بهگزارش خبرگزاری تسنیم از تبریز، اگرچه که چند هفتهای است از قهرمانی تراکتور در فصل بیستوچهارم لیگ برتر میگذرد اما در هایوهوی لحظههای قهرمانی، صحنهای خاص و لحظهای ماندگار ثبت شده است که هنوز در فضای مجازی دیده میشود.
پرچم فلسطین در دستان هواداران تراکتور تبریز، در میانه جشن قهرمانی این تیم در رقابتهای لیگ برتر فوتبال ایران، بار دیگر نشان داد که ورزش، تنها میدانی برای رقابت نیست، بلکه سکویی برای فریاد وجدانها و اتحاد ملتهاست.
در روزهایی که اشغالگری و جنایت، بار دیگر سایه سنگین خود را بر آسمان غزه و کرانه باختری انداخته، مردم فلسطین از پس پرده دود و آوار، صدایی گرم و پرطنین از تبریز شنیدند، صدایی که نه از زبان دیپلماتها، بلکه از گلوی هواداران پرشور یک تیم فوتبال بلند شد؛ مردمی که در آستانه قهرمانی تیم محبوبشان، باز هم یاد مظلومیت فلسطین را فراموش نکردند.
ویدیویی که دستبهدست چرخید
ماجرا در لحظههای اعلام قهرمانی تراکتور آغاز شد؛ جایی که شور و شعف، سرتاسر ورزشگاه یادگار امام را فرا گرفت. در میان پرچمهای قرمز تراکتور و شعارهای محلی، پرچم فلسطین بود که با دستان چند تن از هواداران بالا رفت و در قاب دوربینها جاودانه شد.
ویدیویی کوتاه اما پراحساس، که در آن پرچم فلسطین در کنار نمادهای تراکتور، به اهتزاز درآمده و شعارهای حمایتی از مردم فلسطین در میان جمعیت شنیده میشود، بهسرعت در شبکههای اجتماعی و رسانههای جهان عرب و بهویژه فلسطینی منتشر شد.
در روزهایی که خبرها از غزه و رفح، اغلب از شهادت، ویرانی و رنج میگویند، این صحنه، بارقهای از امید و همدلی در دل مردم فلسطین ایجاد کرد.
بازتاب گسترده در رسانههای فلسطینی
رسانههای مختلف فلسطینی و صفحات خبری در غزه و کرانه باختری، با انتشار این ویدیوها و تصاویر، به تحسین اقدام هواداران ایرانی پرداختند.
تحلیلگران و فعالان فلسطینی در فضای مجازی نیز این ویدیو را نشانهای از تداوم حمایت ملت ایران از آرمان فلسطین دانستند که حتی در جشن قهرمانی یک تیم فوتبال چنین تصویر، پیامآور وجدانهای بیدار و جانهای آزاده است.
فوتبال؛ فراتر از بازی
رفتار هواداران تراکتور، در میان هیاهوی شادی و غرور قهرمانی، حامل یک پیام مهم بود: مسئلهٔ فلسطین، فراموششدنی نیست.
فوتبال، در عصر جدید، تنها یک رقابت ورزشی نیست. این ورزش محبوب، تبدیل به یک پدیده فرهنگی ـ اجتماعی شده است که بستری بینظیر برای بازتاب دغدغههای جمعی، هویتهای ملی و همبستگیهای انسانی فراهم میکند.
تماشاگران فوتبال امروز فقط طرفدار یک تیم نیستند، بلکه در رفتار و شعارهای خود، ارزشها، باورها و حتی اعتراضهای خود را نیز بازتاب میدهند.
در بسیاری از نقاط جهان، فوتبال به زبان اعتراض تبدیل شده؛ از شعارهای ضدنژادپرستی در لیگهای اروپایی گرفته تا حمایت هواداران از پناهجویان، محیط زیست و مقاومت ملتهای تحت اشغال.
نمونه اخیر در تبریز نیز به همین سنت انسانی و زنده پیوند میخورد: اینکه ورزش، عرصهای برای بیان همبستگی انسانی و ایستادن در کنار مظلومان است.
تراکتور؛ تیمی با هواداران ریشهدار
هواداران تراکتور، یکی از پرشورترین و هویتمدارترین طرفداران فوتبال در ایران هستند. برای آنها، فوتبال همواره چیزی فراتر از بازی بوده است؛ وسیلهای برای بیان هویت و اتحاد و حالا، اعلام همبستگی با ملتهایی که در برابر ظلم ایستادهاند که ترکیب آن با فضای جشن و قهرمانی، بار احساسی و رسانهای ویژهای به این حرکت بخشید. حرکتی که از دل مردم برخاست و جهانی شد.
پژواک یک وجدان زنده
در شرایطی که برخی کشورها مسیر عادیسازی روابط با رژیم صهیونیستی را در پیش گرفتهاند و برخی دولتها صدای فلسطین را به فراموشی سپردهاند، این همبستگی خودجوش از سوی ملت ایران، معنایی دوچندان مییابد. مردم فلسطین، که این روزها زیر بمباران ماندهاند، چنین صحنههایی را با دقت و محبت دنبال میکنند.
برخی رسانههای فلسطینی نیز در تحلیل این واقعه، به سابقه تاریخی حمایت ملت ایران از فلسطین پرداختند که این صحنه، ادامه همان موجی است که پس از انقلاب اسلامی آغاز شد و تا امروز، در دل مردم ایران زنده مانده است.
فوتبال؛ آیینه وجدان اجتماعی
ورزش، بهویژه فوتبال، در دنیای امروز به یکی از بزرگترین رسانههای غیررسمی جهان تبدیل شده است. صدها میلیون بیننده، میلیونها هوادار و میلیونها گوشی موبایل که هر لحظه آمادهاند تا یک تصویر، یک فریاد یا یک حرکت انسانی را ثبت و منتشر کنند.
وقتی پرچم فلسطین در ورزشگاهی در تبریز بالا میرود، فقط تماشاگران حاضر آن را نمیبینند؛ این تصویر میتواند به نشانهای از وجدان جمعی یک ملت تبدیل شود و در دل مخاطبان در خاورمیانه، اروپا و حتی آمریکا جرقهای از توجه و آگاهی روشن کند.
فوتبال، برخلاف بسیاری از عرصهها، سانسورشدنی نیست. در آن، مردم با زبان خود سخن میگویند، تصویر میسازند و پیام میفرستند؛ پیامی که گاه از صدها بیانیه رسمی رساتر و اثرگذارتر است.
قهرمانی تیم تراکتور تبریز، تنها یک دستاورد ورزشی نبود. این پیروزی، صحنهای فراهم کرد تا بار دیگر، مردمی فریاد مظلومان را به گوش جهان برسانند. پرچم فلسطین در جشن قهرمانی، نه یک نماد تزئینی، بلکه بازتاب یک وجدان بیدار بود؛ وجدان مردمی که حتی در اوج شادی، رنج دیگران را از یاد نمیبرند.
این، همان معنایی است که ورزش را به آیینهای از ارزشهای انسانی تبدیل میکند؛ آیینهای که در تبریز، پرچم فلسطین را بازتاب داد.
انتهای پیام/