارد؛ همه اینها، زخمهایی است که خاموش و بیصدا اما عمیق، جامعه را میفرساید.
طلاق تنها یک امضا نیست؛ آغاز تلخیهایی است که آرام و پیوسته ریشه میدواند. شبی که کودکی، جای خالی را حس میکند، اشک مادر را پنهانی میبیند یا صدای بسته شدن دری را میشنود که دیگر هرگز باز نخواهد شد، شبی است که بخشی از روح او زخمی میشود.
فرزندان طلاق زخمهایی ناپیدا در دل دارند؛ زخمهایی که نه با گذر زمان، نه با بزرگشدن و نه حتی با ازدواج خودشان التیام مییابد. آنها محبت را نه شنیده، که در عمل گم کردهاند. همیشه نگران تکرار آن تجربهاند. بیاعتماد به خود، مردد نسبت به دیگران.
چه بسیار خانوادههایی که اگر دستی دلسوز، مشاوری امین یا ریشسفیدی عاقل پا درمیانی میکرد، به این نقطه نمیرسیدند. چه بسیار زوجهایی که اگر در روزهای سخت، تنها اندکی بیشتر صبر میکردند، بیشتر میشنیدند و کمتر از دیگران تأثیر میپذیرفتند، هنوز کنار هم بودند.
گاه در طوفان زندگی، بهجای آویختن به ریسمان امید، راه طلاق را انتخاب میکنیم، با این خیال که «حتماً بهتر از این آدم هم هست». اما حقیقت این است: هیچکس بیعیب نیست، هیچ رابطهای کامل نیست، هیچ جای خالی کاملاً پر نمیشود.
باید با آنچه داریم زندگی کنیم، نه با آنچه نداریم. زیباییهای کوچک را ببینیم، حتی اگر در کنار کاستیها نشستهاند. زندگی را کسانی تلخ میکنند که همواره در پی نداشتهها هستند و نعمتی را که دارند، نمیبینند.
زندگی مشترک، مسیر همواری نیست، اما اگر با صبر، گفتوگو، احترام و همراهی طی شود، به مقصد میرسد. جدایی باید آخرین راه باشد، نه اولین انتخاب.
بیاییم از تجربههای تلخ دیگران درس بگیریم، نه اینکه آنها را تکرار کنیم. باور کنیم که هیچ ناظری از بیرون خانه، جای خود ما نمیتواند رابطهمان را نجات دهد. تا میتوانیم، بههم فرصت بدهیم؛ شاید فقط یک گفتوگوی صادقانه، چراغی روشن کند در دل تاریکی.
انتهای پیام/