به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم،گم شدن توله خرس قهوهای در پارک پردیسان تهران، یکی از اتفاقات نگرانکننده و دردآور حوزه محیط زیست کشور است که بار دیگر ضعفهای مدیریتی و سهلانگاریهای سازمان محیط زیست را به نمایش گذاشته است. توله خرسی که قرار بود پس از مرگ مادرش توسط شکارچیان غیرمجاز در استان فارس، در کلینیک حیات وحش پردیسان تیمار و نگهداری شود، ناگهان و به شکلی اسرارآمیز ناپدید شد و هنوز هیچ نشانهای از آن یافت نشده است.
این توله خرس کوچک که تنها چند کیلوگرم وزن داشت، به همراه یک توله دیگر به پارک پردیسان منتقل شده بود تا زیر نظر تیم تخصصی حفاظت و درمان حیات وحش، سلامت و قدرت کافی برای بازگشت به طبیعت را پیدا کند. اما به رغم تجهیزات و امکانات نسبی این مرکز، از بامداد روز هشتم خرداد به طرز عجیبی ناپدید شد. جستوجوهای گسترده با استفاده از پهپادهای حرارتی، دوربینهای دید در شب و تیمهای متعدد انسانی در مساحت وسیع پارک پردیسان هنوز هیچ نتیجهای نداشته است.
سؤال اساسی این است که چگونه امکان دارد یک حیوان که قرار است در محیطی کنترل شده و تحت مراقبت تیم حرفهای نگهداری شود، بدون هیچ مراقبت و حفاظت لازم فرار کند؟ این مسئله نه تنها نشاندهنده ضعفهای فاحش در مدیریت و نظارت محیط زیست است، بلکه نمایانگر یک سهلانگاری بزرگ و بیتوجهی به وظایف حیاتی حفاظت از گونههای نادر کشور است.
مدیریت سازمان محیط زیست باید پاسخگو باشد که در کدام مرحله از نگهداری و انتقال توله خرس، قصور رخ داده است که امروز شاهد گم شدن یکی از کمیابترین گونههای حیات وحش کشور باشیم. پس از گذشت چندین روز از این اتفاق، هنوز هیچ سرنخی از توله خرس نیست و این سکوت معنادار، نگرانیها درباره عملکرد تیم حفاظت و اطلاعرسانی سازمان را دوچندان میکند.
از سوی دیگر، احتمال اینکه توله خرس ناپدید شده به دست قاچاقچیان حیات وحش افتاده باشد، دور از ذهن نیست. قاچاق حیات وحش یکی از مشکلات جدی و رو به رشد در کشور است و چنین اشتباهات مدیریتی میتواند راه را برای دزدیدن حیوانات کمیاب و فروش آنها در بازار سیاه هموار کند. این نگرانی همواره وجود دارد که این توله خرس در نهایت سرنوشت مشابه مادرش را پیدا کند و به جای بازگشت به طبیعت، اسیر سودجویان شود.
واقعیت این است که جمعیت خرسهای قهوهای در ایران در معرض تهدید قرار دارد و در چین شرایطی اجازه دادن به فرار یکی از این حیوانات آن هم در شرایطی که قرار بود از خطرات محیط زیست انسانی و شکارچیان در امان باشد، نه تنها یک فاجعه زیستمحیطی، بلکه یک ضربه به اعتبار سازمان محیط زیست است.
در نهایت، این سوال مطرح است که چرا در کشوری که به دنبال حفظ محیط زیست و گونههای نادر است، چنین ضعفهایی در مدیریت و حفاظت از حیوانات دیده میشود؟ تا وقتی که چنین سهلانگاریها و مدیریتهای ضعیف ادامه داشته باشد، امید به حفظ گونههای حیاتی و ارزشمند حیات وحش کشور به شدت کمرنگ خواهد شد.
انتهای پیام/